We zijn laat begonnen met verkeersmak maken van mijn paard, ze was al 7 jaar oud, maar ja, ze kon wegens haar slechte hoeven daarvoor nauwelijks op de weg. In het begin was het een drama: alles was eng, ze wilde zo snel mogelijk terug naar huis. Sinds een half jaar gaat het erg goed: ze geniet nu echt van onze buitenritten. Vooral ook omdat haar paardevriendin (van een collega die bij mij in de buurt woont) meegaat.
Twee weken geleden hebben we geprobeerd een moeilijke hindernis te nemen: Een smal viaduct over een drukke snelweg. De weg loopt aardig omhoog, wordt eerst links en rechts afgeschermd door struiken en een vangrail, daarna verdwijnen de struiken abrupt, er verschijnt een groen hek, met duidelijk zicht op de onder ons langs razende auto's, vrachtwagens e.d. En wat een herrie! Een monsterlijke hindernis voor mijn paard.
De vangrail besnuffelen? Geen sprake van, veel te eng! Ze liep wel aarzelend mee tot aan het groene hek, met haar neus tegen mijn rug aan, zag plotseling het voortrazende verkeer, kreeg grote ogen en neusgaten en besloot er niet over te gaan, ondanks dat haar paardevriendin rustig voorop liep. Ik heb haar nog even aangemoedigd een stapje te doen, maar ze wilde liever omdraaien. We zijn toen omgedraaid en rustig naar beneden gelopen. Het moet een geweldige indruk achtergelaten hebben: ze bleef kauwen en likken en had nog enige tijd een afwezige, dromerige blik in haar ogen.
Gisteren hebben we een tweede poging ondernomen. Ze wilde nu wel graag de vangrail besnuffelen en liep vlot mee naar boven. Bij het groene hek aangekomen vroeg ik haar te stoppen, maar ze gaf aan dat ze wel verder wilde, achter haar paardevriendin aan. Ze liep rustig mee, oortjes gespitst, en was snuivend het verkeer aan het bekijken.
Na een uitgebreide buitenrit moest hetzelfde viaduct weer overwonnen worden, nu van de andere kant. We maakten ons al zorgen, wilde ze er namelijk niet over, dan wachtte ons een enorme omweg..... Maar tot onze verbazing geen enkel probleem. Deze keer nam mijn paard het initiatief en moest en zou zelfs voorop lopen, en stak zonder aarzelen het viaduct over.
Monique

Monique Meijer schreef op maandag 17 oktober 2005, 15:26:

Top monique,dat zijn mooie berichten..!
Dan doe je t absoluut goed.
Groet trudy

Monique Meijer schreef op maandag 17 oktober 2005, 15:26:


Hoi Monique,

Wat een leuk verhaaltje, en wat herkenbaar voor velen van ons denk ik. Zo zie je maar weer hoe je met geduld niet hoeft te forceren bij je paard, juist het gevoel van inleving levert DIT weer op. Leuk hoor.
Willeke