jans schreef op maandag 5 december 2005, 11:57:


Dat is toch niet altijd waar?

Ik denk dat het komt omdat ze altijd buiten lopen, geen bijvoer krijgen, altijd in beweging zijn en goede hoeven hebben. Hun energie inname en verbranding zijn dus steeds goed in evenwicht waardoor hoefbevangenheid niet kan optreden denk ik.
Ik zie heel veel kuddes fokmerries die van jongs af aan heel erg in groepen leven, vrijwel altijd weidegang krijgen (s winters s nachts binnen dat wel), ook bijvoer krijgen, maar ook nooit hoefbevangen raken. Ik denk dat dat niet gebeurt omdat hun hele systeem is ingesteld op heel veel weidegang waardoor ze er gewoon niet gevoelig voor zijn. Ik denk dat juist bij paarden die daar onregelmatig in zijn, dan weer buiten, dan weer binnen, aan het werk moeten en daarnaast bijvoer krijgen veel gevoeliger zijn omdat hun energie inname en verbranding veel minder gelijkmatig is.

Sandra Boshuizen schreef op maandag 5 december 2005, 11:13:


1) Ook in het wild komt hoefbevangenheid voor.
2) Paarden in het wild eten ander voedsel dan "onze" paarden. Ons gras is speciaal gekweekt om in ons koude klimaat al snel geoogst te kunnen worden, en is dus expres vorstbestendig gemaakt. Keerzijde is dat dit gras, om goed tegen nachtvorst te kunnen, hogere hoeveelheden fructaan aanmaakt.

Wat de invloed is van fructaan mag je zelf beoordelen. Feit is dat de hoefbevangenheid die in het voorjaar zo veel voorkomt niets met eiwit heeft te maken maar met het hogere fructaangehalte van het gras. Het ene paard kan daar beter tegen dan het andere.
Verder worden paarden vaak onnatuurlijke hoeveelheden snel verteerbare koolhydraten gevoerd, zoals melasse, geplette of ge-extrudeerde brokjes. Dit werkt het ontstaan van insulineresistentie in de hand, wat in een later stadium tot hoefbevangenheid kan leiden bij veel lagere fructaanwaarden dan je zou verwachten.

Groeten,
Frans

Frans Veldman schreef op maandag 5 december 2005, 13:26:


In de boomgaard waar Bright staat is op hele stukken kaalslag ontstaan omdat ze het kapot heeft gelopen en gerold en omdat ik op een heel stuk grond heb gestort die ik kwijt moest. Ik wilde het van het voorjaar inzaaien met gras maar als ik de hele discussie zo volg kan ik het beter door de natuur laten inzaaien. (gewoon laten groeien wat opkomt) Op die manier krijgt ze een schraler en gevarieerder dieet. Of heb ik er nu weer helemaal niets van begrepen?

Groetjes,
Sandra

Sandra Boshuizen schreef op maandag 5 december 2005, 13:49:


Het idee is aardig maar hét grote verschil met de natuur is de oppervlakte. Ook in de natuur is er niet veel variatie op een paar vierkante meter. Altijd geldt dat er een paar planten zijn die op díe specifieke grond, met dát klimaat, het beste gedijen. Wil je variatie dan zul je dus grote afstanden moeten afleggen, zodat of de grondsoort of het (micro)-klimaat verandert.

Als je in je eigen wei gewoon de natuur zijn gang laat gaan dan zul je zien dat één of twee planten uiteindelijk de strijd winnen. Je krijgt dan bijvoorbeeld een wei vol zuring, of Jacobskruiskruid, brandnetels, of wat er bij jou toevallig het beste groeit. Wil je variatie dan ontkom je er niet aan om voortdurend regulerend te moeten optreden.

Daarnaast geldt dat onze grassoorten natuurlijk niet voor niets zijn gekweekt. De meer natuurlijke grassoorten doen het vooral goed in... de natuur. Op een paardenwei, waar ze voortdurend worden belopen, in ons klimaat, waar veel nachtvorst voorkomt en de groeiomstandigheden pas in de korte zomer optimaal worden, op onze ondergrond die vaak te droog, of juist te nat is, doen ze het opmerkelijk minder goed. Het is misschien gezonder dan Engels raaigras maar als het niet wil groeien of niet bestand is tegen de barre omstandigheden in de Nederlandse paardenweide dan heb je daar ook niet zo veel aan.

Groeten,
Frans