kathleen decroix schreef op maandag, 2 mei 2005, 14:23:

Hallo Kathleen (of Tibken?),

Ik kan je adviseren een goede, begripvolle instructeur te zoeken.
En om veel grondwerk met je paard te gaan doen (denk bijvoorbeeld aan Parelli). Daarmee bouw je wederzijds een goede communicatie en vertrouwen op.
Er zijn ook mensen met dit probleem veel baat hebben gehad bij een cursus van Emiel Voest.
Ik weet niet of je in een bak of buiten rijdt, mar het kan ook helpen samen met anderen (is rustiger voor je paard) te rijden, maar dan wel met mensen die begrip hebben en bereid zijn je te helpen. Uitslovers moet je op dit moment mijden!

Troost je, je bent echt niet de enige in paardenland. Toen ik op mijn 40ste weer herbegon was er van mijn jeugdige bravoure ook niet veel meer over. Grondwerk heeft mij veel vertrouwen teruggegeven. En een paar meiden die mij op sleeptouw namen en zich totaal aan mij aanpasten.

Het lukt je!
Succes,
Marjolijn

Nochtans wil ik het paardrijden niet opgeven.Weet iemand hoe

Hoi hoi

Herkenbaar, er zijn meer mensen met angst dan je op het eerste gezicht denkt!
Wat je je in ieder geval moet realiseren is dat niets MOET! Je moet niet deftig rijden, je moet niet dapper zijn en je moet ook niet alles kunnen en durven. Paardrijden doe je voor de lol, en nergens anders over.
Wat bij mij heel erg geholpen heeft is simpelweg mijn eigen grens respecteren. Dit durf ik wel en doe ik dus ook, dat durf ik niet en dat doe ik nu ook niet. Ik heb bij tijd en wijle een enorme dip waarin ik niets durf en dan doe ik ook nauwelijks iets. En bij tijd en wijle krijg ik weer zelfvertrouwen en verras ik mezelf met wat ik wel durf.
Ook is het belangrijk jezelf te omringen met mensen die je begrijpen en respecteren. Die als je iets niet durft dat accepteren en je helpen met dat wat je wel durft. Helpen ook (of juist) in de zin van steun en toeverlaat zijn, zodat jij je aandacht op jezelf kan richten.
Succes ermee!

Groetjes Karin

Ik sluit me bij de vorige schrijfsters aan.

Leer eerst je paard kennen en vertrouwen..........en hij jou.
Ga de wei in, breng tijd met hem door.
In de box net zo en doe grond arbeid.
Hij is nog jong, een baby in een groot lijf.
Misschien voel je dat ook aan en maakt dat je ook onzekerder.
Ga eerst ook met hem lopen, wandelen, uitjes maken, zodat er een band ontstaat.

Dat rijden komt vanzelf wel, neem gewoon je tijd.

Ook ik ben een late herbeginner, met een jong paard.
Ik was ook bang, voor mijn paard, of ik het wel voor elkaar zou krijgen en natuurlijk ook om te vallen/duiken op mijn leeftijd, met mijn lijf/gewicht/rug, enz.

Nu ik twee jaar weer tussen de paarden rondstap, ze ken, ze rijdt en er in de sneeuw afduikt...............is die angst over gegaan.
Ik weet nu ook hoe mijn paard reageerd als ik een duik neem en dat we dan samen een "geen paniek" houding hebben.......zelfs als ik aan een beugel blijf hangen.
Èèn keer een slechte val, betekend niet altijd een slechte val.

Succes samen met je paard.

Joke.

ojee, angst ken ik ook!
Remedie:
gewoon een stap (of meerdere) terug doen naar DAT, wat je nog wel durft: dit
kan heel ver terug zijn, eventueel idd. naar grondwerk (of zelfs alleen er
gewoon naast staan)

Vervolgens een bord voor je kop binden: want iedereen wil zich ermee
bemoeien, maar lekker en alleen op je eigen tempo weer met je paard bezig
gaan.
Ik ging terug naar stap en draf en heb een aantal maanden daarin vanalles
gedaan, als ik het ZELF maar vertouwde!

Na 2,5 maand stappen en draf (met heel veel wendingen, parcourtjes, etc. om
de afwisseling voor zowel mij als mijn paard erin te houden) kreeg ik toch
stiekem zo heel af en toe zin in galop en zowaar nu galoppeer en cros ik er
weer wat af!

Maar let op: SNEL willen lukt dus niet: mijn ervaring is dat angst opgebouwd
in 1 week door er 3 keer goed hard af te vallen een half jaar duurt voor dat
ECHT weer weg was!!!! En ik ben bang, dat ik er ook weer sneller in terug
zal vallen dan eerst, maar dat zie'k dan wel weer!

Het grote voordeel van die maanden stap en draf was, dat we intussen wel
ERRUG mooi wendingen om de voor- en achterhand kunnen maken!!

Ik ben ook bij Emiel Voest geweest en kan dat absoluut aanraden, maar in een
weekend kan ook hij geen wonderen doen: het is aan jezelf en aan tijd,
eventueel gewoon heeeeel veeeeel tijd! (jemig wat oudewijverig....)

