Inderdaad leuke vraag en leuk alle reakties erop te lezen.

Vroeger heeeeeeel lang geleden (ahum) stond ik elke dag aan de bakrand in de plaatselijke manege. Kijken, luisteren en als het mocht zelfs iets doen (niet rijden maar wow dan mocht je een pony vasthouden). Dit heb ik ongeveer een jaar volgehouden, thuis elke dag vragen of ik ook niet 1 uur in de week rondjes op de rug van een pony mocht zitten. Dat mocht niet, te duur en te gevaarlijk.
Toen ik begon met mijn opleiding in Leeuwarden leerde ik iemand kennen met een ijslander. Ik mocht wel een keer mee. Paardje werd aan een doodgewoon halster en touwtje uit de wei gehaald, losjes aangebonden en zadeltje erop. Geen overdreven dingen, geen bandages, beschermers op ijzeren bouwwerken voor in de mond. Gewoon simpel zadel en bitje, klaar. Na het rijden weer lekker in de wei, met zijn vriendje en de schaapjes.
Zo geniet ik nog steeds van dezelfde ijslander, al is er in de tussentijd veel gebeurt. Mijn stages waren bij zeer onnatuurlijk, vooral de tweede. Hulpteugels, ijzers en ijzeren bouwwerken voor in de mond waren daar normaal. Ik wist dat van te voren en heb van te voren besloten dit te accepteren. De paarden stonden nog wel altijd op de paddock/wei in de groep. Misschien klinkt het raar en onlogisch dat ik dit heb geaccepteerd en gedaan. Maar ik heb er heel veel van geleerd. Ik heb dingen in leren schatten en belangrijker nog, mijn eigen grenzen gezet. Want dingen bekijken is iets anders dan dingen doen, laat ik dat erbij zeggen. Rottigste was daarbij wel dat een weigering een of ander te doen zo lastig uit te leggen was in een andere taal, maar dat deed er verder weinig aan af.

Ik ben benieuwd hoe de toekomst er voor mij uit zal gaan zien. Voor mij en de paarden die op mijn pad komen. Wat ik allemaal nog leren en meemaken mag.

Groetjes Karin

Oke, ik ook maar dan.
Ik ben begonnen met rijden en omgaan met paarden op een manege. Daar reed ik 1 keer in de week 2 jaar lang. Ik had eigenlijk nergens problemen mee daar. Behalve dan dat er veel met sporen, zweep en scherpe bitjes gereden werd.
Ik moest vaak ook met zweep rijden, maar sloeg dan "te zacht" volgens de instructeur.
na deze 2 jaar waarin mijn moeder ook al een jaar reed kregen we ons eerste eigen paardje. Een haflinger die na dat hij gewend was iedereen van zijn rug af gooide, over je heen liep en je aanviel met longeren.
Een grote ramp dus. Hij moest op rust en ondertussen zijn we verhuisd.
We hebben toen wel eens te horen gekregen dat hij "weg gebracht" moest worden. Maar hij kwam over de kreupelheid heen en wilde graag aandacht hebben. Rijden en vooral longeren was nog altijd een ramp.
We vonden dat het zo niet door kon gaan en zijn zijn bezig gegaan met PNH.
Dat beviel niet helemaal, dus zijn we van allerlij methode dingen gaan gebruiken. Ik ging ook veel met halster rijden, dat ging namelijk net zo makkelijk (of moeilijk) als met bit.
Later ben ik wel weer af en toe met bit gaan rijden omdat ik bang was dat ik veel commentaar zou krijgen.
Uiteindelijk na zeker 2 jaar werken ging het beter. We gingen langzaam voor uit, maar uiteindelijk konden we zelfs onze eerste trektocht rijden. Met ijzers, want volgens veel mensen kon je op de veluwe echt niet zonder als je paard het daar niet gewend was (door kiezels).
Toen de ijzers er onder uit gingen aan het eind van het seizoen wist ik dat ik een fout had gemaakt. De hoeven gingen brokkelen en scheuren, niet normaal meer!
Veel mensen vertelden me toen dat hij slechte hoeven had en ijzers moest hebben. Mooi niet dus!
Ik begon steeds meer te lezen en las ook over natuurlijk bekappen. Dat was interessant! We hebben het er wel eens met onze hoefsmid over gehad (een vriend van ons). Ook hij vond het interessant. Hij is toen de cursus gaan volgen en nu leer ik het van hem.
De overstap naar helemaal bitloos....ik weet niet of ik die met dit paard ga maken. Hij heeft er namelijk helemaal geen probleem mee. Hij staad helemaal klaar voor het bit en begint te flehmen zodra het in de buurt is.
Bij mijn jaarling ga ik straks in ieder geval wel bitloos beginnen, of het ook zo blijft? ik denk het wel.

