trea hoex schreef op maandag 21 januari 2008, 12:56:

Trea, in alle eerlijkheid durf ik denken dat het een weloverwogen beslissing is en ik geloof ik je oprechtheid dat je het beste wilt voor Amy. Ik ben het vaak niet eens met je geweest en me geergerd aan bepaalde dingen, maar ik denk het deze keer toch eens met je te zijn.

Als je een paard niet kan bieden wat die nodig heeft... maak dan dat je het wel kan bieden, desnoods ten koste van je eigen leed om jepaard te moeten missen

Ik heb mijn eerste paard ook verkocht. Na 6 maanden. het klikte gewoon niet en zowel ik als paard hadden niets aan elkaar dan stress en zo voort.
Toen er op een dag een klein meisje langskwam veranderde het paard volledig. Ze was ook meteen zot op die fjord en ouders hadden toevallig een grote wei waar paardje terecht zou kunnen. Ik heb toen van mijn hart een steen gemaakt en het deed toen zo pijn maar ik heb de fjord verkocht aan het meisje. Nu nog steeds krijg ik mooie foto's van een gelukkig paard en eigenaartje. het doet me zo goed te weten dat ik een goeie besliss heb genomen destijds.

Ik denk dat als je Amy verkoopt voor haar bestwil en niet omdat het voro jou makkelijker uitkomt of zo, dat niemand je iets kan verwijten.

sterkte

trea hoex schreef op maandag 21 januari 2008, 12:56:

Dat je nog verantwoording komt afleggen (want zo zie ik het), getuigt van mentale power, Trea. Van mij hadden ze allemaal de pot op gekund met hun veroordelingen en ik had me verder gedistantieerd van dit forum. Ik vind het verbijsterend hoe mensen rücksichtsloos veroordeeld worden om zoiets wezenlijks als je paard te koop zetten. Ook al is het 'slechts' getypte tekst op een openbaar forum, het treft wel degelijk doel.
Nick is vorig jaar afgezeikt om zijn pony, Elzaline juist weer niet, Pien mag ook legaal doorsturen, Trea was dan nu weer de lul... Dat totale gebrek aan nuancering vind ik erg verbazingwekkend. Wat weten wij vanachter ons beeldschermpje nu van andermans beweegredenen, omstandigheden, emoties, die hele wereld die ginds is?

Ik had niet anders verwacht dan dat je een uitstekende plek voor Amy zou vinden. Fijn dat je het gemeld hebt, maar het had wat mij betreft niet eens gehoeven. Snappie?

trea hoex schreef op maandag 21 januari 2008, 12:56:


Wat fijn dat je een plek hebt gevonden die past bij Amy!! Ik hoop ook dat het gevoel verscheurd te zijn snel op de achtergrond verdringt. Sterkte!

Spirithorses schreef op maandag 21 januari 2008, 13:07:


Ik zit hier ook met een brok in mijn keel.
Warme groet, Michiel

Tja, der zijn paarden die hun baasjes wel missen en andere dan weer niet, hangt wat van hun karakter af denk ik.
Mijn pony is ook eenkennig, hij heeft nooit gestampt naar iemand, buiten een keer naar mijn vriend toen hij te dicht kwam of hij gaat gewoon tussen mijn vriend en mij staan en eist mijn aandacht op -> jaloezie?? (ik laat dit gedrag wel niet toe hoor). Of als ik hem in de piste losliet die keer en met iemand bleef praten ipv naast hem uit te stappen (zoals ik anders deed): hij wou niet meer komen en had zoiets van 'ja, nu moet je nu ook niet meer afkomen hè' en hij is daar zichtbaar een dag kwaad om geweest. Als ik hem zou wegdoen, dan weet ik zeker dat hij zich in het begin ongelukkig zou voelen.
Maar een ander paardje van mij is dan weer iedereen zijn vriend, ze zou zelfs een dief nog komen begroeten. Zij zal dan weer minder aanpassing nodig hebben.
Ik zal het wel niet te weten komen, want verkopen doe ik ze niet.

Nog even over het volgende: de keuze wanneer je een paard wegdoet is voor iedereen anders. Ik heb meer de mening van Piet, maar dat is persoonlijk. Als iemand een paard verkoopt om een gegronde reden (maar wat is gegrond hé), dan kan ik daar nog inkomen, zeker dat het welzijn van het paard eerst komt ipv de centjes.
Spijtig genoeg zijn er veel mensen die vinden dat een paard moet opbrengen: springt hij niet hoog genoeg, dan zoeken we wel een ander of hij wordt te oud of hij is ziek geweest of hij doet niet direct wat ik vraag, ... Een paard bekijken als een object vind ik dus erg. Niet alle verkopen zijn hetzelfde, bij diegene die het paard als een levend wezen beschouwen valt het meestal nog mee.

Britt Claeys schreef op maandag 21 januari 2008, 14:12:


Trea, ik lees nu pas dat dit over jou zou gaan... Uiteraard zijn er omstandigheden dat je je paardje een betere thuis zou kunnen bieden. Mijn reacties waren dan ook niet persoonlijk op jou, maar gewoon mijn mening in het algemeen. Zoals ik daarnet heb vermeld vind ik het verkeerd dat mensen een paard als een object gaan bekijken, maar dat doe jij niet. Succes nog!!

