O wij hoeven niet alleen maar langs de weg te rijden hoor. We hebben voor deze omgeving mooie rijmogelijkheden.
Maar dan nog. Waar Fen eerst stond kon ik alleen langs het kanaal rijden. Opstappen, rijden tot je geen zin meer hebt en dan omdraaien en dat dan over een fietspad. Niet het aller ideaalst, maar je verzint vanzelf dingen waardoor het leuk blijft. Dat is een tijd waar ik fijne herrineringen aan heb

Groetjes Karin

Michiel schreef op zondag, 9 januari 2005, 10:54:

Haha, nou ik had me vandaag het dagje wel met mijn pony. En geheel in het kader van dit onderwerp volgens mij.

Ik zette het tuig buiten om lekker een ritje te gaan maken, en madame kuiert weg (terwijl ze dus bij me stond en oortjes naar voren omdat ze verwachtte wat leuks te gaan doen). Dit stond haar dus niet aan. Ik ben dan zo iemand die dat dan ook niet ga doen. Wel wat anders geprobeerd, maar ook niet van harte. Toen heb ik alles afgedaan, ben in de uitloop gaan zitten en vroeg haar wat ze wilde.
Ze kwam naar me toe, streek even met haar hoofd langs mijn arm, keerde zich toen heel voorzichtig om om mij niet te raken. Ik begreep al wel wat ze wilde, maar ging er nog even niet op in. Kijken wat haar volgende fase/stap zou zijn. Ze kwam cm voor cm naar achteren totdat ik met mijn neus bijna IN haar staart zat en toen deed ze haar staart wat opzij en keek heel vragend achterom. Nou dit was dus duidelijk, even lekker "kontje krabbelen". Heb haar toen een krab/massage en TTouch beurt gegeven en ze genoot er zichtbaar van. Niet mijn idee van wat we zouden gaan doen in eerste instantie, maar vooruit.

Later op de dag kwam ze luidhinnikend ineens bij het hek staan en trok zo de aandacht dat ze echt aangaf, mee uit te willen. Dus ook gedaan. En jawel, het werd een hele fijne wandeling. Halverwege het bos duwde ze mij ineens resoluut van het pad af richting een grasveldje; daar wilde ze eten. Een voorbijkomende man moest lachen toen hij dit zag en zei: ah heb jij er ook zo eentje die zelf wel uitmaakt waar ze heen gaat?! Hahaha ja dus.

En wat ga ik morgen zeggen op de manege op de vraag die mij iedere week gesteld wordt na mooi weer: heb je nog gereden?
Antwoord: nee, Isabella had geen zin dus ben ik gaan wandelen.

Nou ik denk dat ik dan echt te horen krijg: "een paard heeft niets te willen"

Groeten,
Ingrid

Ingrid den Ouden schreef op zondag, 9 januari 2005, 18:34:


Mooi verhaal Ingrid, je gaat al langere tijd mee met de wensen van je paard, merk ik. Het allereerste begin is beste even wennen voor paard en hond. Het onderstaande schreef ik in een honde groep:

Ook als iemand begint met zijn hond keuzes te geven
dan zullen veel honden en paarden ook, eerst de baas gaan spelen
en de aanwijzingen van hun baas negeren. Hoe lang dit duurd weet ik
niet, ik probeerde in die zelfde eerste keer, mijn hond te laten
ontdekken dat ik bewust mee ga met haar keuzes. Blos kan niet
dominant over mij zijn zolang ik wil gaan waar zij gaat!
En zodra ze opmerkt dat er geen dominantie nodig is om te kunnen
doen wat ze wil, dan wordt het wederzijds, en willen ze (paarden en
honden) beter luisteren als voorheen. Het langste duurde het bij Ur
(een ruin van bijna 4) met drie wandelingen van ongeveer 15 minuten.
Daarna werd hij heerlijk kalm en gewillig. Uniek een zelfde paard
daar hebben we nu twee keer zo mee gelopen buiten de wei en hij
heeft het nog niet door en is nog erg nerveus.

Vanmorgen met mijn hond Blos heb ik gemerkt dat ik het snelle
vooruitlopen, los zonder lijn, gemakkelijk kan begrenzen door "stop"
te vragen. Deze stops zien er anders uit dan vroeger, het is een
subtiel verschil. Er is meer communicatie in, minder gewoon reageren
op een bevel, dát is het. Ook keek ze een paar keer achterom, maar
dat was een controle of ik niet ongemerkt een leuke afslag genomen
had, die zij in haar haast voorbij gelopen was

Michiel

----------------------

Hoi allemaal

Vanmorgen ben ik Blos haar pad weer gevolgd, de grote keuzes maakte ik en de variaties daarbinnen was haar keus. De methode van "going with your dog", ontwikkeld zich nog steeds meer. Het kan haast niet verder denk ik soms. Blos gedraagt zich nu zo, dat ze als een echte speurhond, 4 meter links en rechts van ons pad, alles opmerkt wat daar ligt aan eetbaars. Het is heel mooi om dit gedrag te zien, ... zoef zoef ... stoppen ... snel verder ... op haar achter benen staan om achter een muurtje de geuren op te vangen ... en dan weer snel verder ... achter om kijken of ik wel meekom.

We zijn zonder lijn weer onder en over het treinstation gegaan. Blos haar uitstraling is nu zo dat veel mensen kijken en zeker denken te weten dat er geen eigenaar bij hoort. Ook als ik dicht bij Blos ben, kunnen mensen alleen zien dat we bij elkaar horen omdat ik stil blijf staan, als Blos ook stil staat. In de lange tunnel was het druk en Blos was bijna uit het zicht gelopen 30 meter verder, ik floot zachtjes en ze rende in volle vaart tot kort voor me Mooi is dat, dit mag ik graag zo af en toe uit testen. Ze kwam bij me, niet voor een beloning, ook niet als een reactie op een commando, wel omdat ze dacht dat ik bezig was om een andere route te nemen. En dit is nog veel mooier, het geeft aan hoe vlot zij meegaat met mij, omdat ik nu meer mee ga met haar. En meestal hoef ik daar niet voor te fluiten of haar naam te roepen, weg stappen een andere kant op is meer dan genoeg.

Groetjes, Michiel