Hans van Keeken schreef op dinsdag, 18 januari 2005, 18:22:

**************
Wat je precies wilt zeggen over die noodlijn (heeft wel zin of juist niet), is me niet helemaal duidelijk. De lijnen vasthouden probeer je denk ik altijd, maar ja, als je "ruitert" probeer je ook altijd de teugels vast te houden en dat lukt ook niet altijd eerlijk gezegd (maar ben er al in geen jaren meer afgevallen).

*************
Het gewicht van het karretje zal misschien het paard ook wel wat langzamer laten lopen? Ik weet ook niet precies hoe hard hij gaat, maar tis wel een peerdje dat heel hard kan en wil (zeg maar: MOET). Hij heeft een tijdje meegelopen op de renbaan (tot hij een blessure kreeg) en heeft er nog steeds het karakter voor.

Ik denk dat het te doen zou zijn (ALS hij NIET bang is voor de kar achter hem) om hem in een stevige galop te houden, zonder dat hij echt meteen voluit gaat. Maar het liefst wil hij knallen natuurlijk, en dat moet dan wat hem betreft het liefst in galop. Dat doe ik dus alleen op een paar paden die daar geschikt voor zijn (vlak, geen stenen, geen zijpaden, geen wandelaars), dan mag hij nu best even een tijd voluit als dat dan zo nodig moet. Het zou leuk zijn als dat dan nog steeds zou kunnen weet je, tis gewoon zijn uitlaatklep, hij vindt dat heerlijk, vooral als ik hem dan ook nog beloon als hij "klaar" is, dan voelt hij zich helemaaaal geweldig en dan is't daarna ook goed en kan hij meteen weer goed relaxed zijn. (ik beloon hem er alleen maar voor trouwens als het met mijn toestemming was, hetgeen niet helemaal altijd het geval is hoor ).

Hem in draf houden is het probleem niet, maar ook dan wil hij liefst zo hard mogelijk. Maar ik mag aannemen dat dat dan in draf ook geen probleem zal zijn, dus dat klinkt alvast wel uitnodigend. Hij kan flink draven, maar gaat lang niet zo hard als een echte draver natuurlijk.

Ik zou best wat advies willen over karretjes e.d.. Kan ik me misschien een beetje orienteren. Ik heb zitten zoeken op marktplaats en ebay, en gezocht naar leveranciers van sulkys maar kan eerlijk gezegd weinig vinden. Stop er niet teveel tijd in trouwens, ik ben nog lang niet zover, en er komt binnenkort een veulen dat ook tijd en aandacht nodig heeft.

Wat het mennen zelf betreft, zei ik ook al tegen Marianne, ik wil eerst even aftasten of ik mennen echt zie zitten met hem. Maar het begin is voorzichtig positief. Misschien is het wel een idee en kan ik dan toch met hem het bos in blijven gaan! Zou leuk zijn.

Hans van Keeken schreef op dinsdag, 18 januari 2005, 19:14:

****************
Ah, ok.

*****************
Dan vallen die af ja. Want dat is onderdeel van het probleem (o.a. rug).

**************
Da's een sportief ding zeg! Ziet er goed uit.
Ik ga m'n gedachten er eens over laten gaan.
Bedankt voor de info.

Frouk

Nou, even in vervolg op m´n eigen topic pasgeleden.

N.a.v. de tips die ik gekregen heb (Marianne, Hans, Monique en Ingrid bedankt!) ben ik op zoek gegaan naar een tweedehands twee-wielig karretje.
En vond dat binnen een dag.

Toen ben ik gaan vragen of ik het karretje bij mijn "stalmevrouw" mocht neerzetten. Dat mocht! (Erg aardig want ze heeft niet zo heel veel ruimte, gelukkig neemt zo´n karretje niet al teveel plaats in). Maar toen ze hoorde dat het de bedoeling was dat mijn Arabier voor de kar moet gaan lopen, zei ze dat ze me 0% kans gaf dat dat op een veilige manier zou lukken ..... (???). Ik heb haar dus maar niet verteld dat ik het ei-gen-lijk het liefst zonder bit en zonder oogkleppen zou willen doen (of dat lukt, geen idee hoor, maar dat merk ik vanzelf).

