hoefnatuurlijk en bedacht me toen dat ik ook waarschijnlijk als een van de
weinigen hier tussen de 2 totaal verschillende paardenwerelden leef.

Ik kan er nog steeds niet goed mee omgaan en zoek hier voor mezelf nog
steeds een weg in. Ik ben ontzettend blij dat we destijds bij de manege weg
zijn gegaan; dat hoef ik dus allemaal niet meer aan te zien en aan te horen.
Nog steeds gruwel ik bij de verhalen die ik soms nog over de manege hoor,
hoe het er toe gaat en hoe de paarden daar zo dikwijls mishandeld worden...!
Ook nu ervaar ik bij mezelf nog dikwijls onbegrip, verdriet en onmacht,
omdat ook in mijn huidige omgeving paarden als gebruiksvoorwerpen worden
gehouden, er liefdeloos met ze omgegaan wordt en men totaal geen feeling
heeft met het paard. Dat doet me zeer en vind ik ook erg moeilijk om mee om
te gaan. Oogkleppen op en oordoppen in, en zo nu en dan iemand's hart en
ogen proberen te openen, dat probeer ik wel te doen, maar dat heeft tot nu
toe geen enkel effect. Van binnen vreet dat vaak aan me.

groetjes, Petra
www.jovarna.tk