Marleen den Arend schreef op vrijdag, 16 september 2005, 14:37:


kan wel even duren. Op de kliniek kan je niet blijven en de taximan is wel geduldig maar zo geduldig nu ook weer niet. (vorige keer was ze de dag erna nog suf, maar misschien zat ze ook onder de pijnstillers (weet ik niet))

trea hoex schreef op vrijdag, 16 september 2005, 12:02:


Ja, jij weet dat he Trea :) Het is alleen zo moeilijk omdat hier even duidelijk te maken. Sommige dingen leer je ze in een paar minuten.
En dingen waar een stresssituatie aan vooraf is gegaan zijn een crime, een uitputtingsslag, om ze het te leren.
Kijk eens naar Shiny in het boek van Inge. We zijn daar bezig met het engste ding in zijn leven, het schofttuig.
In het begin hoefde hij het ding nog maar te zien en big panic was daar.
Ik heb hem geleerd ernaar toe te komen terwijl ik het vasthield, dat begon met even zijn neus targetten, geen cm. verder. Dan zijn mond, zijn kaak, zijn oren, net achter zijn oren in zn hals enz. Let wel, helemaal los he, hij mocht weg als hij wilde en moest zelf weer terug komen.
Je kunt je voorstellen, hoe blij ik was met elke cm verder richting rug. Dat gaf me ook de moed om toch maar weer vol te houden om hem uiteindelijk dat ding op z'n rug te binden.
Ik wilde dit, juist omdat hij een trauma had van een ongeluk met prikkeldraad aan zijn achterbenen en rug, ( je kunt de lidtekens nog zien) perse, zonder druk en zonder paniek doen.
Uiteindelijk is het me gelukt. Iedereeen die bij de demo was heeft het gezien, zelfs een grote krakende papieren zak accepteerde hij en nu dus zijn zadel.
Antwoord op je vraag: ja dus, bij een goede aanpak krijg je altijd een meewerkend paard, alleen weet je nooit van te voren hoe lang iets duurt.
Laatst hoorde ik een verhaal van een menpaard dat was afgemaakt omdat hij voor geen prijs meer tussen de bomen van de kar durfde, door een ongeluk, dan denk ik... Jammer he.

Piet

Piet schreef op vrijdag, 16 september 2005, 14:46:


Hallo,
Helaas mijn paard moest ook eerst elke keer verdoofd worden voordat ze bekapt kon worden. Ze kon ook absoluut niet vastgebonden worden of vastgebonden bekapt, dan draaide ze door en raakte volledig in paniek. De oorzaak is gelegen in hele traumatische ervaringen. Maar daar is ze aardig overheen (tenminste als ik haar bekap). Met veel geduld, voetje 1 seconde optillen, neerzetten, braaf, appeltje, voetje 2 seconden optillen, etc. Eerst niet vastgebonden, daarna de hele reeks terwijl ze vastgebonden stond. Tegenwoordig tilt ze ook zonder appeltje als beloning haar voetjes bereidwillig op en is 'braaf' voldoende. Ook als ze vastgebonden staat en ik ben even uit het zicht volgt er gelukkig geen paniekreactie meer, ze beperkt het tot zachtjes vragend hinniken.
Verdoven bij bekappen heb ik ook slechts tijdelijk gebruikt toen het echt niet anders kon. (Bij de aanblik van een man met gereedschap, veranderde mijn rustige, vriendelijke merrie in een kwaardaardig monster; kun je dus wel nagaan wat er in het verleden met dat gereedschap gedaan is).
Ik wil binnenkort wel weer beginnen met trailerladen, en dan met hele kleine stapjes, net als ik bij bekappen gedaan heb. Nauwe doorgangen, wapperende vlaggen, over plastic lopen, e.d. zijn sowieso geen probleem meer, ze stopt zonder problemen haar hele hoofd in een papieren zak of jaagt buren de stuipen op het lijf door haar hele hoofd plotseling door het geopende autoraampje te steken om de er naast zittende passagier te begroeten..... Met mij gaat ze nu praktisch overal overheen en naar binnen, ik denk dat we klaar zijn voor de volgende stap: trailers.
Mijn paard wordt de laatste tijd wat zelfstandiger, enge dingen worden van afstand bekeken en dan wil ze er zelf graag naar toe om ze te bekijken. Eerder wilde ze alleen maar graag weer naar huis, veilig achter het hek. Groeten,
Monique

Piet schreef op vrijdag, 16 september 2005, 15:04:


hoi , zeg is het ook een idee om hem heel nieuwschierig te maken en juist niet toe te staan dat hij in de trailer mag zodat zijn grootste wens wordt om de trailer in te mogen. Ik had ook een merrie die in slaap viel voor de klep maar geen haar op haar hoofd dat ze maar een voet erop zette. we hebben ook elke lekkernij gebruikt om haar te lokken en dan te belonen (toen bestond klikkeren nog niet) we gingen haar zelfs voeren in de trailer en ze ging erin en er uit wanneer ze maar wou op haar eigen gelegenheid. Behalve als we ergens naar toe gingen, hoewel we alle handelingen gelijk hielden zogauw ze in de gaten had dat de stang er achter kwam was ze weg. Ik heb haar nooit lekker op de trailer kunnen krijgen ,ze was ook erg getraumatiseerd als jong paard.