Ik wil mezelf 2 maanden geven om hem rustig met de kar te laten omgaan en op de grond met hem te oefenen met touwen, tegen z´n achterbenen aankomen met een lichte stang (de carrotstick bijvoorbeeld), oefenen met vertrouwen, en van een afstand sturen (dubbele longe heet dat?). Als het dan niet vooruit gaat, hou ik het voor gezien, want dan zal hij ´t denk ik niet echt gaan vertrouwen zo´n ding achter hem. Als het WEL vooruit gaat binnen 2 maanden, wil ik ons een jaar geven om met de kar te leren rijden. Krijg ik het idee dat ik het zelf niet kan, dan ga´k het aan een meer ervaren persoon vragen. Marianne, het zou best kunnen dat ik dan nog heel graag van je aanbod (tel.nr. van die persoon in Lunteren) gebruik zou willen maken. Mag ik dat even in de pen houden?

Er zijn gelukkig ook al 2 personen met wie ik meemag op de kar om een beetje mennen te leren. Nou ben ik het liefst met m´n eigen paard aan het klooien (ook al zou het dan 3x zo lang duren) maar een beetje ervaring opdoen met de algemene mentechnieken, kan nooit kwaad natuurlijk. Dus ik heb daartegen dankbaar "ja" gezegd.

Het lijkt me wel leuk om dit op m´n eigen manier samen met m´n paard te leren. En waarom niet. Tenslotte hebben we ook samen leren rijden ), en da´s ook aardig gelukt. Ik ga´t wel globaal op de Parelli manier doen, en gewoon heel kalmpjes aan, met kleine stapjes. Ik wil zijn vertrouwen beslist niet verliezen, maar ik denk dat ik in de loop der jaren genoeg crediet bij hem heb opgebouwd om het hem in vertrouwen te leren.

Het karretje wat ik nu heb geleend, is oud, stel dat hij het met een paar welgemikte trappen in elkaar mept, dan kost het me niet al teveel aan schadevergoeding ).

Kortom, ik ga maar weer eens aan een nieuw avontuur beginnen samen met Torop ). Nog even wachten op het karretje, tot die tijd hou ik mezelf wel zoet met grondoefeningen en zo.

Marianne, ik wou je nog even heel veel succes wensen met de behandeling van Pauli, ben blij voor je dat je wat meer mogelijkheden hebt gekregen nu, en help je duimen dat het weer redelijk ok komt. Ik had nog nooit op die manier van leptospirose gehoord, dus weer wat geleerd, en ga dat goed in m´n oren knopen voor´t geval ik het nog eens zie. Succes ermee!

Marianne schreef op maandag, 24 januari 2005, 11:36:

*****************

Heel spannend, bijna onverdraaglijk lijkt me.
Ik wens jullie heel veel sterkte, heel veel geduld en heel veel geluk met het herstelproces, en hoop vurig dat het allemaal weer goedkomt!

Frouk

sannie schreef op dinsdag, 25 januari 2005, 10:21:
**********************

Lijkt me best een moeilijk probleem voor een paard dat zo op eten gefixeerd is.
Maar ... is hij dat gewoon zo gewend en doet hij daarom lastig? Of heeft hij er een reden voor? Sommige ruiters zweren er b.v. bij dat het paard niet mag eten als er buiten gereden moet worden, heb dat zelf nooit zo goed begrepen, in de natuur eet een paard toch ook gewoon de hele dag door en kan dan ook a la minute wegdraven. Ik zou dus wel (juist) zorgen dat je paard wat in z´n maag heeft. Geen of niet veel krachtvoer, dat ligt te zwaar op de maag dan, maar wel een flinke pluk hooi. Zou dat niet al een stuk kunnen schelen?

