Hallo hallo

De relatie die je met je paard hebt is tweezijdig. Paard en mens hebben inbreng. We hebben het hier vaak over angst bij het paard.

Ik heb als ruiter zijnde last van angst. Niet op paarden die ik veel rij, waar ik een band mee heb. Vooral met Fengur durf ik alles, ik heb rotvast vertrouwen in hem.
Maar nou heb ik afgelopen week bij een vriendin gereden en was ik opeens weer bang. Terwijl ik in de herfstvakantie op hetzelfde (hartstikke brave) paard nergens last had en in een groep voorop reed, om durfde te kijken naar de anderen enz enz. Tijdens mijn stage heb ik ook veel verschillende paarden gereden en was er meestal niets aan de hand. Soms vertrouwde ik een bepaald paard simpelweg niet (was bij 1 merrie heel duidelijk), soms ligt het puur aan mezelf en maakt het bijna niets uit op welk paard ik stap(zoals met het paard deze week, die vertrouwde ik de vorige keer in een keer).

Ik weet dat dit een site is voor natuurlijk paarden houden. Maar hoe ga ik natuurlijk met mijn angsten om. Ik verwacht geen kant en klaar oplossing hoor en als ik zie hoever ik al gekomen ben (ik was vroeger altijd en op elk paard bang) dan weet ik dat het een proces is. Maar ik hoop gewoon dat door er over te praten met mensen die veel begrip en respect voor de wederzijdse relatie hebben dat ik weer een stapje verder kom.

Groetjes Karin (die morgen een strandrit gaat maken op een vrij onbekend paard, maar in een fijn groepje, dus ik heb toch veel zin!)

Karin schreef op woensdag, 29 december 2004, 21:09:


Moi karin,
voordat dit nu onder de jeneverbessen sneeuwt, toch maar even reageren


Die tweezijdigheid zie JIJ, zeg je.
Nogal veel mensen echter, voor wie een paard een soort levende fiets is, zelfs al beweren ze heel zweverige zaken over die fiets, zien een Cartesiaans-éénzijdige relatie met "de mens" als object en "het beest" als vaststaand subject. Daar denkt haast niemand bij na, is inderdaad een bewustzijn-verbredings-proces, maar heeft denk ik wel veel invloed op hoe je erin staat.


Op mij komen je zelfreflectie en bevindingen volkomen correct over.
Daarbij denk ik dan dat je onzekerheid en angsten, en de wisselwerkingen daar tussen, volkomen normaal zijn en een verschil eerder ligt in dat jij je die misschien meer bewust bent dan een "daredevil" met verstand op nul.


Nmm door er niet tegen te vechten. Die onzekerheden/angsten heb je met goede reden, die bij je past.
Mij krijg je ook niet vrijwillig op zomaar een "vreemd" paard, en ik meen dat Parelli (om maar een bekende ruiternaam te noemen) wat dit betreft ook "in ons kamp" zit, en eerst "100% zeker".wil weten of hij "100% veilig" op een nieuw ontmoet paard kan plaats nemen. En dus zonder voldoende kennismaking niet aan begint.


Dat wist ik nog niet van jou. Vertel me dan es hoe je er toe komt als bange-paarden-poeperd uitgerekend een paardenopleiding te gaan doen? Waß sich liebt neckt sich?


Er is natuurlijk een groot praktisch verschil tussen op je eigen dooie akkertje met je eigen paarden op je eigen manier bezig zijn, en een professie in het alhier gangbare paardengebeuren ambiëren (want daar doe je toch normaliter opleiding voor).
Ik denk dat er in het "alhier gangbare" weinig ruimte en begrip is voor tweezijdigheid in mens/paard relaties. Hoe beviel jou dat bijvoorbeeld in je stages?

