Isabel van der Made schreef op zaterdag, 8 mei 2004, 1:49:
> Nick Altena schreef op zaterdag, 8 mei 2004, 1:31:
> En ook jij, Nick, bent ongelooflijk, waar haal je het geduld
> vandaan om zoveel kaf van het weinige koren te scheiden.
> Ik zag alleen maar geblubber, en jij doet me nu inzien dat ze
> een enkel valide punt heeft.
Mijn dank is groot maar toch blijf ik bescheiden....
Geduld is iets wat je 1: of aan kan leren....2 of vanzelf kan krijgen door iets maar lang genoeg mee te maken....
En beide vind ik niet zo heel bijzonder dus....
Daarnaast ben ook ik gezegend met een vrij hoog iq,(maar doe er verrekte weinig mee eigenlijk) en heb een bijna fotografische geheugen wat in dit soort forums soms erg goed uitkomt,kun je ook lekker snel door de stukken lezen...haha
Daarnaast ben ik gezegend met een dochtertje van nu alweer bijna 12 jaar en ook daarvoor heb je .......juist .....geduld nodig.
> knip, mag ik je vragen wat jouw invaliditeit inhoudt,
Ja hoor, dat mag iedereen dus jij ook, ik schaam me daar niet voor..
> Ik ben betrokken bij riding for the disabled,
Heel leuk om dit te lezen
> knip < daar krijg je weinig verbale feed back van.
Dit is inderdaad heel lastig...
(Ik hoop dat dit niet verkeerd overkomt,
nee hoor
> ben er nu al zenuwachtig over,
Moet je beslist niet worden, zeker niet tegenover mij...
> Alweer knip<
> Mijn vraag is, kan jij me uitleggen wat voor jou het belangrijkste > is om met paarden om te gaan. De fysieke kant, of ook de > ontspanning,het grote gebeuren van met zo'n bijzonder dier omgaan.
Alle kanten maar dat leg ik je uit....
> Bear with me,
> groet,
> Isabel
Ik wil dit best op dit forum zetten hoor, da's voor mij geen probleem maar weet niet of het door andere ook op prijs gesteld wordt.....
Hoewel....ik kan hier door dit verhaal wel aantonen dat de wetenschap niet altijd gelijk heeft en het heeft ook nog met paarden te maken haha
Goed dan, degene die er geen belang bij hebben kunnen door naar het volgende onderwerp....
Om te beginnen mijn invaliditeit....
In maart (nu 13 jaar gelden) heb ik een vervelend ongelukje gehad met mijn (eigenlijk veelste grote) motor.In dat jaar heb ik op geheel onvrijwilige wijze kennis gemaakt met het plaatselijke asfalt in Doesburg (alwaar ik woonde)door een zeer klein,toch met redelijk grote gevolgen, technies mankement aan de remleiding.
De uiteindelijke gevolgen ??
Een dure motor aan gort, ikzelf half naakt op de doorgaande weg(al mijn kleren waren afgeschuurd aan een zijde) en onder de schaaf wonden vanaf enkel tot kruin en....op 7 ruggeweerfels scheuren aan de buitenkant en een beschadiging aan de binnenkant van mijn ruggewervels (5 in totaal), waardoor er wat splinters rond dolen op plaatsen die je als zeer onaangenaam kunt beschouwen ( denk aan het gevoel/pijn van een hernia..). Ze (deze splinters dus) zetten dus op zeer onregelmatige en ook vaak uiterst ongewenste ogenblikken het hele zooite in mijn rug vast met het gevolg van afgeknelde zenuwen.
Dit vervelende voorval heeft mij, tijdens de periode dat ik in het ziekenhuis lag (bij elkaar zo'n half jaar) doen beseffen dat ik A; vreselijk veel geluk heb gehad(ik leef nog steeds), B zeker wist dat ik na mijn (eventuele)herstel het leven even heel wat anders zou gaan aanpakken en C; een hele grote teleurstelling opgeleverd...
Dit was toen uiteindelijk de, (Sorry Frans..) geleerde heren, mij een toekomst voorzagen in een rolstoel. Lopen was alleen mogelijk in huis (directe steun in de omgeving..) en verder dus zitten.
In die tijd was ik behalve gek op dieren/paarden cq motoren/actief wielrennen, ook gek op surfen en ook deze sporten waren dus volgens hen niet meer voor mij weggelegd (ik ging ook alleen surfen als er minsten windje 6 stond, dus niet echt prettig weer om dan op je paard cq fiets te zitten).
In eerste instantie heb ik deze mensen ook geloofd (zij zouden toch wel moeten weten wat ze.....)al zag ik er enorm tegen op om alle dagen thuis te moeten zitten.Door mijn werk en hobby's was ik eigenlijk nooit thuis...
