tassie schreef op vrijdag 4 november 2005, 16:25:


Ik denk dat er weinig erger voor een paard moet wezen dan zijn leven slijten als manegepaard.
Als je op de gemiddelde manege rondloopt zie je een heleboel trieste paarden waarvan het licht uit de ogen verdwenen is.
Denk dat het paard gewoon enorm gefrustreerd is en tja, kun je 'm dat kwalijk nemen??
Heb je het paard van te voren geborsteld of ben je heengegaan met zadel en hoofdstel om hem klaar te maken voor de les?
Ben bang dat ik geen verdere oplossing voor je heb.

Groetjes,

Yolanda

Yolanda Kuitert schreef op vrijdag 4 november 2005, 18:47:

Wanneer je echt wat hieraan wilt doen, dan is het de beste oplossing om meteen afscheid te nemen van de manege. Je kunt beter je energie steken in het zoeken naar een zorgpaard van iemand die zijn paard lekker buiten heeft staan, maar wellicht niet genoeg tijd heeft om er voor te zorgen. Overleg dan met de eigenaar of je het paard conform de methode van Parelli mag opleiden en je hebt een geweldig leven. Je hebt er namelijk geen hulp van iemand anders bij nodig. Je kunt gewoon lekker zelf met je paard aan de slag. Laat maneges a.u.b. links liggen!! Je leert er niet wat paarden je kunnen leren, omdat ze zich volledig hebben afgesloten voor de buitenwereld zodat ze kunnen overleven in verschrikkelijk omstandigheden.
Bovendien is het goedkoper!
Geef je zoektocht niet te snel op!

Groet,
Gregoor
P.S.: Ik heb ooit 100 briefjes in de brievenbussen gedeponeerd bij mensen van de dorpen in de buurt, waarvan ik vermoedde dat ze paarden hadden of in de landbouw werkzaam waren. Binnen twee dagen had ik mijn zorgpaard. Die mensen blij, paard blij, ik blij!

Ik las het berichtje gisteren en wilde er een antwoord op geven, maar ik wist er geen!
Want hoe pak je zoiets aan met een manegepaard, wat dagelijks ook nog door zoveel andere mensen in de hand wordt genomen?? Mij lijkt ook dat je met dit paard, in deze situatie niets kunt bereiken. Het zou een ander verhaal zijn als je het paard zou kunnen kopen en het zou van jou alleen worden. Dan nog is het niet raadzaam om zo een 'verpest' paard te kopen als je weinig ervaring hebt en niet weet waaròm het paard zo doet zoals ie doet. Doet ie het bij iedereen, of alleen bij jou? In beide gevallen zou ik zeggen: links laten liggen en een ander paard nemen om mee te rijden.
Maar bovenstaande oplossing is natuurlijk de beste. Ga weg daar! Zoek inderdaad een verzorgpaard, ga beginnen bij de basis. Denk dan bijv. aan methodes zoals Voest, Parlli, Inge Teblick. Als je wat googled vind je er genoeg info over om te weten wat het inhoud en hoe je het beste een goede band met je paard op kunt bouwen. Neem daarnaast nog privé-lessen (als het in je budget ligt) van mensen met wat rij-ervaring om beter te leren rijden. Rijd ook veel zonder zadel en bit om een goede onafhankelijke zit te krijgen.

Dit zou mijn advies zijn.

Succes, Trea

Ik heb jaren lang manegelessen gehad op een leuke manege, ik woon in de randstad en daar liggen de verzorgpaarden helaas niet voor het oprapen. Mocht je toch willen blijven lessen op die manege, dan zal je nog wel vaker het betreffende boze paard op moeten zadelen. Probeer dan in ieder geval niet boos te worden en te gaan slaan zoals sommige mensen doen, maar neem vooral de tijd en denk ook aan je eigen veiligheid. Ik hanteerde in dit soort gevallen de volgende methode. Laat het zadel en hoofdstel nog niet gelijk zien, maar doe eerst een halster om en borstel het paard even. Roep er dan iemand bij die het paard even vast houdt, zodat jij het zadel en hoofdstel kan gaan halen. Als het paard door iemand wordt vastgehouden kan je rustig zadelen. Voorzichtig aansingelen, want dat wordt vaak veel te ruw gedaan, waardoor dit soort probleempaarden ontstaan. Misschien dat je hier wat aan hebt. Veel succes nog. Groetjes, Marjolein

