hoefnatuurlijk en bedacht me toen dat ik ook waarschijnlijk als een van de
weinigen hier tussen de 2 totaal verschillende paardenwerelden leef.

Ik kan er nog steeds niet goed mee omgaan en zoek hier voor mezelf nog
steeds een weg in. Ik ben ontzettend blij dat we destijds bij de manege weg
zijn gegaan; dat hoef ik dus allemaal niet meer aan te zien en aan te horen.
Nog steeds gruwel ik bij de verhalen die ik soms nog over de manege hoor,
hoe het er toe gaat en hoe de paarden daar zo dikwijls mishandeld worden...!
Ook nu ervaar ik bij mezelf nog dikwijls onbegrip, verdriet en onmacht,
omdat ook in mijn huidige omgeving paarden als gebruiksvoorwerpen worden
gehouden, er liefdeloos met ze omgegaan wordt en men totaal geen feeling
heeft met het paard. Dat doet me zeer en vind ik ook erg moeilijk om mee om
te gaan. Oogkleppen op en oordoppen in, en zo nu en dan iemand's hart en
ogen proberen te openen, dat probeer ik wel te doen, maar dat heeft tot nu
toe geen enkel effect. Van binnen vreet dat vaak aan me.

groetjes, Petra
www.jovarna.tk

Peet schreef op Sun, 16 Jan 2005 12:25:38:

Nou Petra, je weet inmiddels ook hoe ik gruwel van maneges, daar hebben we het al vaker over gehad. Wat er bij mij boven komt is het volgende. Als mens zie je de wereld om je heen zoals je hem wil zien. Ik ken iemand die overal strijd in ziet. Ik zie die strijd die deze persoon in dingen en dieren ziet niet. Het is dus iets wat in degene zelf zit. Als deze persoon ooit besloten heeft dat het leven een strijd is, zal deze persoon dat in alles zien.

Zolang dat trauma niet aangepakt wordt zal ik maar zeggen, veranderd er dus niets. Dit werkt dus in alles door. Dus ook hoe wij tegen gruweldaden aankijken. Wat zegt dat weer over ons? Bij mij was het o.a. het moeten. Ik wil niks moeten en vind het dus vreselijk om te zien dat zo'n prachtig dier van alles moet. En zie ook de onmacht van zo'n dier. Wellicht mijn eigen onmacht?

Wat je zegt over iemands hart en ogen proberen te openen is heel mooi. Het is belangrijk dat we dit blijven doen. Dan zet je je eigen onmacht om in een daad. Niet om iemand een nieuw 'moeten' op te leggen, maar om de persoon bewust vanzichzelf te laten worden. Zodat ie zelf opnieuw keuzes kan maken. Ik weet zeker dat je op dat moment een zaadje bij deze mensen plant, het moet alleen nog even groeien, dat kost tijd! Maar laten we vooral blijven planten!

Groetjes Collane

Jij zegt "ik wil niets moeten". Maar hoe bedoel je dat? Wil je niet moeten werken, of wil je niet op je vingers gekeken worden omdat je het zus of zo moet. Uhm, moeilijk uit te leggen, voorbeeldje.
Ik heb een bijbaantje als postbode. Hiervoor heb ik in een bakkerij gewerkt. Bij de bakker moest ik elke keer vragen wat ik moest doen en hoe het moest. Kan ik niet tegen. Bij de post moet ik voor 5 uur klaar zijn en de post moet op het juiste adres. Hoe, wanneer enz maakt niet zoveel uit. Natuurlijk maakt het wel uit, je moet je postkleren aan, je moet klantvriendelijk zijn, enz enz. Maar er wordt niet zo super op gelet. Er is vertrouwen dat je dat wel kan.
Ik vind dat fijn werken ook al moet ik werken. Ik heb het geld nodig en aangezien mijn handtekening onder een contract staat moet ik dat ook nakomen. Ik vind het dan ook totaal geen probleem van mijn paard op die manier dingen te verwachten. Mijn paard moet best veel. Hij moet stoppen als ik dat zeg. Hij moet ook niet harder gaan als ik het zeg enz enz. Dat zijn redelijk begrijpbare verplichtingen, maar hij moet ook dingen die minder vanzelfsprekend zijn. Hij moet zich soms ook verzamelen in zijn gang.
Dus moeten en moeten zijn verschillende dingen voor mij. Daarom kan ik (voor mijzelf) dat going with your horses niet zo begrijpen. Maar goed dat is heel persoonlijk, verder niet iets negatiefs erover.

