Cindy Helms schreef op woensdag 4 november 2009, 13:27:



was just hetzelfde aan het denken
onzeker zijn en zelfvertrouwen faken is mijns inziens erger dan onzeker zijn en dat niet verbergen

en dan?
daar sta je dan
met dat gevoel (kan je niet wegtoveren)
tegenover je paard
erkennen brengt geen oplossing
faken nog veel minder
dus hoe verder??

enige oplossing is mijns inziens begeleiding zoeken, lesgever die paard en mens begrijpt zonder te veroordelen, veel kan vertalen van de ene naar de andere, en oplossingen zoeken samen met mens en zijn paard

er moet2x vertrouwen opgebouwd worden
mens in zichzelf in deze situatie met dit paard
paard in mens

Ellen2 schreef op woensdag 4 november 2009, 13:58:


Bedankt allemaal voor jullie reacties, ze zijn uiteenlopend van inslag natuurlijk door jullie eigen ervaringen. Er zijn waarschijnlijk meer wegen die naar Rome leiden, de een wat langer dan de andere.
Ik moet het patroon doorbreken, als mens ben je namelijk toch de slimste (zou toch moeten hè ) maar niet de sterkste en deze wetenschap moet ik meer gaan gebruiken.

'k hou jullie op de hoogte van de stappen. Enneuh, 'k heb er lang over getwijfeld...maar 'k ben toch content dat ik de stap gezet heb om mijn besognes op PN te gooien...zo zie je maar dat PN ook opbouwend kan zijn.
Thanks dames en heren voor jullie "opbouwende" commentaren

Nadine Claessen schreef op woensdag 4 november 2009, 14:14:


U're welcome. Ik weet het hoor, Nadine, uiteindelijk sta je er alleen voor. We hebben allemaal wel iets gezegd, iets naar voor geschoven, maar uiteindelijk moet jij het doen. Mét dit paard. Wat Ellen naar voor schuift, vind ik een mooie en een zeer goede raadgeving. Zoek hulp als het je niet lukt voordat het van kwaad naar erger gaat. Voordat jij nog eens in de kliniek en het paard uiteindelijk in de sossiesenbak belandt, "bij wijze van spreken".

eddy DRUPPEL schreef op woensdag 4 november 2009, 12:11:

KNIP


Jawel. Hoef ik niet over door te denken. Het is idd. een gevoel wat je hebt als je iemand ziet. En dat waarschuwt. Ik Luister daarnaar.
Gaat idd. ook voor dieren op. Feiloos hoor.

Groet,

Wil.

eddy DRUPPEL schreef op woensdag 4 november 2009, 13:00:

KNIP

Nee, paarden prikken daar heel snel doorheen.

Nadine Claessen schreef op woensdag 4 november 2009, 14:14:


1 ding Nadine: wát je ook besluit en welke raad je ook gaat proberen... veiligheid voor alles! Als jouw gevoel zegt: NU ff niet..... doe het dan ook niet!
Bij twijfel.... kies altijd voor jezelf.
Als jij dit niet aankan, haal er dan idd. iemand bij die dit wél aankan.

Mijn advies zou trouwens anders geweest zijn.
Maar, ik zeg er gelijk bij dat ik jouw paard niet gezien heb en het dus heel moeilijk oordelen vind. Als ik een dier zie weet ik ook hoe te handelen.
Ik denk dat als een paard dit bij mij zou uitvreten er al in de basis iets heel grondig mis is in jullie relatie.

Maar goed, ik heb dit zelf meegemaakt met een paard wat ik net 3 dagen had, voor iemand anders gekocht. Ze stond dus bij ons op stal. (eh... jaaaaaaren geleden he???)
Diegene ging met de merrie de rijbak in en binnen een kort kwartier stond ze huilend in onze keuken. Paard had haar aangevallen.
?????
Oren plat, bek wagenwijd open en recht op je afgalopperen.
Dus ik ben meteen gaan kijken, wilde het eigenlijk eerst niet geloven want het leek een schat van een dier.
Dus ik de rijbak in.... paard liep op haar gemakje rond te slenteren...
Longe eraan, longeerzweep erbij.... en paard liep keurig rondjes.
Let wel: rechtsom. Niets aan de hand. Tot ik linksom wilde...
Haha.... daar dacht de dame ánders over. Dat deed ze niet!
En ja hoor... daar kwam ze. Oren plat, behoorlijk dreigend, uitzwaaiend met de voorbenen... ze zou zó even over mij heendenderen.
Foutje..... toendertijd was mijn oplossing flink de zweep erover.
Tsja... dat is wat ik heb gedaan. Flinke stap haar richting uit.... een vreselijke grote brul, knal met de longe en mezelf kennende zal ik best geschreeuwd hebben: en nu lópen, BOK!!! Schiet je op!!!!!
Eh ja... dat hielp.