Wat jij omschrijft van zorgen dat hij druk tegenkomt als hij probeert te grazen op een moment dat het niet mag, ja zoiets zou ik dan ook wel doen om het hem af te leren. Maar is het probleem nou dat hij graast of dat hij struikelt bij het grazen?

Het is wel mogelijk om je paard een aantal commando´s te leren die voor zowel paard en ruiter duidelijk zijn. Daar is al e.e.a. over geschreven in reactie op jouw bericht. Een paard dat zich lomp gedraagt en door je weerstand heen probeert te duwen, heeft waarschijnlijk geleerd dat dat vanzelf wel een keer belonend is. Er doorheen duwen levert tenslotte de beloning van een hap gras op. In het begin zul je daar denk ik wel wat druk tegenover moeten zetten om daardoor heen te komen. Maar tegelijkertijd, misschien kun je daar ook tegenover stellen, een beloninkje vanuit het zadel voor als hij even WEL luistert? Als m´n paard echt lomp doet, zit ik er persoonlijk niet meer om me dan even flink schrap te zetten, zodat hij de "rem" goed voelt. Hij weet tenslotte dat het soms niet mag, als hij het dan toch probeert, dan moet hij het zelf maar weten. Een tikje zit ik ook niet mee hoor (of je nu een zweepje gebruikt of een carrotstick, je kunt beide gebruiken om iets duidelijk te maken, je kunt met beide kwetsen en je kunt ook met beide aaien als je snapt wat ik bedoel). Als hij al eens hardnekkig is, dan zeg ik er eerst iets van "nee" of zo, dan een zacht tikje, luistert hij dan nog niet, dan tik ik hem echt aan. Ook dan geldt, als hij luistert, beloon ik hem meteen dezelfde seconde. Ik ben dus normaal gesproken meer bezig met belonen dan met iets te verbieden hoor . Dat maakt het pas duidelijk vind ik.

Als het echt een probleem is, zou ik het ook echt gericht oefenen en daar echt wat tijd in steken, dus niet proberen het al rijden op te lossen. Heb ik in ´t begin met Torop ook gedaan. Dan liet ik hem stilstaan waar hij zou kunnen grazen, en zeg duidelijk "blijf staan" (dit betekent bij ons, niet weglopen a.u.b. maar OOK niet grazen). Probeert hij het dan toch, dan houd ik hem tegen, niet door te trekken maar door de teugels schrap te zetten zodat hij gewoon niet bij de grond kan komen. Dan zeg ik logischerwijs iets van "nee" o.i.d.. Houdt hij dan op, dan beloon ik hem onmiddellijk en uitgebreid. Voor een paard dat erg gericht is op eten, zou ik echt eens proberen om met een brokje uit de hand te werken. Dat kan een extra stimulans zijn om niet ongevraagd te grazen.

Duidelijkheid is toch wel het sleutelwoord, vind je niet? Maar het moet voor hem wel belonend zijn om te luisteren. Als hij eens luistert en je zou het vervolgens negeren, tsja, als ik hem dan was, dan bleef ik het toch maar proberen om een pluk gras te kapen . Tis dan misschien ook wel een leuk spel. Draai het spel eens om en tover de "beloning" letterlijk eens uit je zak. Dat richt de aandacht weer op jou.

Verder zit ik er zelf niet mee, met dat grazen, alleen dus als hij het doet als hij weet dat het op dat moment niet de bedoeling is. Als het niet mag, dan mag het ook ECHT niet, en ben ik best streng. Maar ´t voordeel voor hem is ook weer, dat het van mij meestal dus WEL mag, in het bos rijden vind ik, is niet alleen voor mij leuk, maar voor hem moet er ook wat aan zijn, en hij vindt het heerlijk om blaadjes te happen, en lekkere hapjes te zoeken die hij anders niet krijgt. Ik maak daar dus echt tijd voor en geef hem ruim de gelegenheid om te slenteren en te grazen. Eerlijk gezegd vind ik het zelf heerlijk om in het bos te zitten schommelen op een relaxt grazend paard dat van takjes en blaadjes knabbelt, hier een plukje graast, daar even snuffelt, en lekker ontspannen is. Dat struikelen hebben wij ook gehad, maar dat associeer ik eerlijk gezegd ook een beetje met een paard dat wat paniekerig graast, misschien omdat hij honger heeft of omdat hij weet dat het eigenlijk niet mag. Als het vaker mag, en hij er niet paniekerig over hoeft te doen, wordt dat struikelen vast snel minder (bij ons wel tenminste).