Na een gewennings periode en de geboorte van ons dochtertje, het slikken van toch redelijk zware medicijnen ( voor de kenners, Temgesic) besloot ik echter om niet bij de pakken neer te gaan zitten en toch nog wat van mijn (gehandicapte) leven te gaan maken.
Ook al omdat ik zelf mijn dochter opvoed (mijn vrouw werkt op kantoor en ik werd dus huisman..)moest er toch weer wat beweging in de spieren komen zo had ik besloten.Ook al omdat je door het stil zitten ENORM in spierkracht achteruit gaat...
In het ziekenhuis (Sint Maarten kliniek bij Nijmegen) heb ik wonderen zien gebeuren met bijvoorbeeld een meisje die daar in een rolstoel met jeugd-reuma in kwam (door andere artsen opgegeven..) en er,voor mijn vertrek, weer wandelend uit ging...
En met dit in mijn achterhoofd wilde ik een verandering teweeg brengen op de beslissing van de artsen die mij in de rolstoel zagen zitten voor de rest van mijn leven(ik was toen 31)
Ik besloot om weer actief te gaan sporten, iets wat voorheen voor mij naast mijn werk een dagelijkse bezigheid was...
Niet meteen met paardrijden natuurlijk ( al miste ik dat enorm...)
ook geen surfen of fietsen (motor kon niet meer,die was al weg/totalloss), nee ik ben heeeel voorzichtig begonnen met volleybal.
Dan wel op een recreatieve manier natuurlijk ,dus geen ballen van de grond af duiken/springen en zo..
Dit hielp !!! ik begon me weer wat beter (lees normaler, niet zo verkrampt van de pijn) te bewegen...Voor mij was het WONDER begonnen (in mijn ogen dan he). Dit heb ik een aantal jaren volgehouden en gaandeweg ben ik toen op een niveau gekomen dat alles eigenlijk weer redelijk soepel verliep (zij het nog steeds met pijn).
Tot een aantal jaar geleden mijn vrouw het plan opvatten om zelf te gaan paardrijden had ik wel contact met paarden,geen eigen paarden, en er ook nooit aan gedacht(durven denken) dat ik ooit nog eens op zo'n schitterend dier zou KUNNEN zitten.
Mijn vrouw wilde samen met onze buurvrouw op paardrijles...kwam vol verhalen weer thuis...en dan gaan de radartjes werken in die bol van mij....
Jaren vrijwillig/kostenloos in een manege gewerkt,om maar af en toe op een paard te mogen rijden...Het terug denken alleen aan de geur van deze beesten, het blik waarmee ze je af en toe aan kunnen kijken,de warmte en de trouw die ze je geven..het plezier, zo dacht ik verder en luisterde ik verder.....tot mijn vrouw me iets vertelde waar ik ZEER van schrok.....
Op de manege waar ze (let wel..voor de 1ste keer..) naar toe was moest ze ook al meteen gaan springen....En dat voor een dame die al een keer in d'r hele leven op pony park slagharen op een pony had gezeten.....
Ik vond het nog al een risico,zag in mijn achterhoofd het ongeluk wat ik meegemaakt had met de gevolgen, en besloot dan ook om maar eens een kijkje te gaan nemen op deze vreemde stal..
Ook stiekum gedacht hoe het zou zijn als ik dan maar meteen eens zou proberen om ook weer eens na jaren op een paard te klimmen (al vond ik de begeleiding dan eigenlijk drie keer niks....)
Affijn , ben met ze mee gegaan, een heeeeele oude rijbroek aangetrokken en heb de stap gewaagd...
Geen springen, geen gekke dingen als dressuur (risico op verdraaien van je rug), nee niks van dat alles , heel gewoon op een paard zitten en een beetje rond stappen......weer genieten van het gevoel van vroeger, toen alles nog kon......
Tja, de manege vond ik niks, dat heb ik de damens meteen gezegd (stal,onderhoud materiaal,schoonmaak regels??) .
We zijn toen op zoek gegaan naar een andere manege, hebben een hele goede gevonden die (in mijn ogen) op een hele paardvriendelijke, maar niet NH, manier met de paarden omging en zowel mijn vrouw, de buren (man en vrouw) en mijn dochtertje (ook helemaal gek van paarden) maar ...
je verwachte het al.. inderdaad ook ik zijn daar jaren op les geweest, wat voor mij natuurlijk een zeer risico vol iets was, maar kan alleen maar zeggen dat ik er, lichamelijk en ook zeker geestelijk
veel gezonder door ben geworden.... tekst te lang?