Groeten, Egon

Karin schreef op woensdag, 29 december 2004, 21:09:


ach Karin,
ik denk dat iedereen die met paarden bezig is
als ie diep in zn borst duft te kijken
wel eens bang is
ik ben een doorwassen vent van 43
en ik beken !
ik heb al vaak geslikt en gedacht vooruit dan maar
we zien wel ...
ook niet op de paarden die ik goed gewoon ben
maar toch, mn eerste paard was (en is)
een bloedhete renvolbloed waarop ik dikwijls gedacht heb
waar gaat dit heen, hoe kom ik hier ooit af
en ik ben eraf gekomen, hard op hard,
weer recht geklauterd en verder gedaan
maar toen was ik stukken jonger en onbedachtzamer !
Nu staat zij op pensioen na een hoop veulens
waar ik nu mee rij of leer mee rijden

je angst moet je proberen te kontroleren of te kanaliseren
en in ieder geval, als je écht denkt dit lukt niet
doe het dan niet !
probeer situaties zoveel mogelijk vooraf in te schatten
en probeer jezelf te konditioneren hoe je erop moet reageren
bv en vooral, je houding op je paard
als je dichtslaat in een kramp vlieg je zo door de lucht
maak jezelf lang en buig naar achter ipv naar voor
in probleemsituaties en je wordt stukken zekerder van je zit !
het is géén garantie maar helpt je wel psychologisch.

Rustg blijven, nog zoiets
konditioneer jezelf om in elke situatie rustig te blijven
slik je woorden in en geef géén krimp
ik zag het vandaag nog bij een rit aan zee
(tiens, ik ben je zelfs niet tegengekomen....)
met mn jongste dochter van dertien ging het even fout
ze viel op dr staartje en had nadien ook wat hoofdpijn
(ondanks helm en body-schaal)
en dit is nu precies de angst die mij meest parten speelt
stel dat er iets gebeurt met mn kinderen, vrouw of vrienden ...!!!
ik voel me altijd verantwoordelijk.

Ik ben géén groot voorstander om paarden te rijden die ik niet ken
kijk eerst hoe ze reageren met iemand anders
hoe ze in de omgang zijn en ook
hoe gaan "hun" mensen er mee om !
en ga er zeker nooit zomaar direkt mee buitenrijden

Je kan je angsten ook helpen overwinnen
door enkele simpele tastbare dingen :
- een gsm (mobieltje) : voor mij dé eerste reden om er een aan te schaffen
- je eigen vertrouwde zadel, niets boven je eigen zetel
- een helm en beschermkledij, hoewel ik er zelf liever géén draag
een vriendin van me schafte zichzelf een airparka aan
een soort licht reddingsvest dat je vastmaakt door een touwtje aan je zadel
en zichzelf in een flits opblaast rond hals en heupen en langs de wervelkolom - een jaar later heeft ze het gelukkig nog niet nodig gehad
maar haar zelfvertrouwen is wel enorm gestegen ...

natuurlijk, hoe ouder je wordt, hoe meer gevaren je ziet
en hoe vaker je jezelf bang maakt
maar ook hoe meer ervaring je eigenlijk hebt
je moet dus altijd proberen, het zien van gevaar,
positief te kombineren met je opgebouwde ervaring
way to go girl !

(en als je echt té bang bent geworden ....
koop dan een ijsko of een shet met 'n karretje
SORRY GUYS !!!!)
groetjes peter

Peter Donck schreef op donderdag, 30 december 2004, 21:05:


Hum de IJsco
Karin rijdt op IJscoos.
Peter bij deze ben je uitgenodigd om het vooroordeel over de sukkelige IJscoos hier uit te komen proberen
Ik heb hier een paar braverds hoor, maar op onze Schurk roepnaam Björk ben je welkom met helm reddingsvest bodyprotector en aanverwante artikelen
Je bent wel een grappenmaker MWOE
We spreken snel wat af, en op de Schurk heeft Karin wel gereden
Maar zonder dollen, angst moet je altijd serieus nemen, ik ben ook geen held, en zeker niet op paarden die ik niet ken. De band met een paard is belangrijk, het wederzijds vertrouwen.

Groeten Esther, enne hoe zijn de Belgische paarden??

Ja dat heb ik niet alleen met paardrijden. Maar ook in de auto, in de trein, in tunnels. Ik zie altijd alles al gebeuren wat niet gebeurd!


Omdat ik het nog steeds leuker vind dan dat ik het eng vind!