Ik zou er dus juist wat meer tijd voor maken, maar de grenzen heel duidelijk houden, hem van tevoren ook goed hooi geven, op een stukje gras stoppen en duidelijk aangeven, hier en nu mag het, en dan een teken bedenken voor wanneer het echt NIET mag of kan.

Ik gebruik zelf "toe maar" en een duwtje op de manenkam voor als hij een tijdlang mag grazen en stilstaan, "doorgaan" voor wanneer hij wel mag knabbelen maar liever ook een beetje moet doorlopen en "NEE, doorgaan" voor als het effe niet kan. En "blijf staan" is voor als ik hem vraag, om stil te staan zonder te grazen, b.v. als ik wil opstijgen.

Grazen met een bit in vind ik trouwens niet zo'n goed idee, omdat gras om het bit heen kan draaien, en hij zich erin kan verslikken.

Nou , heel verhaal, ik hoop dat je d´r wat aan hebt. Het is echt wel af te leren, maar hou in de gaten dat eten voor je paard wel een deel van de lol van het buitenrijden is.

Idunn schreef op woensdag, 26 januari 2005, 1:43:

****************
Als ik hier ook even op mag reageren. Wat mijn eigen paard betreft weet ik wel heel zeker dat mogen grazen heel erg bijgedragen heeft aan dat hij het nu tenminste (eindelijk) leuk vindt in het bos.

Nu is dat een ander paard dan dat van Sanne, die schijnt buitenrijden sowieso al leuk te vinden, maar ik wou alleen maar even aangeven dat het wel degelijk verschil kan uit maken.

Ik heb zelf het mogen grazen echt actief gebruikt in het bos als beloning, als gezellige onderbreking etc, omdat hij het zag als 1 groot spookbos, waar je maar het best knoerthard doorheen te rennen. Grazen zorgt ervoor dat hij beter ontspant, rustiger wordt, en het gezelliger vindt. Ik heb het zelfs gebruikt om zijn waanzinnige drang naar speed wat te temperen, hij weet tegenwoordig, als ik me een beetje gedraag en pas ga racen als het MAG, dan mag ik straks effe grazen, als ik koppig m'n eigen zin doe, dan mag dat NIET. Bij ons werkt dat heel goed eigenlijk.

Eerder stond hij in het bos zo stijf van de stress dat hij niet eens WOU grazen, dat heb ik 'm echt stukje bij beetje aan moeten wennen, dat er geen gevaar was, en dat hij heus rustig de tijd kon nemen om te snuffelen en te grazen. Ik vind het dus juist heerlijk dat hij daar nu WEL op z'n dooie gemakkie aan toegeeft.

Ik geef toe, tis waarschijnlijk wel een heel ander type paard en een heel ander probleem dan Sanne's. Maar grazen kun je ook heel positief zien, een paard dat niet graast is meestal waakzaam en/of gespannen.

Frouk

Piet schreef op woensdag, 26 januari 2005, 9:42:
*****************
Dit kan ik onderschrijven. Ook mijn lage rugklachten zijn door paardrijden een heel stuk minder geworden en nu vrijwel over. Vooral als je aandacht besteed aan goed rechtop zitten en goed spiergebruik, wordt je rug na verloop van tijd echt sterker (de eerste paar weken waren wel even doorbijten, want toen werd het eerst erger). Je ruggengraat wordt door de training belangrijk ontlast en de pijn wordt dan vaak minder.

