Marijke schreef op zaterdag, 15 mei 2004, 15:50:


Wat ik eigenlijk altijd adviseer is het inrijden met iemand die weet wat hij doet. Ik vind betrokkenheid bij de hele training heel erg belangrijk. Inderdaad zou het paard jouw angst over nemen na het inrijden. Daarbij weet je niet hoe er daar met je paard word omgegaan.

Ik begelijd regelmatig mensen die hun paard op deze manier inrijden. Dit gebeurt dan vaak in de vakantie's zodat de basis er goed in zit. Daarna regelmatig een les om het verder af te werken.
De meeste mensen zijn blij met deze aanpak. Ze leren zo hun paard beter kennen en daardoor weten ze wat ze kunnen verwachten wat weer goed is tegen de angst van de ruiter.

Groetjes Josien

Marijke schreef op zaterdag, 15 mei 2004, 12:40:


Ik ben in het najaar voor het eerst met een drie jarige merrie begonnen.
Ik had begrepen dat ze al wat NH oefeningen in de paddock had gehad.......voor de zomer.
Dus ik met haar de paddock in...........oef.
Bokkesprongen, dreigende benen richting mij......wat een ellende.
Nou mijn moed en zelfvertrouwen waren echt wel het gootsteentje door gespoelt.
De paddock was tot het voorjaar niet de plek om te zijn.

Daarom ben ik begonnen met: er gewoon zijn, laten zien dat zelfs de alfa-merrie en alfa ruin voor mij wijkten, dat als ze kwam ze beloont werd(stukje wortel) en als ze zich naar de stal liet leiden, haar krachtvoer wachtte.

Nou, ze heeft me in de gaten gehouden.
Niets ontging haar.
Ik met knikkende knieën en een touwtje in de wei.
Haar leidend naar de stal, terwijl zij naar haar broertje riep, zich telkens wilde omdraaien, enz.

Lang verhaal kort maken:
Ik loop met haar wandelingen van meer dan een uur in de natuur.
Zit nu op haar, leidt haar emt een dochter op haar rug over de weg en ik WEET nu dat ze me geen kwaad aan zal doen..........want aan dat laatste was een gebrek: ik vertrouwde haar niet en zij (arwanend als ze al was) vertrouwde mij niet.
Nu dat gevoel er wel is, heeft dat een heleboel veranderd.

Ik weet niet hoe oud je bent, maar ik zou het zelf doen als ik jou was...........als er maar geen haast en "moet vooruitgang boeken" is.
Neem alle tijd die er nodig is, de kortste weg is vaak de langste weg.

e m kraak schreef op zaterdag, 15 mei 2004, 12:55:

Er is een westerngezegde...green on green makes black and blue.

Zou het niet verstandig zijn om in de tijd dat je paard nog niet beleerd is zelf te proberen van je angst af te komen door te rijden op wat oudere en ervaren paarden? Die zijn wat meer gewend en zullen mssn minder snel reageren op je spanning..

Dan kan je altijd nog kijken of je haar zelf wil beleren of dat je het samen met een ervaren iemand gaat doen..

Greets Maaike

josien schreef op zaterdag, 15 mei 2004, 17:11:


Ik maak er zo even een nieuwe draad van, omdat onze gek, nu uit handen is gegeven om zadelmal gemaakt te worden.

Groeten Esther

Marijke schreef op zaterdag, 15 mei 2004, 12:40:


Net 3 jaar ? zowat 4 jaar? vind het met 3 nog erg jong om te gaan be-rijden, hoogstens wat gewenning aan de mens met bijbehorende gewoontes, kleine dingen leren als stilstaan, voetje geven en het contact opbouwen tussen jullie 2, wat voorzichtig beginnen met grondwerk, zorgen dat hij naar je stem en lichaamstaal gaat luisteren, lijkt me voor een 3 jarige al meer dan genoeg...
Buiten dat zou je volgens mij eerst je eigen angst moeten 'verwerken'
door evt. bij een stal te gaan rijden...Jou angst ga je zeker overbrengen op je paard, die voelt dit net als de meeste andere dieren...Als je dan een jaartje verder bent en geen angst meer hebt zou je pas met je jonge paard moeten beginnen als je het echt zelf wilt doen ....
Geen zin om te wachten....jammer........maar haal er dan in ieder geval iemand bij die al ervaring heeft met jonge paarden die je kan helpen.....

Nick Altena schreef op zaterdag, 15 mei 2004, 23:26:


Hier ben ik het zo mee eens, bahalve dan dat 'geen zin' niet echt past in met paarden omgaan.
Isabel