Succes ermee!!

Groetjes Bianca

Esther schreef op maandag, 2 mei 2005, 14:38:
knipknip

Hoi Esther

Bedankt voor je reactie,

Fritske staat helaas niet bij mij thuis maar in de manege enkele minuutjes rijden van bij mij thuis.Het is echt een paardvriendelijke manege waar hun welzijn op de 1 ste plaats komt.Het nadeel is wel dat-telkens je ernaar toe gaat-je het gevoel/de vraag krijgt :"rij je vandaag met Fritske"waardoor je je een deel gedwongen voelt om te rijden of wanneer je hem dan gewoon gaat voor te verzorgen je het gevoel hebt alsof je je paard te kort gedaan hebt omdat je er net mee gereden hebt.

kathleen(tibken)

wow mooi gezegd!
gr. bianca

kathleen decroix schreef op maandag, 2 mei 2005, 14:23:


Hallo,

Zoals anderen al schrijven, er zijn zeer veel paardenmensen met angst! Zeker als je ouder bent (40+) ken je de gevaren en en hebben eventuele gevolgen van een val o.i.d. direkt konsekwenties in je dagelijks leven. Je werk, kinderen etc.
Ik heb zelf ook veel last van angst. Behalve de tips als grondwerk die ik kan aanbevelen is wat mij werkt, het toch doen. En dan vaak samen met iemand. Ga er maar weer op, maar zorg dat er iemand bij je is. Desnoods doe je als je alleen bent grondwerk, en als er iemand bij is die je vertrouwt stap je er op. Laat degene anders het paard vasthouden. Maar zorg wel dat je er steeds weer op klimt, anders ga je het vermijden met grondwerk. Tenminste zo werkt dat bij mij.
Wat ik ook als heel prettig ervaar, is centerd riding lessen. Dan ben je heel bewust met je eigen lichaam bezig. Het gaat dan in eerste instantie niet om zo goed mogelijk te galopperen. Het gaat juist heel rustig.

Ik ben zelf bang voor hard galopperen waarbij ik het paard niet meer in de hand heb. Vroeger ben ik uit deze situatie wel eens van het paard afgevallen. Dat krijg ik er moeilijk uit. Maar als ik het eens een keer doe en het gaat goed, vind ik het helemaal te gek.
Nu durf ik het weer niet, maar zou het wel heel graag willen durven.

Laatst kreeg ik wel weer een dip doordat ik een artikel in BIT las van een hele bekend paardrijinstructeur, die zei dat je als je angst had dit je paard niet aan kon doen. Dan kon je er beter mee stoppen.
Maar als je je paard zo natuurlijk mogelijk houdt, heeft hij toch een leuk leven?

Gr Anna

kathleen decroix schreef op maandag, 2 mei 2005, 15:00:


Misschien vergt het wat moed, maar misschien moet je gewoon antwoorden:
"Ik ga niet rijden, want ik vind het griezelig".
Toegeven dat je angst hebt is juist moedig!
succes en doe wat jouw gevoel je ingeeft.

anna schreef op maandag, 2 mei 2005, 16:40:


Precies Anna,
ik krijg morgen m'n 5de les, en misschien......gaan we draven :)

kathleen decroix schreef op maandag, 2 mei 2005, 15:00:

Ja. Das vervelend. Korte metten mee maken is denk ik het beste, dan ben je daar het snelste van af.
Zeg bijvoorbeeld dat je besloten hebt het komende jaar niet te gaan rijden, maar eerst degelijk grondwerk wil gaan doen, hij is nog jong per slot van rekening.
Dat je best snapt dat ze dat gek vinden, maar dat ze daar dan maar even aan moeten wennen.
Mocht je dan eerder het gevoel hebben dat je erop wilt doe je dat lekker, en zo niet ben je voorlopig van het gezeur af.

Als ze zien hoeveel positief effect dat op jullie (paard-mens)relatie heeft zullen ze zich straks achter de oren gaan krabben en zich afvragen of het nu wel zo gek was!

Ik bedacht me trouwens ook nog dat je misschien met een vriend of vriendin kunt gaan rijden buiten, laat diegene dan gewoon mee wandelen en je paard aan een leadrope vasthouden. En dan alleen lekker stappen en wandelen in de buitenlucht.

Doe allemaal dingen waar je je wel goed bij voelt. Het gaat om jou en jouw paard en daar heeft echt niemand iets mee te maken hoor! En neem de tijd.

Veel succes!
Marjolijn

Marina schreef op maandag, 2 mei 2005, 17:45:

Top!

kathleen decroix schreef op maandag, 2 mei 2005, 14:23:


Zoals Karin zegt, Kathleen : Paardrijden doe je voor je lol, niet omdat het moet, en al helemaal niet omdat een ander iets van je verwacht.

Je hebt tijd nodig, en die tijd heb je, die tijd moet je jezelf gunnen.
Ik zie niet in waarom een bang persoon niet zou moeten gaan paardrijden, veel valt of staat met de begeleiding en het begrip dat je krijgt, laat je daarbij niet opjagen maar maak je eigen keuzes.

