Ik ben van mening dat wij allen niet kunnen inschatten of Tachat toch nog gaat herstellen of niet en of er dan naar onze mening wel of niet ingegrepen gaat worden. Zullen we de beslissing bij AMA laten? het is al ellendig genoeg en de dood kan soms werkelijk een bevrijding zijn.

e m kraak schreef op maandag 17 juni 2013, 0:15:


'vind ik mooi'-knop vinkje...?

Christel Provaas schreef op maandag 17 juni 2013, 9:08:


Ook zo'n 'vind ik mooi' knop met vinkje.

Heel veel sterkte AMA, we denken aan je.
Liefs.

Daarom deze vraag:
Wanneer beslis je om je paard te laten inslapen omwille van een fysieke handicap?
Ga ik het mezelf niet altijd blijven verwijten dat ik het niet meer volgehouden heb?

Dit is de vraag en zij vraagt dit op het forum. Ik denk dat het toch de bedoeling is dat je daarop antwoord?
De uiteindelijke beslissing ligt niet bij ons, maar het lijkt mij zinvol dat als je zo een vraag stelt, je daarop eerlijk antwoord wil hebben. Het allemaal met elkaar eens zijn kan niet de bedoeling zijn.

gr. jean

e m kraak schreef op maandag 17 juni 2013, 0:15:


Dat ben ik niet met je eens Egon. Voor mijn Fleur was het toen echt afgelopen, toen die kies scheef werd en ze helemaal alleen nog maar slobber kon eten. Het hooi of gras probeerde ze niet eens, maar ze stond nog steeds. Ik wilde niet afwachten tot ze zou gaan liggen, dan moest de pijn en ellende nog langer duren, dat heb ik haar bespaard.
Fleur lag zowiezo heel weinig.

e m kraak schreef op maandag 17 juni 2013, 0:15:


Er is toch wel een verschil tussen het verliezen van een paard aan zo'n virus, het overvalt je gewoon, en het langzaam maar zeker achteruit zien gaan van paard met allerlei fysieke problemen. Op de een of andere manier groei je naar de beslissing toe, soms heb je het geluk dat zo'n dier vanzelf sterft. Vaak kunnen we zo'n slepend einde niet meer aanzien en grijpen in. Het geeft ook een beetje een soort opluchting als het besluit valt en is uitgevoerd. Dat gevoel heb je bij zo'n gevecht op het einde helemaal niet, integendeel. (toch ook vergelijkbaar met overlijden van mensen die ons lief zijn, al moet je dan meestens het einde afwachten)

joop schreef op maandag 17 juni 2013, 10:30:

Ik heb al vaker de beslissing moeten nemen dan me lief is, slechts 2 x een dier (en dan heb ik het niet over kippen en ander klein spul) gehad dat "uit zichzelf" dood ging. Eén hond, vermoedelijk door een hersenbloeding en een paard aan koliek. De hond heeft het einde niet bemerkt, die ging "slapende" met haar kop in mijn schoot heen. Het paard heeft tot het bittere einde gevochten en dat na al een hele dag lijden onder toezicht van een veearts. Wat had ik hem op het einde graag geholpen om te sterven, de veearts was er midden in de nacht een kwartier nadat ik hem belde, maar toen was het gebeurd. Een gruwelijk kwartier, dat ik me nog heel goed kan herinneren, al is het jaren terug.
Als een dier chronisch ziek is of lichamelijke problemen kent, stel ik voor mezelf een grens. Een hond die omrolt door versleten heupen en dan weer op geholpen moet worden omdat hij het zelf niet meer kan, een paard met knieklachten dat de benen niet meer wijd genoeg kan zetten om normaal te plassen, een paard dat een paar keer per dag "leeg gehaald" moet worden, omdat ze verstopt raakt, een hond die door poliepen in zijn keel niet voldoende meer kan eten; dat zijn voor mij grenzen. Dan ga ik echt niet afwachten tot ze erbij gaan liggen om dood te gaan.
En ik ben heel blij dat ik die beslissing mag nemen, hoe moeilijk hij ook is!

Els.
Tell me and I forget. Teach me and I remember.
Involve me and I learn.
(Benjamin Franklin)