jo schreef op vrijdag, 4 juni 2004, 9:59:


dag jo,

ik heb op onze manege al verschillende paarden 'zadelmak' zien maken.
ik denk niet dat het je gaat bevallen hoe ze dat daar doen, mij in ieder geval zeker niet...
eerst en vooral wordt het beestje een zadel opgelegd, dan wordt hij in de binnenpiste gezet en laten ze hem een 15 tot 30 minuten heel hard lopen (wordt opgejaagd met een lange zweep)
als hij moe is kruipt er iemand (meestal dezelfde persoon die dit doet) op zen rug en stapt hij er wat mee, soms ook wat draf.
dit doen ze een paar keer (niet op dezelfde dag hè, gedurende een week of zo) tot het paard het allemaal wat laat gebeuren, en dat was dan het deel van het zadelmak maken voor hun.
dan mag iemand anders als ie dat wil hem de beginselen van de 'dressuur' leren.
niet mooi om te lezen hè, ik weet het.
jammer genoeg gebeurt het echt zo en als het paard de rest van zen leven een trauma heeft opgelopen, is meestal ook bang voor de persoon die hem heeft 'opgeleerd' dan begrijpen ze dat niet.

groetjes
kim

Tja,

Ik kwam eens op een westernstal. Ik nam daar een lesje voor de lol, dit was nog voor mijn NH tijd. Ik was altijd gewend om een half uur voor de les aanwezig te zijn, om je paard te poetsen en te zadelen, dus ook hier was ik een half uur van te voren aanwezig. Ik kreeg te horen dat dat hier niet nodig was, dus ik ging maar in de kantine zitten, die uitkeek op de bak.

Waren ze daar nog bezig met het zadelmak maken van een paard. Ik had dat zoiezo nog nooit gezien, was zelf 'gewoon' manege ruiter. Dat paard werd gekluisterd, viel op de grond, op zijn zij, ze gingen op zijn zij zitten, er op staan, er werd aan hem getrokken met touwen, plastic zakken enz. Later mocht hij weer opstaan, toen kreeg hij autobanden met touwen om zich heen, daar werd op allerlei mogelijke manieren aan getrokken. Er werd aan mij gevraagd of ik niet meer zo vroeg voor de les wilde komen, ik ben weg gegaan en ben er nooit meer geweest.

Mijn eigen paard is een draver, ik heb heel wat horror verhalen gehoord, over de training van dravers. Ik weet niet of dat ook allemaal met mijn paard is gebeurd, ik weet wel dat ik vaak dingen tegenkom bij mijn paard, die andere mensen met dravers ook tegenkomen. Ik hoef het ook allemaal niet te weten. Ik weet NU wat ik aan mijn paard heb, we hebben er samen een weg in gevonden, om met onze problemen om te gaan.

Groetjes, Jessica

jo schreef op vrijdag, 4 juni 2004, 9:59:

jo schreef op vrijdag, 4 juni 2004, 9:59:

-------------Hai Joke,
bij mijn eigen paard, geen flauw idee.

--------------In UK niet, alleen gehoord over Kelly Marks, Monty Roberts manier, schijnt heel mooi te zijn.
----------------Paardje werd me in de schoot geworpen, was hopeloos geval, of ik kon helpen, na ruim een jaar haar gereden te hebben, heb ik haar gekocht.
---------------------In Ghana (cavalerie, niet maatgevend voor de rest van het land) doen ze paard zadel op en zetten hem in de paddock voor een uur of zo, elke dag, en op een gegeven moment gaan ze erop zitten. Hoofdstel doen ze op dezelfde manier, maar dan paard op stal.

-----------------Bij mijn kleine welsh ponietje heb ik op een gegeven dag het zadel erop gelegd, voorzichtig aangesingeld, ze keek om, wat doe jij nu en wat is dat, en het zadel er weer afgehaald. Paar dagen later zadel er weer op en een wandelingetje gemaakt. En zo voort en zo verder, en op een gegeven moment kind erop, even zitten en er weer af, wandelingetje maken, kind er af en toe op, allemaal geen probleem, geen angst geen gevecht.

Isabel

jo schreef op vrijdag, 4 juni 2004, 9:59:

Falka is niet zadelmak gemaakt

Bij het zadelmak maken van Bjork zijn we heel erg aktief bij betrokken, en we leerden zelf ook allerlei oefeningen. De tweede week gingen we er steeds naar toe. Eigenlijk was het niet de bedoeling dat ik op haar zou gaan rijden. Dat werd eigenlijk een dag voor we haar weer haalden duidelijk.
Ik ben 49 kilo, dus makkelijker nog voor Bjork om haar balans goed te vinden. En ik zit haar niet echt in de weg.