Tijdens mijn eerste stage ben ik er heel bewust mee bezig geweest. Toen was ik heel erg bang. Mijn stagebieder heeft me onwijs geholpen door steeds de goeie paardjes te kiezen, tijd te geven wanneer nodig en soms een duwtje om me verder te krijgen. Super hoe sommige mensen dat in kunnen schatten. Daarna ben ik naar duitsland gegaan voor 4 maanden en kreeg ik hele andere paarden te rijden (de typische heette sportijslanders die veel in een box staan). Omdat ik daar weinig keuze had heb ik het gewoon gedaan. En ik ben in vier maanden maar op 1 paard bang geweest, die heb ik geruild met iemand. En het ging super, heb daar dingen gedaan die ik nooit gedacht had te durven. En op de momenten dat ik angst toonde (ik was van een hengst gevallen en wou er graag nog een keer op, om er niet mee te blijven zitten, maar dat kon pas twee weken laten omdat ik beetje in de kreukels lag) werd ik super begeleid. Bleef mijn stagebieder (die andere dingen te doen had waar hij veel geld mee kon verdienen) de hele tijd bij me en hielp me er helemaal doorheen.
In NL benauwd het verkeer me soms. Heb het idee dat ik geen ruimte heb. Maar op het strand vandaag benauwde de ruimte me in begin weer ff. Dus das dan wel tegenstrijdig. De strandrit ging goed. Ik was eerst ff zenuwachtig toen alle ruimte in zicht kwam en daarna ging het super.

Groetjes Karin

Ik heb al een ijslander Nou ja, ter verzorging dan. En op iets ander klim ik zeker zelden of nooit, alleen als ik het erg vertrouw en me goed voel. Op stage heb ik een volbloed kruising gereden, maar die is zooooo superbraaf en die heb ik vier maanden van afstand leren kennen voor ik durfde
Een helm draag ik altijd, de rest heb ik nog nooit serieus over nagedacht. Ik laat me soms handpaardrijden als ik het van te voren al niet zie zitten met een jong paard bv. Want als ik me goed voel rijdt ik "gewoon" hengsten in.

Het is wel altijd fijn te horen dat een stoere man van 43 ook wel eens zijn angsten kent. Dan ben ik niet de enigste denk ik dan.

Groetjes Karin

Beste mensen,

Ik overweeg om dagcursussen te gaan geven voor "bange" mensen. Zo te horen
zou daar wel eens animo voor kunnen zijn. Kijk maar eens bij de referentie
van Franscien Garssen op mijn site.

Groetjes,

Florien
www.stalrohan.nl

Esther schreef op donderdag, 30 december 2004, 21:42:


hééééél snel en really hot !!!
althans de mijne
en ze zijn zo belgisch als wat
met bloedlijnen van frankrijk engeland amerika en argentinie dus
maar wees gerust, ik kan een ijsco wel aprecieren hoor
ik reed eens met eentje van zo'n 1,20 m
steil omhoog en omlaag in de ardennen
maar ik heb liever een ruiter/paardverhouding
van 1/5 ipv 1/2, kwestie van evenwicht
(rekenen maar...)
Als ik eens in de buurt ben kom ik je schurkje wel eens proberen
onlangs reed ik met een jong paardje vn iemand aan zee
helemaal géén probleem zei ze maar bokken deed ie redelijk wèl,
achteraf zei ze dat ik de enige was die er totdantoe was opgebleven !
en dat vind ik nu net wat je niet moet doen,
mensen verkeerde dingen voorhouden want inderdaad
angst neem ik wel serieus en men zegt altijd dat je
"meester" moet zijn over je paard
maar het blijft toch altijd een "samenwerkende vennootschap" niet ?
groetjes, peter

Karin schreef op donderdag, 30 december 2004, 21:56:


Ik denk juist omdat je altijd andere paarden rijdt het juist logisch is dat je iedere keer weer ff zenuwachtig bent. Ik ken mijn eigen racemonster heel goed, maar als ik wel eens op een ijsco van iemand anders rij ben ik de eerste paar minuten toch even een beetje zenuwachtig. Goed dat je het zelf toegeeft! En veel beter als iemand die zomaar overal opklauterd zonder er over na te denken....

Saskia