Nick Altena schreef op zaterdag, 15 mei 2004, 23:38:
>
> Ben ik ook met je eens maar we weten ook dat niet iedereen
> evenveel geduld heeft en dus vandaar die 'toevoeging'
I know...
Maar ik vind het werkelijk erg verontrustend dat iedereen maar doet alsof het heel normaal is dat je met een te jong paard aan het werk gaat.
Je (nee, niet jij) beschadigt zoveel, en dat is onherstelbaar. Al die groeiende botten, nee dit is niet wetenschappelijk, niet onderlegd, maar ik zie wel nu weer het bezorgde gezicht van mijn dierenarts (een geweldige man, zeer open geest, en een enorm hart voor paarden, en andere dieren) voor me, toen hij praatte over de schade die wordt toegebracht in die jonge jaren.
Wat is de haast, ik berijp werkelijk niet waarom mensen niet nog een jaartje (of wat) kunnen wachten. Daarmee wil ik niet zeggen, dat je jepaardje maar moet laten rotten ergens in een wei, natuurlijk is het van wezensbelang dat je met ze bezig bent, maar dat geldt voor het moment dat ze geboren worden, dan begin je al met bonden. En voetjes oppakken.
Mijn (nee, het veulentje van het paard dat er voor mij was), -hij heeft helaas maar 36 uur geleefd-, begroette me al toen hij nog maar 12 uur oud was. Geluidje, neusje over mijn gezicht, snuffelen.
En zo ga je die eerste jaren door, met vertrouwen opbouwen.
Erop gaan zitten, en het lijfje kapot maken, ik snap het niet.
Maar goed, het is laat, en deze herinnering heeft me erg geemotioneerd gemaakt.
Groet,
Isabel