Ik werk veel met beginners en mensen die angst hebben maar toch zo graag willen paardrijden.
Het belangrijkste is dat je één persoon hebt die je kunt vertrouwen en die jouw grenzen respecteert.
Daarnaast is een ontspannen paard een must, ik heb hiervoor een Haflinger en ik weet heel zeker dat hij rekening houdt met bange mensen of beginners, hij gaat dan een versnelling lager en is zeer geduldig.
Daarbij komt dat Stef 1.53 is, niet al te groot en daardoor ook al wat minder eng.

Ik begin altijd met grondwerk, heel simpele basisdingen als : Wat voor signalen zendt je paard uit, hoe kun je zien wat hij wil, hoe kun je hem dingen duidelijk maken, enz. Leren zijn houding en orenspel te interpreteren, het is zo leuk als je daarop gaat letten, het zegt zoveel over jou en je paard en datgene waarmee je bezig bent.

Eenmaal o zijn rug ( en dat kan best een tijdje duren, so what?) ga je eerst eens je paard onder je 'voelen' bewegen, leer je meegaan in zijn bewegingen, leer je zijn signalen te interpreteren en de jouwe duidelijk maken aan hem.

Belangrijk is je houding, "open", je ademhaling, "laag" en je leert rijden vanuit je buik en je energie te sturen vanuit je binnenste, vanuit je centrum. Dat is heel makkelijk, je kunt het binnen 5 minuten bereiken en ik hoor altijd van iedereen dat het je heel prettig en solide verbindt met het paard.
Door buikademhaling toe te passen krijg je jezelf onder controle, ontspan je je.
Als je echter gaat hyperen is dat veel moeilijker dus daar moet aan worden gewerkt.
Daarnaast werk je aan het ontspannen van je spieren. In deze fase is het niet van belang dat je mooi technisch leert rijden, maar juist die ontspanning is zo belangrijk om rustig te worden en weer te leren plezier te beleven. Ik begin daarbij bij de voeten en eindig bij de vingertoppen.
Al zit je als een zoutzak in het begin, nou en? - komt allemaal wel.
Velen zeggen dat het haast op yoga lijkt.

Het paard waarmee ik op deze therapeutische manier werk kent dit en doet het spel goed mee. Je moet het ook zien als spel, ook al is het pure ernst voor jou, paardrijden moet ontspannend zijn, het moet nog altijd je eigen keuze zijn.

Steeds verder ga je, steeds meer durf je wanneer je voelt dat het paard naar je luistert, niet alleen in zijn doen , maar met zijn oren, hij reageert op jouw woorden, en op je zit. Door te praten tegen je paard ga je die verbinding aan en wordt je zelf ook minder bang.

Je mag je vasthouden aan je zadel, en je zult merken dat je al gauw een hand durft los te laten, dan 2, dan durf je weer wat heen en weer te bewegen, hem aan zijn oren te aaien terwijl je op hem zit, of op zijn staart. Je ogen durf je dicht te doen en je durft je aan hem over te geven en hem jou te laten leiden. Samen bepaal je waarheen je loopt, en nog steeds moet niks, maar mag alles, zolang jij en je paard het prettig vinden. Je hebt immers al geleerd zijn signalen te interpreteren....

Werken aan de lounge vind ik niks, veel liever ga ik in een omheinde ruimte met iemand wandelen. Het lopen in rondjes is niet altijd bevordelijk voor je evenwicht en bovendien is het behoorlijk geestdodend voor je paard.

Je kunt het beste zelf leren focussen, ergens in een rechte lijn naartoe lopen, blij zijn dat het je gelukt is, zelf de controle leren houden in de bocht, niet overgeleverd aan die ander die het touw vasthoudt.

Ik let op spierspanning, ik zie gelijk waar iemand "vasthoudt", verkrampt, het verliest of het niet meer weet.
En dan help ik die persoon het weer te vinden.
Echt, het hoeft allemaal niet zo moeilijk of eng te zijn.
Het komt wel, het kost alleen tijd en de juiste begeleiding.

Ga op zoek, Kathleen, er zijn er meer die werken zoals ik.
Ik hoop dat je hier wat aan hebt, heel veel succes, hou je ons een beetje op de hoogte?

Pien

kathleen decroix schreef op maandag, 2 mei 2005, 15:00:


Hoi Kathleen.

Proberen je eigen weg te gaan Kathleen, wat ze ook zeggen. Je hoeft jezelf niet voor een ander te bewijzen. De vreugde van je eigen paard deel je met hem, niet met de anderen. Hoe jij het liefste met je paard omgaat bepaal jezelf. Op het moment dat je dat doet voelt je paard vaak aan dat je voor hem kiest, en krijg je veel liefde en vertrouwen terug. Vertel Fritske gewoon dat je bang bent en dat hij voorzichtig met je moet zijn. Laat de rest vooral kletsen, dit gaat vanzelf over.
Groetjes, en heel veel succes met Fritske.