Spirithorses schreef op maandag 21 januari 2008, 11:54:
>> Het is duidelijk dat er een verschil is tussen n.a.v.
>> gezondheids- of financiële omstandigheden een goed huis zoeken
>> voor je dier (zonder daar geld voor te vragen want het je mag
> Ik hoop en vertrouw dat je een mooie plek voor Amy gaat vinden,
> Trea!
>
> Groet, Pien
Dankzij een reactie als die van Pien, kan ik het aan om even te reageren.
Amy gaat niet weg als ze een 'evengoed' tehuis krijgt. Ze moet een beter tehuis krijgen, want daarin heb ik het gevoel tekort te schieten.
Jarenlang had ik Enya en Amy samen. Amy is altijd een heel claimend paard geweest, vroeg veel aandacht. Het is een paard wat emotioneel veel druk op me legt. Uuuren staat ze te staren tegenover het keukenraam, naar binnenkijkend. Haar hoofd schiet omhoog als ze iemand voorbij dat raam ziet lopen. Je ziet haar denken: 'há, eindelijk!' Ze voelt een enorme verbondenheid met mensen, meer, veel meer dan met haar paardenvrienden. Amy staat zo vaak alleen, apart.. in de buurt van het huis, kijkend naar het huis, afgezonderd van de kudde. Ze kiest hier zelf voor. Die verbondenheid met mensen, maakt dat ik zoveel leuke, aparte dingen met haar kan doen. Wie kan er nou met een loslopend paard door het bos wandelen? Welk paard loopt er los en vrijwillig mee naar de glasbak, luisterend naar het gerinkel, in plaats van thuis te blijven bij de kudde? Ze heeft mij, ons, zoveel mooie momenten geven.
Dit claimende gedrag kon ik hebben omdat Enya juist het tegenovergestelde was. Erg op zichzelf, ze wil graag eten van me, maar verder boeit het allemaal niet zo of ze mensen ziet of niet.
Toen verschenen er andere paarden op ons pad. We zijn er nooit naar op zoek gegaan, op een dag vonden we ze en waren ze er. Pebbles, Troy. En ineens waren ze met z'n vieren. Troy ernstig getraumatiseerd, bleek later te veranderen in eenzelfde claimend paard als Amy. Zoek ik ze nou daarop uit? Val ik op deze karakters? Ik weet het niet, maar ze zijn er.
Een jaar lang ben ik een weg aan het zoeken geweest, om emotioneel aan beiden paarden, zowel Troy als Amy, te geven wat ze vragen. Afgelopen najaar ben ik ernstig overspannen geweest en besef ik dat ik een stapje terug moet doen. Er is in mij geen ruimte voor een gezin, baan, en 2 zulke veeleisende paarden. Buiten dat hebben we ook weideprobleem de laatste jaren. Door de steeds natter wordende winters zijn we genoodzaakt om de paarden de hele winter op de paddock te houden. Voor Amy is dat een groot probleem. Amy is enorm 'mouthy', wil de hele dag door knabbelen. Nu likt ze de stoep (waardoor ze 3 jaar geleden die bijna fatale zandkoliek heeft gehad), ze vreet aan álles wat ze te pakken krijgt.. ze móet gewoon bezig zijn met haar mond. Grazen is voor haar zó noodzakelijk.
En hoewel Amy zó diep in mij zit, het doet zo'n pijn als ik aan een eventueel afscheid denk, vind ik het egoistisch van me om haar bij me te houden, gewoon omdat ik haar niet wil missen. Daarom dacht ik; 'laat ik eens zoeken of ik iemand vind die de twee belangrijkste dingen in Amy's leven.. gras en aandacht.. van me kan overnemen.'
En natuurlijk vraag ik me af, al maandenlang, hoe Amy het zou vinden. Zou ze het verhuizen, nieuwe mensen, nieuwe kudde uiteindelijk positief kunnen vinden als ze daar iets anders voor terugkrijgt? Iets waarvan IK vind dat het noodzakelijk is voor een paard. Ik heb het me maandenlang afgevraagd en nog steeds weet ik het antwoord niet. Gewoon omdat ik niet in haar hoofd kan kijken, niet in de toekomst kan kijken. Ik zal voor haar moeten beslissen.
Amy is een stabiel, fijn paard. Voor haar is er best nog een andere toekomst, voor Troy vind ik dat een stuk moeilijker. Met zijn zomereczeem en zijn gecompliceerde karakter zou het voor hem bijna onmogelijk te zijn om weer ergens anders opnieuw te moeten beginnen. Bovendien is het gebrek aan weide, juist positief voor Troy. Ik maak hiermee al de keus voor Amy.
Wat iemand anders van mijn keuze, mijn initiatief vind, tja.. iedereen zijn mening. Ikzelf geloof dat ik hiermee het beste doe voor mijn paarden, voor mijn eigen gezondheid. Hoewel ik de aannames en veroordelingen die hier gedaan worden, niet prettig vind, snap ik het wel. Niemand kan immers in mijn hoofd, in onze situatie zien hoe wanhopig ik me gevoeld heb, en nog bij het maken van deze keuze, maar dat ik vind dat ik het nu moet dóen.
Mijn paarden zijn nooit 'speeltjes' geweest die ik naar believen inruil. Het gaat me vreselijk aan het hart dit prachtige dier te moeten laten gaan. Ik houd mezelf voor, de regie van de verkoop helemaal in eigen handen te houden, puur op mijn gevoel te werk te gaan, en ik weet dat ik NEE kan zeggen tegen iedereen die ik niet goed genoeg vind.
Toen ik vrijdagavond de advertentie plaatste op MP en Kapaza, had ik geen idee, dat ik zóvaak NEE zou zeggen dit weekend. Mensen willen haar voor vanalles, maar voornamelijk vanwege haar kleur. Dat is de reden dat ik haar uiteindelijk later pas op PN heb gezet, in de hoop dat iemand zou reageren die op dit soort sites leest. En hoewel ik de negatieve reacties wel verwacht had, ben ik blij dat ik dit tóch gedaan heb, want onze Gudrun las hem.
Gisteren hebben we kennisgemaakt met de vriendin van Gudrun, die ook het paard van Gudrun heeft (de oude Pieck), en nog een 9 maand oud fries veulen. Deze mensen hebben in het najaar op tragische wijze een paard verloren en zijn nu voorzichtig weer op zoek. Het klikte voor meer dan 100%. Met ons, met Amy. Hun denkwijze en omgang met paarden past als een puzzelstukje. Ze hebben veel gras voor Amy en over de liefde en aandacht hoef ik me totaal geen zorgen te maken.
en hoeveel pijn het me ook doet, ik voel me letterlijk verscheurd, is dit beter.
Onze Amy zal in de loop van de komende paar weken dus een keertje naar het schoone België verhuizen. En ik heb er alle vertrouwen in.
Trea.
Warboel
