e m kraak schreef op zaterdag 18 maart 2006, 17:03:
>
> Vandaar dat, om in de markt te blijven,
> allerlei stamboekhouders van meer werkpaardtype-achtige
> fokproducten de vlag verzetten naar "rijtpype".
> Daar ging het uitgangspuint van de discussie over en we zijn
> het dacht ik roerend eens dat die handelswijze genetisch
> mallotig is.
>
> Groeten, Egon
Als ik het goed begrijp spelen nu twee stellingen door elkaar:
Ten eerste dat het bizar is om de arabier voor de ploeg te zetten of met de percheron te racen - dat lijkt een open deur, maar kennelijk is het minder vanzelfsprekend dan ik dacht.
Maar ten tweede dat jullie de theorie onderschrijven dat een dier het beste gedijt op z'n eigen breedtegraad (en ongeveer dezelfde altitude)? Da's een theorie die ik ook ken uit de "natuurlijke mensenhouderij" (weet zo gauw geen betere term), die er bijvoorbeeld vanuit gaat dat de geneeskrachtige kruiden die je nodig hebt groeien in je directe omgeving.
Niet meer te verkopen, in deze tijden van globalisering, vrees ik :)
Hoeveel generaties zouden er nodig zijn voor assimilatie naar nieuwe omstandigheden? En werkt dat überhaupt wel als de natuurlijke selectie is uitgeschakeld (aannemende dat die is uitgeschakeld zodra de mens zich met de fokkerij bemoeit)?
groeten,
j.
Warboel