Piet schreef op vrijdag, 16 september 2005, 15:04:


Ja mooooi. Je had dit ook op geen enkele andere manier voor elkaar gekregen denk ik. Door hem zelf te laten bepalen wat hij aankon, hem de keus te geven om weg te lopen als het te veel werd, en hem het vertrouwen te geven, zodat hij ook weer terugkwam is het enige juiste wat bij dit paard , met zulke trauma's, je had kunnen doen.
Shiny mag wel in zijn hoefjes knijpen met zulk een baasje.

En soms zou je willen dat je alle paarden kon redden. :)

Trea

epona schreef op vrijdag, 16 september 2005, 15:18:


Ik heb het even gechekt, klikkeren is ouder dan jij bent :)
Ik denk dat een paard wat niet wil eerder blij is, dan dat het nieuwschierig wordt.
Ook de stang erachter krijgen kan met kleine stapjes hoor.
Plus dat een paard waarschijnlijk voelt dat jij weg wilt en denkt van Ja! maar niet met mij !
Piet

Piet schreef op vrijdag, 16 september 2005, 16:59:


ok was bij mij nog niet bekend, en ze voelde idd aan dat ik weg wou.Ik hoefde gelukkig niet vaak weg,het is erg jammer als ze er zo bang voor geworden zijn.

Ik zal wel een simpele ziel zijn, maar klickeren snap ik niet, en bridge al helemaal niet. "Braaf" zeggen lijkt mij net zo handig en je stem heb je latijd bij je, plus het bijbehorende gevoel.
Mijn paarden gaan allebei al jaren probleemloos de trailer, omdat
a) daar altijd eten is
b) wij praktisch altijd naar iets leuks (les, buitenrit) gaan
c) het zo vaak gebeurt dat het routine is geworden

De een (Buck) had slechte trailerervaringen, maar deed heel veel voor eten en de ander (Cadiz) kwam uit Spanje en kende het niet, maar die hecht erg aan "ergens heen gaan waar het leuk is". Enige overtuigingskracht was de eerste keren wel nodig, maar van die duidelijkheid pluk ik nog steeds de vruchten. Het vaak herhalen doet de rest: vaak naar iets leuks rijden met eten in de kar.

Christel

Piet schreef op vrijdag, 16 september 2005, 14:31:


Nee, normaal gedrag is het niet. Maar het is wel een vorm van protest. Ik was haar tevoren in de stallen gaan halen, we waren nog langs een onderzoeksruimte gepasseert en uiteindelijk op die binnenplaats beland. Toen kwam ze dus wel mee en had ze wel aandacht voor mij. Het was pas toen we richting vrachtwagen gingen dat ze besloot, te blijven staan. Oké ze was suf, en waarschijnlijk was dat gedrag, op dat moment het ideale protest voor haar. Laten weten dat je er niet in wil en ondertussen maar een tukje doen.
Alles buitensluiten doet ze wel vaker, maar meestal in veel extremere situaties. Als je haar al te veel hebt gevraagd. (door bijvoorbeeld druk te gebruiken) En dat weet ik ondertussen wel te vermijden maar toen vroeg ik amper iets. De vrachtwagen stond 20 meter verderop. Die verdoving zorgde er voor dat ze veel vroeger besloot dat ze het niet wou proberen.
En dan zit je met een paard zonder respons en hoe begin je daar aan?

Bedankt trouwens voor de tips. Ga ik zeker oefenen.
groetjes
Ans

Ans Jondral schreef op vrijdag, 16 september 2005, 19:16:


Ans,

Ik raad je aan om eens contact op te nemen met Erik Janssen. (voor info en telefoonnummer: www.onc-africhting.nl)

Mijn twee pony's kreeg ik met geen mogelijkheid de veewagen in. Alles geprobeerd tot huilens toe. Voedsel, lieve woordjes, belonen. Niets hielp. Altijd stress, steigeren, over het asfalt gesleurd worden. We zagen het niet meer zitten. Gelukkig altijd het geduld kunnen bewaren want anders was het uiteraard helemaal een drama geworden. Na lang zoeken kwamen we bij Erik terecht. Hij is 4 à 5x langsgeweest en er is een wereld voor ons open gegaan. De pony's lopen nu zo de veewagen in. Sterker nog onze ruin klikken we vlak voor de laadklep los en dan wijzen we de veewagen in en hij loopt zo op eigen houtje naar binnen. En met hem hadden we de meeste problemen. We hebben Erik inmiddels ook bij anderen geïntroduceerd en zij zijn na zijn komst ook helemaal blij. Hij hanteerd een methode waar je in eerste instantie zelf helemaal niet stil bij zou staan. We mogen tijdens het laden niet praten met de pony, geen beloning d.m.v. voer geven. Hij werkt met druk en bij elke goede beweging van de pony gaat de druk eraf en dat is de beloning. Wij zijn elke keer weer blij dat we Erik hebben laten komen als we de pony's laden. Misschien de oplossing voor jou? monique