Dit paard is trouwens aan iemand anders verkocht... want m'n vriendin durfde er niet meer mee te werken. Achteraf is dit heel goed uitgepakt hoor... was gewoon een jonge maar brave merrie, die nog wat meer leiding nodig had.
En waarschijnlijk flink van slag af is geweest door de verhuizing.

)

Hetzelfde kun je nu ook doen. Alleen zonder die longeerzweep.
Maar dit moet je wél aankunnen en ook overtuigd zijn.
Als je twijfelt.... niet doen dus!
Ik zou me heel groot en breed maken en een flinke grote waffel opzetten... het belangrijkste is dat je naar háár toestapt! En jouw houding moet er 1 zijn van: rot op... wégwezen! IK sta hier!
Als je dát eenmaal bereikt hebt, dus dat zij jou erkent als zijnde een leider hoeft zij niet meer aan te vallen. Dit is voor je paard duidelijk.
Vanaf zo'n basis kun je weer verder met de positieve dingen belonen.

Je moet het zelf aanvoelen Nadine... of dit wél of niet van toepassing voor jou is.

Groetjes,

Wil.

Wil schreef op woensdag 4 november 2009, 15:20:


kan er maar een ding op zeggen:
helemaal mee eens

Nadine,

Voordat ik met ook maar 1 oplossing of advies zou komen, het is vooral interessant wáárom ze dit doet.
Het is 3 weken goed gegaan en ineens zo'n aanval.

Waarom? Wat is het verschil met de dagen ervoor? Is er misschien iets gebeurt? Iets dat haar wellicht groeiend vertrouwen in de mens weer naar 0 gereduceerd heeft?
Is het een openbare weide, komen er andere mensen bij?
Vooral omdat me opvalt dat ze deze aggressie niet altijd vertoond. Wanneer wel? Wanneer niet?

Ik ben altijd geïnteresseerd naar waarom een paard reageert zoals hij reageert, want daarin schuilt ook het antwoord op de vraag "hoe nu verder?".

Los van alles zijn dominantiespelletjes bij getraumatiseerde paarden over het algemeen niet het antwoord. Tijd, geduld en alleen maar positieve benadering. Soms tegen de verdrukking van het menselijk gevoel in.

(mogelijk mosterd na de maaltijd, maar ik heb een leesachterstand en nog 300 berichten te gaan)

marjolijn schreef op zaterdag 7 november 2009, 14:51:


Ja, waarom ze het doet/deed is me ook niet duidelijk... misschien combinatie van...'ik sta nog maar net in de wei...kom me niet halen of..." en de vrijheid herwonnen...want vroeger atlijd stalpaard geweest... nu een vriendinnetje hier bij ons thuis en altijd buiten met de mogelijkheid tot binnen..
Heb het eerst dus, zoals al eerder beschreven een 3-tal keren met een join-up oefening gedaan.. de keren daarop was dat ook niet meer echt nodig omdat ze na 10 meter al naar me toe kwam.. ik kan best ook wel zien wanneer het veilig is op zo'n moment.. Nu sinds een paar dagen laat ik haar naar me toe komen... als ze niet "zuur" komt, mag ze komen en wordt ze beloond...komt ze met haar oren plat, dan moet ze weg... ik blijf staan... tot ze terugkomt met een normalere houding... tot op heden gaat het goed en we willen het nu zo verder opbouwen. Ik heb aan alle reacties hier wat gehad, dus ik ben blij dat ik de beslissing heb genomen om mijn probleem hier op PN te gooien.
Lieve groeten

marjolijn schreef op zaterdag 7 november 2009, 14:51:


Nee, een verekkes goeie opmerking.
Het is gedragsanalyse

"Mijn paard is vaak boos of agressief" is een zin waar je als trainer eigenlijk niets mee kunt. Het is een beschrijving, een opmerking over gedrag, in dit geval, een probleem, wat niks zegt over wat er eigenlijk gebeurt en het geeft je zeker geen handvatten over hoe je dit gedrag verandert.
Om daar inzicht in te krijgen en verkeerd gedrag te veranderen, is het van belang dat je geconcentreerd kijkt naar het gedrag en wat er net vóór dat je paard agressief werd gebeurde
Als je het weet: wat is de achtergrond van het paard. Maar ook als je dat niét weet: wat is het werkelijke gedrag dat je niet wilt zien. Wat gebeurde er vlak voor. Waardoor ontstond het ( waarom de ene keer wel en de andere keer niet) Wat bereikt het paard ermee. Wordt het erger of minder, komt het vaker voor of dooft het uit. Als je hier gegevens over kunt verzamelen dan kun je een gedrag sturen naar wat je wel wilt zien omdat je weet waar de triggers zitten en die momenten kunt trainen.