Piet schreef op donderdag 1 maart 2007, 23:03:

Zelfs niet eens het zien van het hoofdstel maar alle handelingen die er mee te maken hebben zorgen voor die reactie.
Zo erg is het al!
Ik ben het met je eens Piet, de oorzaak rechtreeks aanpakken!

eddy DRUPPEL schreef op donderdag 1 maart 2007, 22:46:

Una heeft trauma van oren vastnemen; door de oren niet vast te nemen en hoofdstel opzij vastmaken, los je de oorzaak niet op, net zoals Piet zegt.

eddy DRUPPEL schreef op donderdag 1 maart 2007, 23:29:

Had jou reactie nog niet gelezen
Begrijp jouw idee wel. Maar hoe werk je dan geleidelijk aan naar de oren vanzodra het hoofdstel opzij aandoen lukt?
Volgens mij is het beter ineens geleidelijk aan naar de oren te werken en er dan het hoofdstel weer bij te halen.

BTW het hoofdstel aandoen via de zijkant lukt ook niet hoor: hoofdstel in de buurt van hoofd is hoofd omhoog.

Ik denk dat Nele op de goeie weg is, zie ervaring gisteren. Ze kon al tussen de oren wrijven en masseren! heeel mooi

Eva Saegerman schreef op vrijdag 2 maart 2007, 13:34:


Reactie is toch het hevigst als hoofdstuk in de hand ligt zoas reeds bij betreden van de stal of omgeving van het paard niet ? Door initieel aan de zijkant vast te maken went het paard "terug" aan een pijnloos ontdekken van het kopstuk vanhieruit werk je langzaam naar het "over de oren haal moment"zo kan je altijd één stapje terug als de paniek toeslaat . Het vermijden van een kopstuk aan te doen of mee te nemen om dan de reactie uit te schakelen is het probleem vooruit schuiven . Van zodra kopstuk terug ter sprake komt is het een zware stress op de vertrouwensband. Kopstuk onderdeel maken van optuigen en training door eerst gewoon aan de zijkant vast te maken leert het paard dat gedurende langere tijde het kopstuk werd aangedaan zonder paniekreactie. Wat dan weer positieve conditionering is zodat op het moment dat je het kopstuk toch zacht maar beslist over de oren haalt de reaktie uitbijft . Heb je toch nog angstreactie hoef je slechts één haakje los te maken om één stapje terug te gaan. Volgens mij is dit toch de bron opzoeken maar er wel héél dicht in de buurt blijven met de oorzaak des onheils altijd bij de hand.

eddy DRUPPEL schreef op vrijdag 2 maart 2007, 13:43:


Ik begrijp je helemaal, maar je schrijft vanauit de gedachte dat het hoofdstel aandoen het grootste probleem is, maar dat is het niet. Het is de aanraking van de oren dat getraumatiseerd is.
Moest het het hoofdstel zijn dan zou ik het met je eens zijn: negativiteit rond hoofdstel moet verdwijnen door prikkel "hoofdstel" te laten volgen door iets positief ipv gepruts aan de oren.
Maar het is net het gepruts aan de oren dat Una niet verdraagt; en daarom gaat het hoofdstel niet goed, maar ook andere dingen zoals vuil uit de oren halen, enz
Dus er is een oorcontact probleem als grootste oorzaak van onderliggende problemen zoals het hoofdstel.

Dus: de grootste oorzaak aanpakken, nl de oren

Eva Saegerman schreef op vrijdag 2 maart 2007, 14:02:


Wat een essentieel verschil in benadering is dat is de angstreactie voorkomen ipv in te calculeren en dan een haakje losmaken.
Toen ik met paarden begon deed ik het ook zo hoor, maar inmiddels calculeer ik dus in het voorkomen van de paniekreactie. Die paniekreactie is niet nodig het kan heel makkelijk zonder.

eddy DRUPPEL schreef op vrijdag 2 maart 2007, 13:43:


Jammer dat hier nu een discussie over ontstaat, die Nele zal doen gaan twijfelen.
De gekozen weg is bedacht omdat alles wat met het hoofdstel te maken heeft paniek veroorzaakt.
Gewoon simpel, evenals nu met de rechterzijkant is gebeurd , eerst het paard gewend maken om overal met handen en met andere voorwerpen aangeraakt te worden terwijl het hoofd laag blijft en dan het hoofdstel stukje bij beetje introduceren, via desnoods alleen een riempje bij de oren. Zodat je zeker weet dat er geen angstreacties meer komen. Want dan ben je weer terug bij af.
Gewoon elke stap trainen en niet erop gokken dat het wel zal gaan.

