Piet schreef op vrijdag 27 april 2007, 9:45:





Dat is nou precies waarom ik selectief ben met clickeren.


Ik weet het, en dat vind ik nu dus juist een nadeel van clickeren. Je kunt er allemaal dingen mee leren die volstrekt onnatuurlijk zijn, en zelfs schadelijk zijn voor het dier. Je kunt niet altijd voorzien wat de effecten zijn van wat je aanleert.


Dit is inderdaad precies waar ik clickeren voor gebruik. Ik heb het bij Harisha toegepast om de eerste pasjes zijwaarts te krijgen, omdat je dit zo ongelooflijk goed kunt timen.


Lees deze laatste zin nog eens. Het illustreert wat ik boven al zei, je kunt er dingen mee aanleren die schadelijk zijn voor het dier. Nou was het in dit geval duidelijk zichtbaar, dus geeft het niet. Maar wat bij een dier wat bijvoorbeeld pijn heeft in een heup, iets wat JIJ niet kan zien? Met clickeren dwing je een dier daar gemakkelijk doorheen.

Nogmaals, het is niet mijn bedoeling om clickeren af te doen als een minderwaardig iets. Integendeel, ik gebruik het zelf soms ook. Ik heb alleen wat moeite met "dit is de enige goede methode en de rest is fout". Er is niet EEN goede methode, wat je gebruikt is afhankelijk van het paard, de situatie, en deels ook de kundigheid van de trainer. Een goede trainer heeft naar mijn mening meerdere tools in zijn gereedschapskistje en kiest met zorg uit wat hij nodig heeft. Een bekend Amerikaans gezegde is:

"If you only have a hammer, everything looks like a nail".

Ik hoop dat we daarmee de discussie kunnen sluiten. Er is ruimte voor meerdere methoden en het is niet zo dat een methode waarbij enige druk komt kijken per definitie fout is.

Frans Veldman schreef op vrijdag 27 april 2007, 11:59:


Effe over dat aantikken met de achtervoeten !! dit verdwijnt volledig als het paard onder ruiter correct wordt gereden ! Aram tikt ook aan in volledige ontspanning op de weide , echter op straat en tijdens de training is het weg . Vel manege paarden tikken aan onder een beginneing en van zodra je ze correct verzameld rijdt is het weg

Frans Veldman schreef op vrijdag 27 april 2007, 11:59:


Hier heb ik nog eens over nagedacht maar wat ik hier schrijf is flauwekul.
Shaping is op de grond lastiger dan targetting omdat je helemaal vanuit het niets moet werken.
De ( kalm) hoofd-laag oefening moet je shapen en ook dat kent elk paard heel snel.
Beloond gedrag herhaalt zich nu eenmaal veel sneller dan onbeloond gedrag, het is aan de trainer om dat gedrag te modeleren.
Rijdend op een paard kun je het bv goed aanspringen in galop op dat moment markeren en belonen, of een spontaan uitgevoerde galopwissel markeren en op cue zetten, zodat je de cue later kunt gebruiken als je hem nodig hebt.




Een paard zal nooit ongedwongen dingen blijven herhalen die het niet wil. Bij angst kun je gaan staan clikkeren wat je wil, het zal niet werken.
Of je moet met hele kleine stapjes die angst weghalen, maar ja dan is het probleem ook opgelost.


Als ik het niet kan zien en het paard geeft het niet aan, dan wordt een paard getraind, op welke manier dan ook.
Ik ken de afloop niet van het verhaal, ik weet niet of het betreffende paard achteraf beter bekapt is, of dat de ijzers ervan onder gehaald zijn.
Het paard vond het werken voor een beloning een pas of 10 prettiger dan het feit dat hij zichzelf schopte.


Ik beweer dat ook niet, zie mijn Dorrance-clikker combinatieverhaal.
Mijn gloeiende hekel ligt bij het vermaledijde opvoeren van druk en het zoveel als nodig toepassen daarvan. Wat voor kortaangebonden onnozelaars een vrijbrief kan zijn voor de ellende die we om ons heen zien.
Als jij zegt dat dat niet gebeurd, heb ik ineens veel minder problemen met Parelli.

