Maaike schreef op donderdag, 19 februari 2004, 16:10:


Dat lijkt me nu helemaal te gek, ik krijg er steeds meer zin in!
Ik weet niet zo veel van Parelli.. wat zijn carrotsticks? Ik stel me meteen twee longeerzwepen voor met worteltjes eraan!

Greets to you too, Marianne

m.sluijters-v. hout schreef op donderdag, 19 februari 2004, 20:05:


... tja wie ben ik om het te zeggen maar ik vind de huidige vormgeving juist wel goed. Als je dagelijks even de berichten doorneemt dan valt dat worstelen wel mee en ik vind het juist leuk om over zaken te lezen waar ik vanuit mezelf niet zo gauw mee bezig zou zijn! Dus als anderen discussiëren over natuurlijk bekappen ( iets waar ik echt te weinig van weet om wat over te zeggen, ha ha) dan kan ik daar alleen maar een hoop van opsteken? Als het een aparte thread zou zijn, zou ik er misschien niet zo snel naar kijken. Ik ben wel tevreden over de huidige mix, maar misschien denken anderen daar wel anders over!

Overigens, WAAR IS FRANS - WE HEBBEN HEM AL EEN PAAR DAGEN NIET OP DE SITE GEZIEN? Alles okay bij jullie?

Groet, Marianne

Een ‘algemene’ vraag en verhaal over de ‘Join-up’….

Ik lees met enige regelmaat dat sommigen van jullie de ‘join up’ als iets negatiefs zien.. soms zelfs wel als ‘vernederend’ voor het paard.. nu zal ik zelf ook niet gauw met een nieuw paard aan het werk gaan zonder eerst goed vast te stellen of het paard mij al dan niet als leider wil beschouwen door middel van observeren (stalgedrag, hoe gedraagt het paard zich in de 15x15 afgezette ruimte, wat gebeurt er als ik die ruimte binnentreedt). Is een paard brutaal , komt-ie in mijn ruimte of is-ie totaal niet bij de les, dan ‘vang’ ik de aandacht, plaats door mijn positie t.o.v. het paard ‘druk’ op de achterhand en stuur ‘m weg. Hoe brutaler het paard, hoe groter zijn uiterlijk vertoon: dus meteen aan de kletter, rondjes rennen enz. Tijdens dat ‘gedoe’ laat ik de druk wegvallen en wacht rustig de volgende fase af. Blijft-ie staan in een hoek dan loop ik er redelijk kordaat op af om ‘zijn’ plek in te nemen. Soms moet ik het een paar keer herhalen maar dan komen de bekende signalen: likken, kauwen, oortje.. Ik haal dan alle aandacht van het paard af – kijk niet meer naar ‘m en loop weg alsof ik totaal niet meer geïnteresseerd ben. In bijna alle gevallen sjouwt meneer of mevrouw dan meteen achter me aan, waarop ik niet reageer maar het paard wel toesta om dicht bij me te komen. Als ’t paard binnen handbereik is, maak ik oogkontakt, stel me naast het paard op ( net voor de schouder, ter hoogte van het hoofd) en beloon in de vorm van braaf of een aai. Einde oefening, morgen weer verder. Dat is mijn methode (met dank aan en leentje-buur van Emiel Voest) en ik gebruik bij dit gebeuren niets anders dan mijn ‘lichaamstaal’, dus geen zweep of touw.
Ik zie geen vernedering of negatieve indruk op het paard – verschilt dat wat ik doe nu van de Parelli-methode die jullie gebruiken, of..?

Mijn eigen paard is een heel ander verhaal! Die vindt de join-up of wat daar voor doorgaat, blijkbaar heel gezellig en een leuk spelletje. Ik heb de bovenomschreven methode met haar overigens nooit gedaan: toen ik haar op stal kreeg was het een compleet gefrustreerd en angstig paard en je hoefde bij wijze van spreken maar met je ogen te knipperen en ze stoof al weg. Naast het gewone werk (dressuurtraining) doe ik met haar regelmatig grondwerk, just for the fun of it. En ‘fun’ is het – ze gaat lopen showen, straalt plezier uit en houdt ’t oortje constant op mij. Op een bepaald moment ‘nodig’ ik haar uit om bij me te komen door middel van een gebaar: ik leg mijn rechterhand op mijn hartstreek. Dat signaal is voor haar: “kom hier” en ze komt dan ook meteen van de cirkel af, naar me toe. Ze staat dan een meter of twee van me vandaan, helemaal alert en geconcentreerd en ja, sentimentele tut die ik dan ben, kan ontroerd raken door het gevoel van ‘gelijkwaardigheid’ tussen ons op dat moment.
Ik maak dan nogmaals het ‘hart-gebaar’ en ze komt dan meteen dicht naast me staan, haar hele lijf ontspant, diepe zucht en IK wordt door haar beloond met een vriendschappelijk knabbeltje aan m’n mouw! Lief hé! Maar ook hier dus geen ‘frustratie” of ‘vernedering…

Groeten, Marianne