Ik vind dit zo een moeilijke discussie, en al zeker geen zwart-wit gegeven.

Trouw tot de dood ons scheidt...
Maar soms is het beter voor alle partijen dat er een verandering komt, wordt gezocht, om de leefomstandigheden optimaal te houden...

Een vriendin van mij 3 paarden, kind 15 jr kanker. Paarden verkocht, waarom? ze wilde er onvoorwaardelijk zijn voor haar dochter, en de paarden leden daar (uiteraard) onder.

Amir: eigenaar wil gezin, heeft nieuwe veeleisende baan... ze zoekt een oplossing omdat ze ook ziet dat haar paardje meer verdient.

Stel je voor dat binnen een paar jaar mijn kinderen niets meer met de shetten willen te maken hebben: wat dan??? Bollie vindt het niet erg om niets te hoeven doen, maar Woepie hij staat als eerste klaar om iets te doen (kennen jullie de ezel van Schrek II pick me, pick me, awel zo staat hij daar elke keer als ik naar de wei kom), hem vind ik ook nog te jong om stil te staan (en hij zou wel in een kudde staan, maar dat is voor een paard soms niet genoeg).

En ik vind dit niet fout, het is maar normaal dat we stilstaan bij de paarden of het ook voor HEN ideaal is. En het gaat niet alleen over PN-waarden, maar ook over een paard-waardig-bestaan... En als dat op een gegeven moment niet meer is bij de huidige eigenaar waarom dan niet naar een oplossing zoeken????

groeten,
Liesbet

trea hoex schreef op maandag 21 januari 2008, 12:56:


Fijn dit te lezen...

Christel Provaas schreef op maandag 21 januari 2008, 13:46:


Over nuancering gesproken! Mensen worden niet rucksichtsloos veroordeeld.
Al de mensen die je opnoemt hebben allemaal redenen vermeldt die op het gebied van overmacht liggen.
Ik gun niemand problemen, geen ziektes of andere narigheid.
Als je niet wilt vertellen waarom je je paard verkoopt hou dan je mond en zeg "dat gaat je niks aan, ik zal het de koper wel vertellen"
Een labbekakkerig "Het klikt met mijn nieuw paard beter" in een advertentie vraagt op een site als Paardnatuurlijk echter om negatieve reacties

Piet
The opposite of positive reinforcement is no reinforcement, not
correction

trea hoex schreef op maandag 21 januari 2008, 12:56:


okeeee, dit kan ik wel begrijpen...
In de advertentie leek het net alsof je haar verruilde voor Troy, omdat ze liever dressuur loopt en jij daar geen interesse voor hebt...maar dit is een heel ander verhaal, vind ik. Heel veel sterkte.
groetjes

Diestelmans Liesbet schreef op maandag 21 januari 2008, 14:32:


Wat fijn dat je iemand gevonden hebt, Trea! Ik herken veel in je verhaal, Indy lijkt veel op Amy, het heeft me erg aangegrepen. Wat verschrikkelijk moeilijk om die keus te maken......

Indy kan ook tijden voor de keukendeur staan wachten tot er iemand komt, steeds weer in alle ramen loeren, in de hoop een glimp van je op te vangen. Ze is zo op mensen gericht, ze slokt zo ongelofelijk veel van je tijd op. Sinds ik haar heb (bijna 11 jaar), ben ik 1 keer op vakantie geweest, twee weken was ik weg, ze stond toen nog in een kudde bij een boer. De boer was blij dat ik terug was, ze stond alleen maar bij het hek te grazen en steeds weer te turen of ik niet kwam. De kudde interesseerde haar geen moer. Toen ik terug was, liep ze steeds weer om me heen, drukte zich tegen me aan. Op vakantie hoefde ik niet meer, ik vond het een vreselijke gedachte dat zij een rottijd had, terwijl ik me amuseerde.

Indy claimt me ontzettend, ze houdt mij altijd in het oog. Als je tegen haar praat, pruttelt ze terug, als we wandelen houdt ze graag contact en legt haar neus tegen je rug of in je nek. Indy is heel nadrukkelijk aanwezig, het is altijd een "wij twee". Ze vindt het leuk als er meer mensen/paarden/honden bij zijn, maar het is altijd "wij twee". Nog een paard erbij zou voor problemen zorgen, ik zou gewoon weg geen tijd hebben voor het tweede paard en het tekort doen. Ik werk 40 uur. Ik kan goed begrijpen dat je een keus moet maken, al is het wel een ontzettend moeilijke keus.

Zou ik financieel/emotioneel niet meer in staat zijn Indy goed te kunnen verzorgen, dan zou ik wel moeten proberen een geschikt persoon te vinden die dat alles op zich wil nemen. Ik wil haar absoluut niet tekort doen, dat heeft ze niet verdient, zij kan er niets aan doen dat ze ziek is. Tot dusver past het financieel allemaal net. En emotioneel lukt het momenteel goed, ik ben blij met elk stapje vooruit, de stapjes achteruit laten we voor het gemak weg. Ik heb veel steun aan mijn vriend die werkelijk gek op Indy is (en het gelukkig niet erg vindt dat Indy mij zo claimt), en ook aan mijn moeder. De rest in mijn omgeving vindt het stiekum maar stom, maar daar let ik maar niet op :)

Ik hoop dat Amy snel went aan haar nieuwe omgeving! :)

Groeten,
Monique