Marianne schreef op donderdag, 6 januari 2005, 22:54:
> Caroline schreef op donderdag, 6 januari 2005, 19:55:
>
>>>
> mijn tweelingziel geworden, een paard dat niemand behalve mij
> vertrouwd. Ik voel nu hoezeer ze deel van mij is, die mooie
> grote trotse bonte, en het voelt alsof ik haar - ondanks de
> afstand die ons nu scheidt - van verre aan me voel trekken.
Ik denk dat het heel goed mogelijk is om op afstand in contact te staan met een paard dat je na aan het hart ligt. Ooit had ik een paard dat zich tijdelijk in een ander gebied van Nederland bevond dan ikzelf. Op een zekere zaterdagochtend wilde ik uitslapen, maar ik werd heel vroeg wakker en kon de volgende uren niet slapen. Wel moest ik aldoor aan het bewuste paard denken. Hierbij was ik heel verdrietig en omdat de tranen bleven rollen, ben ik maar opgestaan. De volgende dag kreeg ik een telefoontje dat mijn paard de vorige dag s'ochtends overleden was. Dus in zijn nood heeft hij contact met mij gezocht en gekregen. Dat is toen een grote troost voor mij geweest.
> Maar och.. mijn verdrietje is niet zo van belang, ik hoop alleen
> maar heel erg dat het morgen beter gaat.. en dat ze een rustige
> nacht heeft en vriendelijke mensen om haar heen die deze
> eenkennige ziel wat zullen helpen.
>
> Marianne
Moniek
Warboel