Dat paardrijden ook z'n fysieke nadelen heeft, kan ik inmiddels ook onderschrijven (wandelende nieren). Wees er attent op, ik had het ook niet in de gaten! Let op bij hoge rugpijn aan weerszijden van de ruggegraat, vol gevoel in de rug, of midden op de rug, pijn bij ademhalen, branderig gevoel in de rug, palpitaties (kloppingen) in de buik, dat en andere zaken. Dit kan op nierproblematiek wijzen. En als je daar gevoelig voor bent is paardrijden natuurlijk juist weer NIET goed.

Peter Donck schreef op woensdag, 2 februari 2005, 21:47:


*************************

Wat zou dan b.v. natuurlijk paard-mennen zijn?

Natuurlijk paard RIJDEN daar zijn we't al lang niet over eens, waarom is een bit b.v. minder natuurlijk dan een halster? Het gaat er toch helemaal niet om wat je er aan- of inhangt? Als je paard je vertrouwt en zich prettig bij je voelt, dan heeft hij er waarschijnlijk helemaal geen probleem mee om een bitje in z'n mond te hebben. Die van mij zit er echt niet mee hoor, en als hij er niet mee zit, waarom zou ik er dan mee zitten? Het is maar een stukje ijzer hoor, of rubber, of wat je dan ook maar gebruikt. Tuurlijk kun je een bit, een neusriem of wat dan ook als martelwerktuig gebruiken, maar dat kun je met een dun touwtje zeker ook.

Of het bit nodig is, mwoh, .... dat is het punt niet. Soms is het wel leuk om met bit te rijden, je doet eens wat andere dingen, en kunt wat meer "spelen" . In het bos vind ik het onhandig en laat ik het dus uit (anders kan hij niet grazen). Ik kijk meer naar wat het comfortabelste is voor paard en ruiter. Dat is voor mij de definitie van natuurlijk.

Dan een vraag over mennen.

Ik ben nu begonnen om te oefenen met m'n paardje zodat hij straks voor de kar kan lopen. Binnenkort kan ik een karretje lenen om het te gaan proberen. We oefenen nu nog gewoon met dingen slepen, stokken aanraken en tussen nauwe dingen staan, grondwerk dus. Hij vind het wel spannend, en hier en daar ook best interessant, en werkt heel lief mee. Veel van de nieuwe spelletjes die ik bedacht heb om hem er aan te wennen vindt hij echt leuk, tussen 2 stokken doorgalopperen bijvoorbeeld . Ben hem nu ook aan het leren om voor me uit te galopperen en tussen de stokken tot stilstand te komen (is nog niet gelukt hahaha). Alleen het slepen van dingen vindt hij duidelijk eng, daar moet ik dus alle aandacht aan besteden voordat het eenmaal zover is dat hij voor de kar gaat.

Hier en daar heb ik wat goed advies en tips gekregen over hoe te gaan mennen (ik kan dus niet mennen, maar ga binnenkort een paar keer met een menster mee op de kar om eens te kijken hoe het gaat). Maar eigenlijk voel ik niets voor mennen-met-bit, ik bedoel, waarom zou ik? Anders rijd ik ook niet met bit, en hij is gewend aan het halster. Ik ben ook bang dat als ik er een bit in doe, dat het dan weer "gewoon" trekken wordt, als we in het bos zijn en hij wil te hard (hetgeen zeker zal gaan gebeuren). Dan rijd ik liever toch gewoon met halster. Oogkleppen zie ik ook niet zo zitten.

Iemand daar ideeen over? Ik bedoel dus over wat er allemaal af kan, en hoe je kunt mennen met zo min mogelijk toeters en bellen. Een men-tuig zul je toch nodig hebben lijkt me zo .

Zijn er hier mensen die zonder bit mennen, en hoe bevalt dat?
Zijn er hier mensen die "ruiteren" zonder bit, maar mennen MET bit? Waarom? En wat met die oogkleppen? (is laatst ook even aan de orde geweest).