Hallo hallo

De relatie die je met je paard hebt is tweezijdig. Paard en mens hebben inbreng. We hebben het hier vaak over angst bij het paard.

Ik heb als ruiter zijnde last van angst. Niet op paarden die ik veel rij, waar ik een band mee heb. Vooral met Fengur durf ik alles, ik heb rotvast vertrouwen in hem.
Maar nou heb ik afgelopen week bij een vriendin gereden en was ik opeens weer bang. Terwijl ik in de herfstvakantie op hetzelfde (hartstikke brave) paard nergens last had en in een groep voorop reed, om durfde te kijken naar de anderen enz enz. Tijdens mijn stage heb ik ook veel verschillende paarden gereden en was er meestal niets aan de hand. Soms vertrouwde ik een bepaald paard simpelweg niet (was bij 1 merrie heel duidelijk), soms ligt het puur aan mezelf en maakt het bijna niets uit op welk paard ik stap(zoals met het paard deze week, die vertrouwde ik de vorige keer in een keer).

Ik weet dat dit een site is voor natuurlijk paarden houden. Maar hoe ga ik natuurlijk met mijn angsten om. Ik verwacht geen kant en klaar oplossing hoor en als ik zie hoever ik al gekomen ben (ik was vroeger altijd en op elk paard bang) dan weet ik dat het een proces is. Maar ik hoop gewoon dat door er over te praten met mensen die veel begrip en respect voor de wederzijdse relatie hebben dat ik weer een stapje verder kom.

Groetjes Karin (die morgen een strandrit gaat maken op een vrij onbekend paard, maar in een fijn groepje, dus ik heb toch veel zin!)

Esther schreef op woensdag, 29 december 2004, 14:18:


Wat zijn jullie hier gauw op je pik getrapt zeg! Ik dacht dat een forum was om gedachten uit te wisselen maar dat valt vies tegen!
Ik zeg helemaal niet dat IEDEREEN brok voert en zijn paarden 23 uur per dag op stal houdt maar reken er maar op dat het meer dan 50 % van alle paarden in Nederland is! En waar zeg ik dat "we" paarden onnatuurlijk houden? Is het in ons kikkerlandje wel mogelijk om paarden "natuurlijk"te houden? Kunnen ze bij de meesten van ons in de natte periode naar hogergelegen gebieden zoals in de "natuur"die we hier niet meer hebben?
Als je alleen maar zompige klei hebt dan is je paard je echt niet dankbaar de hele natte winter in de drek, zet ze dan maar lekker in een (open) stal! Vorig jaar zijn hier in de buurt weer meer dan 100 verwaarloosde "natuurlijk"gehouden paarden van ee wisse dood gered, voor 2 kwam de hulp zelfs te laat........................
Sterkte met een instelling als de jouwe, fijn dat je alles al weet, ik leer elke dag nog, van mijn paarden, van andere paarden en van andere mensen.

Nynke

e m kraak schreef op woensdag, 29 december 2004, 15:27:


Beste Egon,

Op- en afbouwen gebeurd met veel meer natuur/homeopatische middelen, ook met chemische trouwens. (Prednison b.v.)
Wij hebben het dus van veearts Vink uit Sneek, begin jaren '70, maar onder natuurlijk werkende veeartsen was het destijds al eerder bekend. In de 70-iger jaren kwamen ook de chemische middelen (plaspillen, ook voor mensen) en raakten de natuurmiddelen wat "uit".
Maar als je er geen vertouwen in hebt, in wat dan ook, moet je er niet aan beginnen, maar is dat niet met alles zo?

Groetjes, Nynke

Ik weet dat de vraag al een keer gesteld is (volgens mij) maar ik (en Pien en Nick) vroeg me af wat de reden kan zijn als een paard heel vaak gaapt.
Ingrid had het laatst over vergiftiging ook bv. Stress dachten we ook aan of juist ontspanning (de meest logische eigenlijk)
Ik neem Idunn even als voorbeeld...ze gaapt echt wel 25 x als we aan het uitstappen zijn. Gaap gaap gaap gaap aan een stuk door, tong blllllrrr eruit. Ziet er erg lachwekkend uit maar waarom doet ze het zo vaak achter elkaar?
Als ik aankom bij de wei (en ze weet dan dat ze hooi ed krijgt) gaapt ze ook vaak....dan dus misschien een teken van een soort van stress/opwinding van het vooruitzicht op lekkers?

Groetjes GAAP! Saskia

e m kraak schreef op woensdag, 29 december 2004, 15:27:


Hoi Egon,

Blij dat je toon wat gekalmeerd is! Ik mag graag diskussiëren maar probeer het altijd positief te benaderen en mensen in hun waarde te laten. Met je laatste zin ben ik het volkomen eens!

Groetjes, Nynke