O ja, de manier van stallen is dus ook verandert. Van een box (3bij3m) naar een weiland met meerdere paarden zomers en een erf met andere paarden overdag en s'nachts een box (van 3 bij 5) s'winters.

Malenka schreef op vrijdag, 14 januari 2005, 20:51:
Dat is simpele conditionering.

Lees de artikelen m.b.t. de gezondheid op de site van Dr.Cook: www.bitlessbridel.com.
Verder is er een Duits wetenschappelijk onderzoek over de krachten op de paardenmond door de teugels middels een bit. Ben de naam van de onderzoeker kwijt, maar de krachten waren schrikbarend en de onderzoeker, zelf Klassiek Dressuur-ruiter, rijdt nu bitloos: dan maar geen wedstrijd-Dressuur.

Malenka schreef op vrijdag, 14 januari 2005, 20:56:


Oh ja, beleren, dus ná het opvoeden, begin je het beste met een zachte kaptoom en niet eerder dan het paard dit geestelijk wat druk en concentratievermogen betreft aankan. Liever niet voor de derde winter. De winter is dé tijd om ermee te beginnen = homoonlaagseizoen.
Berijden het beste pas als het paard door grondwerk de achterhand heeft leren verzamelen. Onder het zadel brengen kan prima in de vierde winter, maar echt rijden alleen als het betreffende paard voldoende uitgegroeid is én de achterhand er goed onder heeft leren brengen.
Hoe groter het paard of hoe minder vierkant het zijprofiel, hoe kritischer het bovenstaande voor de rug.

Quarterhorses worden voor hun derde al wedstrijdklaar gemaakt en dravers zijn ook al een knap eind in hun training. Van beiden zijn echter weinig toppers die op hun zevende nog een carriére vóór zich hebben.
Vergelijk dit met Buceaphalus van Alexander Magno: Koning Philip kocht die voor zoonlief toen het paard minimaal 7 was en het dier stierf op het slagveld in India op 25 jarige leeftijd. Het leven van dit oorlogspaard was toch bepaald niet van ontberingen en inspanningen gespeend.

Huertecilla schreef op vrijdag, 14 januari 2005, 21:02:


Een feit is het alleen wel dat hij het eerst niet wilde hebben, hij bracht het namelijk in verbinding met het trekken in de mond, slaan enz. onder het rijden.
Maar we zijn geheel anders gaan rijden, en dat vind hij leuk. Daardoor wil hij het bit graag hebben, want het betekent dat we gaan rijden!

Ik heb dit paard nu 7 jaar. Lang genoeg om hem een beedje te leren kennen lijkt mij.
Wat mij nog steeds tegen staad aan het weg laten van het bit zijn toch wel de reacties en rot opmerkingen die je krijgt...en dat terwijl mijn paard net zo graag met een bit loopt en we die opmerkingen dus kunnen vermijden. Zoals ik al aangaf ga ik mijn andere paardje zeker zonder bit in rijden (inderdaad omdat ik er te veel nadelen aan zie om een paard het te leren)...daarna zie ik het wel weer.
Mijn kleine jaarling heeft wel al eens een bitje in gehad, maar dit was niet omdat ik dit zo graag wilde doen. Meneer had een hoofdstel gevonden en pakt constant het bit voor mijn haflinger weg. Prachtig vind hij dat! Eindelijk iets waar op gebeten mag worden!