Voor Bjork hebben we heel goed gezocht naar een manier die goed was voor haar, en waar wij ons ook goed bij voelden. Juist door haar verleden zijn we ons in allerlei andere methodes gaan verdiepen om het op te proberen te lossen, en is ons aardig gelukt
Ze is nu al een stuk moediger en zelfstandiger. Nu waren haar paniekaanvallen al een stuk minder geworden dan vroeger. Maar na haar training lijkt ze echt vreselijk trots op zich zelf, en ze doet vreselijk haar best voor ons.

Groeten Esther

jessica schreef op vrijdag, 4 juni 2004, 12:26:


DIT vind ik echt een horrorverhaal, Jessica. Nu hoop ik toch dat jullie niet denken dat alle Westernpaarden zo worden ingereden he ? Bij mij en mijn paarden is dat wel effe anders gegaan : Gewoon vanuit het grondwerk naar zadelpad erop, zadeltje erop, aan het zadel schudden, in de beugels staan been erover, zitten, lopen enzovoorts. Dit alles in een tijdsbestek van WEKEN. Niet in een uurtje. Gedver, schandalig hoor ! Pien

jo schreef op vrijdag, 4 juni 2004, 9:59:

Ha wij blij dan dat we in juli weer naar huis gaan. Nog 2 weken en dan komen wij naar jouw Noorwegen, hoop dat het dan nog zo warm is als nu.

En toen wij Isabella kochten hebben wij wel degelijk gekeken hoe er door die fokker met de pony's werd omgegaan. Overigens vroeg hij meer aan ons dan wij aan hem, want we kregen van hem niet zomaar een pony mee. Het leek wel of we examen moesten afleggen. We kregen eerst koffie en een koek en toen een heel gesprek, geen pony gezien. Pas toen hij overtuigd was van onze goede bedoelingen met zijn te verkopen pony, mochten we naar de wei. Mijn man direct helemaal in de ban van Isabella.

Maar nu nog altijd kun je merken dat ze goed behandeld is geweest en ook wat ze wel of niet heeft geleerd daar. Want soms doet ze iets dat ze niet bij ons heeft "geleerd" en waar ik me dan wel eens over verbaas. Ze heeft daar bij die man ook wel eens een kleinkind op de rug gehad, dus dat vond ze hier ook gewoon heel normaal dat er een nichtje van mij op ging zitten. Die man zat altijd op zijn hurken tussen de pony's iedere dag, gewoon even buurten. Nou nog altijd, als ik op mijn hurken ga zitten, komt ze direct gelopen. Enz. Grappig dus. Ze heeft daar "maar" 3 jaar gestaan (maar wel de veulentijd is denk ik toch de leerperiode).

Groeten,
Ingrid

jo schreef op vrijdag, 4 juni 2004, 9:59:


Toen ik 12 was heb ik mn haflinger zelf zadelmak gemaakt met mn papa. Nu moet ik er wel bij zeggen dat onze kennis op dat gebied toen praktisch nihil was...maar alles ging heel goed, gewoon op het gevoel. was wel een hele 'coole' pony. we hebben hem op de wei, heel rustig, een hoofdstel aan gedaan, een zadeldoek op zn rug gelegd, en ik erop. papa heeft hem dan een paar keer de wei rond laten stappen. was zodanig bezig met dat rare ding in zn mond dat hij helemaal niet op mijn pluimgewichtje lette! een paar dagen later zadel erop, en ik reed alleen door de wei! nooit enig probleem mee gehad!

iemand die ik ken maakt hele dagen paarden zadelmak. hij is heel veel en erg rustig met zo'n paard bezig, zodat het hem kenten vertrouwd. hij leert het paard aan de longe lopen(aan het halster). dan laat hij ze aan het hoofdstel wennen (in de box). voor de volgende stap ben je met 2: 1 iemand neemt het dier gewoon aan de longe. de andere heeft het paard vast aan de dubbele longe ('lange teugels). in het begin loopt het paard enkel op de enkele longe, maar de persoon met de dubbele neemt steeds meer ovet, zodat het paard langzaam de werking van het bit leert kennen en begrijpen. nog later loopt het paard met zadel op de rug aan de dubbele longe, en uiteindelijk gaat de ruiter erop (aan de longe). tegen dan kent het paard het zadel, en is het al wat te besturen en in te houden, zodat nodeloos getrek en gesleur overbodig is! dit duurt wel enkele weken! maar tegen de tijd dat de ruiter er aan te pas komt, is het paard rustig en evenwichtig!

ik hoop dat je er iets aan hebt!

groetjes, julie