Ook met dat bijltje heb ik moeten hakken, het ponietje waar ik het over had was chronisch hoefbevangen mede door cushing. Pas nadat ik haar in had laten slapen, kwam ik op deze site terecht, en ja had ik nog...de hielen kunnen verlagen, evt. toch nog medicatie(waar mijn DA geen brood in zag)mss. nog wat meer aan de voeding aan kunnen passen(dier was al broodmager)meer pijnstilling zodat ze weer meer zou bewegen?
Op een gegeven moment moet je dat los leren laten, gedane zaken nemen geen keer en het sloopt alleen maar om jezelf hiermee te kwellen, het dier heeft gehad wat je hem geven kon , wat binnen jou macht lag...en een goed leven tot het zover was, hou je vast aan de goede herinneringen....

Voor nu, zou je inderdaad eens een goede pijnstiller aan je DA kunnen vragen, en kijken wat het verschil is...misschien zou je die langdurig kunnen geven als dat voldoende helpt dan, MAAR hou er rekening mee dat dit ook gevolgen heeft op het lichaam en dat het dan ook een keer op raakt...En daarmee bestrijd je dus de gevolgen en niet meer de oorzaak(wat dus blijkbaar niet behandelbaar is, al die jaren en alleen maar erger wordt?) Als je je daar beter bij zou voelen?

Mijn Ponietje at nog terwijl ze lag, dus als ik daar de grens had moeten leggen?

Groetjes Marlies

AMA schreef op zaterdag 15 juni 2013, 15:01:

Ik weet exact wat je bedoelt en hoe dat voelt. Zo heb ik mij door partner en da laten 'overhalen' om mijn 14-jarige hond te laten inslapen na een nacht van alsmaar omvallen; het was gebeurd voor ik er erg in had en toen lag hij al onder de groene zoden. Dezelfde avond hoorde ik van iemand die zijn kat met dezelfde symptomen met medicatie van het spuitje had gered. Ik heb daar heel lang pijn en wroeging over gehad en wroeging is een rot-emotie, het is een doodlopende straat.
Toch heb ik ervan geleerd om niet te blijven hangen in zoiets. Op een gegeven moment is zoiets een feit, een gegeven waarmee je verder moet. De beslissing is genomen, je hebt gehandeld omdat je toen de afweging hebt gemaakt. Punt. Niet terug blijven draaien en wat als blijven denken. Je hebt het TOEN besloten.
Nu ben jij met je paard niet op dat punt. Maar zo'n neurologische aandoening is doorgaans onomkeerbaar. Dus vroeg of laat gaat het komen. Je schrijft dat je hem 12 jaar na zijn redding hebt kunnen geven. Die zijn dan toch al in the pocket? Is toch niet verloren?!

Wat de fytotherapeutische dingen ter versterking van zenuwen betreft, ik zou zo niet concreet wat weten, maar moeder natuur heeft veel in huis. Els is daar beter in thuis.
Maar eerst zou ik pijnstilling testen.

Marlies Sanders schreef op zaterdag 15 juni 2013, 15:17:


Ik heb hem inmiddels een spuit met pijnstiller gegeven.
Binnen de 5 minuten zette hij dat ene been al gemakkelijker terug neer. Heb zijn wonde goed verzorgd en ingepakt.

Na een tijdje stond hij stevig op zijn 4 benen maar hij beweegt niet.
Hij kan bijna niet bewegen, lijkt of hij hoefbevangen is bovenop zijn problemen met zijn achterbenen. Maar met die hanetred loopt hij altijd moeilijk en stijf, alleen nu nog wat erger...

Ik heb beslist dat als hij maandag nog altijd zo slecht staat, dan hak ik de knoop door.
Hij blijft in de stal staan waardoor de andere 3 ook niet op de weide gaan. Dat is niet normaal. Hij is niet gelukkig meer, ik voel dat en zo wil ik niet dat hij nog verder moet.

Christel Provaas schreef op zaterdag 15 juni 2013, 19:21:


Je hebt volledig gelijk.
Maar ik voel dat ik ook niet te lang mag wachten en hoe hij er nu staat zelfs met de pijnstilling, dat is geen leven.
Dat is niet goed voor hem, niet voor de andere 3 en niet voor mij.

Verder probeer ik geen andere produkten meer.
Morgen hou ik het nog in het oog maar als er geen verbetering is, moet ik maandag beginnen rondbellen om te weten wat ik hier moet doen om een paard te laten inslapen.