Piet

Eva Saegerman schreef op vrijdag 2 maart 2007, 14:02:


Hihihi kijk eens naar de titel van de topic !! nog en oplossing stokje met een stokje stof aan en voorzichtig tussen en rond de oren halen tot de seconde dat ze blijft stilstaan dan met rust laten en belonen.

Esther schreef op vrijdag 2 maart 2007, 14:06:


Door een paniekreactie trainen resulteert altijd in het wegvallen van die reactie, het ontwijken of voorkomen van een bepaalde reactie haalt in sommige gevallen niks uit (gerelateerd aan situatie )mishandeling is zo'n voorbeeld. Ontwijken is geen gewenning dus geen verbetering.

eddy DRUPPEL schreef op vrijdag 2 maart 2007, 15:38:


Je begrijpt geloof ik niet zoveel van deze training, je noemde het al ergens targetten, daar heeft het dus niets mee te maken. Het gaat om desensibiliseren en opzetten voor succes zonder spanning, maar op basis van puur vetrouwen. Het gaat niet om ontwijken van een panieksituatie, het gaat om het voorkomen van een panieksituatie, snappie?
Wat begrijp je nu precies niet van deze manier van trainen?

Esther schreef op vrijdag 2 maart 2007, 15:49:


Ik clicker niet. Dus de determinatie van de woorden zal verschillen. Een" target" is een doel niet meer niet minder wat men in clickeren verstaat onder targetten weet ik niet bij mij is dit naar een doel toewerken . Het doel is het hoofdstuk kunnen aandoen zonder een paniekreactie te krijgen veroorzaakt door een praam trauma of gelijk welke oorzaak die pijn heeft veroorzaakt . Desensibiliserern kan eigenlijk enkel en alleen door de oorzaak weg te nemen . De oorzaak van de panierkreactie was de pijn en stress gepaard met het kopstuk. Je gebruikt dus ten allen tijde het kopstuk in je training , biijhebben, over de hals halen, tot aan de oren en terug enz...Dit alles in tijdspanne van enkele dagen tot een week . Dan moet je probleem van de baan zijn . Het borstelen en aan de oren komen is inderdaad voorbereidend werk maar van zodra Nele durft een kopstuk vastnemen heb je gheid dezelfde reactie en begin je weer van nu af aan omdat de voorgaande stappen met gewenning aan kopstuk dan ontbreken en je niet kan terugvalen op een vorige ervaring met kopstuk tijdens de training. Ik weet niet hoelang met nu al met deit paard bezig is . Ik schat vanaf de eerste mail ongeveer 2 maand maar kan er naast zitten . Je blijft zacht maar gedecideert . Je slaat nooit en je verliest nooit je geduld maar dat kopstuk dat maakte bij mij elke dag, elke minuut deel uit van haar leven en van haar training. De click moet komen dat IK niet diegene ben die haar pijn heeft bezorgd en dat dit ook nooit het geval zal zijn . Ik schat de werktijd met deze merrie "zonder dat ik haar heb gezien " op één week max. A rato van drie keer /dag .

Piet schreef op vrijdag 2 maart 2007, 14:16:


Was natuurlijk niet mijn bedoeling om Nele te doen twijfelen. Ik houdt me er tussen uit dan .

eddy DRUPPEL schreef op vrijdag 2 maart 2007, 15:28:
ja oorspronkelijk was de titel iets met hoofdstelprobleem, dat Nele publiceerde enkele weken geleden, lang voor ik er bij kwam
En toen zag Nele het grootste probleem : hoofdstel aandoen, terwijl de oren op zich grootste probleem zijn...

je ziet wat een evolutie we meemaken

Vandaar mijn nieuw bericht "er was eens een..."

nog en oplossing

Parelli friendly game, gecombineerd met CT...
Zit iets in; maar ons stokje is nu ons hand. Maakt voor una niet uit of het contact met een stokje is of een hand. Contact is gelijk voor haar.
Dus zie voordeel niet in van met verlengstuk werken, gezien geen gevaar voor onze pers ruimte...

Of bedoelde je het niet zo?

Bedankt om mee te denken, nu is het aan Nele om deze week de dingen te doen die we haar aangeraden hebben. Volgende week ga ik weer langs.

dada