Piet schreef op vrijdag 27 april 2007, 13:07:


Ik denk juist dat de ellende die je om je heen ziet, niet veroorzaakt wordt door Parelliënde mensen, zelfs niet de kortaangebonden onozelaars.
Want hoe dan ook.. hoe oneerlijk de fase 4 in jouw ogen ook moge zijn, zij passen tóch nog steeds het fasensysteem toe, wat het paard de gelegenheid geeft om op fase 1 te reageren.

Wat de wérkelijke ellende veroorzaakt, zijn de mensen die hun paard zomaar, vanuit het niets een flinke tik verkopen. Zonder fases, zonder waarschuwing. Uit woede, agressie of onmacht.

Trea

Karin schreef op vrijdag 27 april 2007, 8:39:


Leuk Karin, trainen met je papegaai! Ben ik ook mee bezig...
Op commando IN z'n kooi b.v., hij was 2 jaar geleden toen we hem kochten, bijna niet te hanteren. Vangen met een handdoek... niet echt leuk...
Met Mooi en de magische kaasbeloning.... gaat ie nu z'n kooi zelf in.
Ook 'deurtje' werkt.... OP je kooi gaat werken....
Lachen hoor!

Groetjes,

Wil.

eddy DRUPPEL schreef op vrijdag 27 april 2007, 12:03:


Lolita tikte de zolen van haar (Easyboot) schoenen aan toen ze ermee over de wei wandelde, slenterde dus. Toen ik ging rijden heb ik geen één tik gehoord. Manier van lopen maakt veel verschil.

Nathalie

Spirithorses schreef op donderdag 26 april 2007, 14:23:


Dit is voor mij heel herkenbaar. Mijn paard Apache is een koudbloed. Een héél braaf, rustig en cool paard. Ik vond dat ik er geen vat op had en ging dat dan maar eens veranderen. Eerst Parelli. Na een tijdje zei de Parelli juf (die buitenritten maakt zonder kopstuk of halsring) dat ze het niet verder wist met Apache. Apache deed zijn oogjes dicht en liet alle fases over zich komen. Hetgeen ik geen tweede keer herhaald wilde zien.

OK, dan was het clickeren geblazen. Apache zag mij toen wél staan, of liever gezegd, zijn beloning. (Met alle respekt Piet, maar zo zie ik het nu).
Maar we waren inderdaad allerlei kunstjes aan het doen en we konden voetballen en een hele choreografie van in elkaar overlopende bewegingen. WOW

Het buitenrijden verslechterde alleen maar. Er klopte dus ergens iets niet.

Dan Conrad, (Conrad, met alle respekt!). Het had even een aanloopje nodig maar dan deed Apache "even" alles. De volgende keer deed hij NIETS meer.
Ik ging buiten met hem te voet wandelen en na honderd meter blokkeerde hij gewoon. Hij veranderde in een zoutpilaar. Ik heb hem dan gewoon laten staan, ben naar huis hulp gaan halen. Toen we terug bij hem waren stond hij daar gewoon op dezelfde plaats met zijn ogen halfdicht.

Ik kreeg hem ook niet meer alleen de poort uit onder zadel, wat vroeger wél ging.
En ik bracht hem vorige zomer zonder leidtouw, los naast mij, naar de wei.

Toen (na bijna twee jaar) is er bij mij iets veranderd. Ik realiseerde me dat ik IN Apache wilde kruipen om hem te veranderen. Niemand anders mocht met hem bezig zijn, niemand anders mocht ermee rijden.

Ik ben dan bij Eddy te rade gegaan. Wat hij vertelde lag alleen maar in het verlengde van wat ik begon te vermoeden. Het paard moet niet veranderen, de ruiter moet veranderen.

Van die introverte Apache kan je geen vrolijk huppelend paard maken dat je tegemoet komt. Die zit in zijn eigen wereldje en is met zijn eigen dingen bezig.

Nu rijden mijn man en mijn jongste dochter met hem. Die hebben NOOIT grondwerk met hem gedaan maar krijgen hem overal naartoe. En eigenlijk heb ik het "verknoeid" met te veel grondwerk. Apache was mij gewoonweg beu.

En nu rijd ik met Indy, het paard van Eva, waar ik nooit grondwerk mee heb gedaan. En ik heb NOOIT problemen met Indy. Ik heb ontdekt (ook dankzij het rijden op de beruchte Joker van de advertentie) dat ik veel liever op een voorwaarts paardje rijd.

Nu zal ik van sommigen wel een heleboel kritiek over mij krijgen maar ik ben ervoor in de stemming.

Marianne

a