En

Die onmacht ontstaat als de tweebener niet luisterd naar zijn paard. Als ik van mijn paard vraag zich te verzamelen zorg ik dat ie dat kan. Dat zijn conditie goed is, hij fit is, we op een goede ondergrond rijden enz. Geeft ie aan het niet te kunnen (volhouden) dan luister ik ernaar. Net zoals mijn werkgever mij thuis laat als ik ziek ben, of bemoedigend toespreek als ik minder lekker in mijn vel zit.

Dit geschrevene is niet om jou meningen en opmerkingen te onkrachten of dat ik me persoonlijk aangevallen voel hoor. Ik wou alleen mijn gedachten erover heen laten gaan. En begrijpen hoe je het bedoelt om daar over na te kunnen denken

Groetjes Karin (nu echt met foto Het is gelukt!)

Karin schreef op zondag, 16 januari 2005, 14:18:


Mooie foto! Ik voel me zeker niet aangevallen. Ik vind het heel mooi dat je de dialoog met me aangaat. Ik vind het wel moeilijk om het uit te leggen, maar ik ga m'n best doen.

Ik bedoel met moeten, dat het dan geen vrije keus is. Hiermee wil ik zeggen dat, als je er voor kiest, om bijv. een huis te kopen dat je dan de hypotheek wel moet betalen(als je dat met een hypotheek doet) Maar je kiest ervoor, dus kies je dan ook voor die hypotheek.

Het volgende voorbeeld geeft aan waar het 'moeten' onstaat. Een kind dat gedwongen wordt door zijn ouders om zijn bordje leeg te eten, moet dit, doordat de ouders het kind geen keuzemogelijkheid geven, levert het kind zijn integriteit in. Dit lijkt heel extreem, maar hier begint het gedonder. Als het kind zijn bordje niet leeg eet verliest het de liefde van zijn ouders, op dat moment. Het kind wil dat natuurlijk niet en levert, zoals ik al zei, zijn integriteit in. Vertaalslag naar nu, we moeten zoveel van ons zelf, omdat we bang zijn dat de ander (ouders buren vrienden enz...)ons niet meer aardig vindt. Zodat we dat wat we werkelijk willen uit het oog verliezen.

Ik probeer dus niet meer te moeten, maar ik vraag me af of ik de dingen die ik doe wel wil. Dus, als ik wil eten kies ik een manier om geld te verdienen, om te kunnen eten. Dit kan ik elke keer opnieuw bekijken, is dit nou wat ik wil? Zo niet, dan probeer ik het te veranderen.

Ik hoop dat ik hiermee aan heb kunnen geven, wat ik bedoel met moeten. Zo niet, dan hoor ik het wel.( We kunnen dit ook privé verder voortzetten) Moeten heeft een zwaardere lading. En dat werkt verlammend. Willen is veel prettiger.

Als je met je paard de dialoog aan kunt gaan en hij uit vrije wil kiest, doet hij dat met meer overgave, en zal eerder bereidt zijn, om de dingen die hij niet zo leuk vind ook voor je te doen. (volgens mij is dit al eens eerder gezegd) Omdat hij niet zoveel van je moet.