Hallo,

Ik heb nu 6 jaar geleden mijn pony gekocht van een manege. Hier heeft hij in totaal een jaar gestaan, maar niet veel buiten. Het was (en is) een vreselijk lief paard die alles voor je deed. Toen hij bij mij kwam, kreeg hij van 1 persoon aandacht en stond de hele dag buiten, reed alleen maar buitenritjes en soms eens in de bak met een ander paardje. Hij is hierdoor zoveel veranderd! Je kon echt merken dat hij meer zichzelf werd en haalde 'kattekwaad' uit (zomaar een bok uit blijdschap, af en toe er even vandoor rennen). Hij voelde zich echt THUIS!

Daarom vind het ook heel zielig voor het boze paard wat je beschrijft. Je voelt gewoon de frustraties die hij heeft, ieder uur een ander op zijn rug, die wat anders van hem vraagt. Van de 1 mag hij lekker lopen, de ander trekt hem in zijn mond alsof zijn gebit in zijn kont hoort te zitten.

Misschien als je vaker naar hem toe gaat, om hem gewoon even te borstelen, of een rondje aan de hand (buiten!) gaat stappen, dat hij aan je went en er misschien zelfs naar uitkijkt als je een volgende keer weer komt. Hij leert dan dat hij niet altijd iets -voor hem- vervelends hoeft te doen, maar ook gewoon eens lekker verwend wordt. Bouw een band met hem op voordat je dingen van hem gaat vragen!

Het is een hele grote uitdaging en je moet er wel de 'durf' voor hebben, maar ik denk dat het echt verschil kan maken. In ieder geval heel veel succes bij het vervolg (als dit er komt) van dit boze paard.

Carin, je hebt echt groot gelijk! Ik denk dat het paard daarvan zal opknappen. Maar ik zou iedereen die niet van plan is om zelf een paard aan te schaffen erg afraden om een band op te bouwen met een paard dat niet van jou is en dat ook nooit zal worden. Ik heb daar in het verleden veel verdriet van gehad. Tuurlijk moet je lief zijn voor het paard, maar ga je er niet aan hechten, want dalijk is hij ineens verkocht vanwege zijn kuren, of zelfs geslacht ...
Groetjes, Marjolein

Marjolein19 schreef op woensdag 9 november 2005, 21:55:


Heb even getwijfeld, maar wil hier toch even op reageren. Je niet aan een paard (of ander dier of mens) hechten om jezelf veel verdriet te besparen…?
Je aan iets of iemand hechten hoort toch bij het leven en bij wie en hoe we zijn?!
Bovendien vind ik dat ook een manegepaard het verdient om liefde en aandacht te krijgen en dat er in ieder geval één mens is die oprecht van 'm houdt en het beste met 'm voor heeft.
Je eigen paard kan ook ziek worden en zal op een gegeven moment ook doodgaan; dat is toch ook geen reden om je dan maar niet aan het dier te hechten?

groetjes, Petra
www.jovarna.tk

Ik vind ook dat een manegepaard liefde en aandacht verdient. Ik bedoelde alleen dat je als manegeruiter vaak machteloos staat toe te kijken hoe een ander het dier behandelt. Je kan hem wel liefde en aandacht geven op de dag dat je er bent, maar wat gebeurt er met hem de andere 5 a 6 dagen in de week? Je hebt er gewoon niets over te zeggen en dat vind ik persoonlijk erg moeilijk. Dat is ook het grote verschil met een eigen paard.

Groetjes, Marjolein