Jij hebt in je postbaantje een keuze vrijheid, en zo heb je dus al gevoeld, hoe belangrijk dat is. Je hebt in feite gesteld dat je geld moet verdienen, maar het baantje dat je nu hebt geeft je meer ruimte om jezelf te zijn, dan het baantje bij die bakker. Dus is het ook niet zo erg meer dat je dat uniform moet dragen. En vriendelijk voor de klanten zijn kan er ook nog wel bij.

Je geeft al heel mooi aan, dat als je paard aangeeft het niet vol te kunnen
houden, dat je daar dan naar luistert. Je geeft hem op dat moment keuze mogelijkheid. Als je dat niet meer doet, zal je paard het op een gegeven moment zelfs niet meer aangeven. Behalve als ie echt niet meer kan, een paard kan daar erg ver in gaan, kijk maar naar de meeste manegepaarden. Dan krijgen we een afgestompt paard. Je bent dus op jou manier eigenlijk al bezig met go with your horse. Mooi hè?

Met onmacht bedoel ik iets anders. Onmacht vanuit mezelf. Een soort worsteling die je als mens voelt. Je wilt wel uit de situatie, maar weet nog niet hoe. Dat zie ik dan bij bijv. paarden in maneges. Ze willen er graag uit maar weten niet hoe. Soms uit zich dat bij een paard in zeer heftig verzet of soms zelfs in blinde woede.

Groetjes Collane

Ja ik snap wat je bedoelt. Doordat we die keuzes moeten maken (en qua eten is bovenstaande heel erg op mij van toepassing geweest, ik at (en eet) altijd heel erg slecht. Het geeft een bepaald soort onzekerheid omdat je kiest uit twee dingen die je beide niet wilt.


Ja en het leuke is dat het paard dan ook zelf kiest te doen wat jij eigenlijk graag wilt dat ie doet. Ik weet het ik ben niet de eerste hier die dat ontdekt, maar ik ontdek het wel voor het eerst in de relatie die ik met Fengur heb.
Vorige week was hij heel "vervelend". Drammerig (je kan in het verkeer niet altijd doen wat je paard aangeeft) en op een gegeven moment was de rem ook weg. Daar baalde ik van, zo wil ik het niet! Ik was ook flink boos, niet op Fengur, maar om de situatie. Ik ben daarna twee keer alleen op stap geweest. Heel relaxed en gezellig. De derde keer gingen we weer met zijn drieen op stap. En toen was hij precies zoals ik het graag heb en nog meer. Hij was niet alleen reguleerbaar qua tempo, maar ook nog verzamelbaar op een manier zoals ik dat wil. Vragen en het dan meer krijgen als je vraagt. Is moeilijk via de email uit te leggen, maar hij gaf meer als ik hem met mijn hulpen om vroeg. Uit zichzelf dus. Het was een fijne rit voor ons allebei.

Als je dat niet meer doet, zal je

Ja vind ik wel. Ik merk ook dat als ik via de mail lees dat paarden los lopen ik me afvraag hoe dat kan in het volle NL. Maar het stomme is, ik doe het zelf ook, ik sta er helemaal niet bij stil. Als we terug naar huis stappen stop ik mijn koude handen in mijn jaszak, die teugels liggen mij best op zijn manen, die heb ik niet nodig dan. En het laatste stuk loop ik naast hem, nog steeds met mijn handen in mijn zak en fen er dik tevreden achter, naast en op de oprit (op de weg gaat dat dan weer net niet) ook voor.

Ja ik snap hem. Dat gevoel herken ik weer vanuit school. Daar moeten veel dingen (echt moeten) en weet ik ook niet altijd hoe ik eruit kom. En vaak ook niet hoe ik het voor elkaar krijg. Dat moeten en die onmacht zijn heel dicht met elkaar verbonden.

Volgens mij valt onze dialoog wel mee Ik heb het idee dat we elkaar snappen en begrijpen.

Groetjes Karin

Karin schreef op zondag, 16 januari 2005, 17:14:


Ja dat idee heb ik ook. Mooi vind ik dat! :)

Groetjes Collane