Je leest die lariekoek ook dikwijls op Bokt.
Paarden die geblesseerd raken en niet meer met wedstrijden mee kunnen doen, kunnen maar beter dood dan lekker in de wei recreëren. Die paarden vinden 't niks aan in de wei, vervelen zich stierlijk en willen niets liever dan bereden worden en wedstrijden rijden (en natuurlijk veel op stal staan en al die ellende meer).
Volgens de betreffende eigenaren/ruiters dan hè.
Dus paard moet dood (en het liefst naar de slager of naar de verzekering, want dat levert nog wat centjes op) en zo snel mogelijk weer een nieuw paard aanschaffen, zodat de mens weer verder kan met z'n hobby.

Jammer dat ze er niet bij hebben staan of 'patser' alleen in de wei stond. Ik kan me voorstellen dat een solitair gehuisvest paard inderdaad de oortjes naar voren doet als er eindelijk eens ergens wat gebeurt.

Zo triest dat mensen dan dit soort spoken gaan zien. "Oh, de oortjes gingen naar voren toen de vrachtwagen kwam! Hij dacht vast aan lekker een wedstrijd met mij rijden!"

Volgens mij waren de oortjes ook naar voren gegaan als je met een set slagersmessen het erf op was gelopen.

Aangezien een paard met een blessure volgens de 'wijze' artsen ab-so-luut niet met andere paarden mag staan, lijkt het mij waarschijnlijk dat hij alleen stond. Geen wonder dat een paard daar triest van wordt.

Dit verhaal stinkt trouwens aan alle kanten. Een pees die er door een bokkesprong zomaar hoepla af kan springen? Ik denk dat ze een 'aardige' dierenarts hebben gehad die wel een verhaaltje voor de verzekering wilde ophangen.

Arno8 schreef op zondag 7 februari 2010, 22:03:


klaar als een klontje
"wegens onherstelbaar letsel ter slacht aangeboden"
take the money and run .....

daar hoeft een DA zelfs geen meineed voor te plegen
is gewoon algemeen aanvaard....in die middens van gesportel

Peet schreef op zondag 7 februari 2010, 20:58:


Uhuh, da's een speciaal soort paard volgens hen...

http://www.bokt.nl/forums/viewtopic.php?f=105&t=839117&

Nils Vellinga schreef op zondag 7 februari 2010, 20:39:


Paarden zijn het beste af in een omgeving die zo natuurlijk mogelijk bij hen past. Gras is op zich helemaal geen probleem. Overbegraasde, gemeste, eenzijdige (ingezaaide) te kleine weides, dat is het probleem. Ik kan hoefbevangen paarden wel op de wei laten staan, omdat de wei zo geschikt is voor paarden. In de kudde grazen is de beste manier om zonder stress de verveling tegen te gaan. Ik vang zo vaak ex stalpaarden op, ook die op zeer hoog niveau hebben gepresteerd , geen van die paarden heeft er een probleem mee in de weide in de kudde te worden opgenomen. Lichamelijk even wennen, maar ze maken overigens een tevreden indruk.

Ik was ook meteen aan het denken: dat paard zal wel alleen gestaan hebben. Trouwens, als ik aan mijn wei kom (gelijk wat ik vast heb) gaan Olli zijn oren ook naar voren en komt hij meteen af. Niet omdat hij ongelukkig is bij zijn paardenvriendjes, maar omdat hij me even komt groeten hihi. Ik rij al een half jaar nimmer, daarom is hij niet minder ongelukkig hoor
Het zal wel "ruiterlogica van een ander niveau" zijn...

Dani62 schreef op maandag 8 februari 2010, 8:05:


nou...
er zijn toch best een paar kritische schrijvers, heb slechts een paar berichtjes doorgescrold.
Wel al een aantal reacties die vinden dat een paard op een stuk land hoort, tussen soortgenoten.

Heel zielig vind ik als zo'n paard 'dankzij' zijn capaciteiten nooit een groen sprietje ziet...
ik zou m die genade(pees) klap gunnen, eerst ns kijken of dat ook echt gebeurt, kun je m alsnog in laten slapen, tenminste....daar zal hier misschien ook weer anders over gedacht worden Heeft ie in ieder geval een gelukkig moment gekend..
beter laat dan nooit, zeg maar.

Bij ons op stal kwam een manegepaard. Jarenlang de lieveling geweest, dus altijd de klos want dan kozen ze m uit. Totaal afgesloten kwam hij in onze kudde. Had geen idee wat hij met het 'groene spul' aanmoest, heeft het echt af moeten kijken van de anderen. De andere paarden waren eng, wat wilden die toch van hem.
Nu, drie jaar later op zijn 23e, loopt hij te spelen. Pretoogjes, getuite puntlip, loopt ie tegen anderen aan te steigeren van puur plezier.
En de baasjes, die dachten ach, die manegeknol, leuk beginnerspaard voor ons, niet zo moeilijk, niet zo jong meer. Nou, opa werd opeens wakker, en die dacht laat ik eens een lolletje uithalen, zijn ze toch even van hem geschrokken. Niet extreem ofzo, maar ze hadden dat niet van hem verwacht.
Beest is aan zijn tweede leven begonnen....

Dani62 schreef op maandag 8 februari 2010, 8:05:


Oja dat irritante topic, ik weet niet of ik daar nog de moeite had genomen om te reageren destijds of dat ik alleen meegelezen heb. Maar het druipt van het antropomorfisme.

clarissa ruijgrok schreef op maandag 8 februari 2010, 12:06:


Mooi verhaal!

mja, opa Fantasy met zijn centenbakkie (ondertanden steken uit want jarenlang aan zijn voerbak gekloven)
Hij had al eens Sinterklaas eraf gebokt, men schijnt te denken dat witte paarden wel even met rare kwibussen rond gaan sjouwen...maar dat doet opa Fan niet, hoor
Fan is wel altijd bang gebleven voor de shet... het gevaar komt van onderen, en die shet is altijd weg ..als je omkijkt...weg shet

Toen ik leerde paardrijden op de manège had ik ook eens gezegd dat het toch erg is dat de paarden daar quasi nooit buitenkwamen (inclusief mijn ruin die daar 2 jaar gestaan heeft).

Er werd me gezegd dat heel wat paarden dat echt niet nodig hebben. Dat er paarden zijn die niet buiten willen staan. Onze Nexor zou er zo eentje zijn. Ik heb dat zelfs een tijd geloofd hoewel ik het niet echt snapte. Maar het leek inderdaad zo te zijn.
Wist ik veel dat mijn beestje gewoon compleet depressief was

't Is één van de beste daden in mijn leven geweest (zoniet de beste ) om hem buiten te zetten en hem op te schepen met een vriendelijke merrie.
Ik verwijt het mezelf nog steeds dat ik zo'n oogkleppen heb opgehad. 'k Heb wel de indruk dat hij het me vergeven heeft

lijkt me voor die pees ook een stuk beter als het paard beweging heeft, dan dan de doorbloeding zijn gang gaan, zeker omdat het weefsel zo lastig doorbloed is! het kan natuurlijk ook zijn dat het paard te veel energie had en daarom zo gek heeft lopen doen (te veel op stal en dan opeens joepie vrijheid!)

overigens ben ik ook niet erg overtuigd dat zomaar een pees kan klappen! vroeger zei ik dat ook weleens maar nu weet ik beter.

Je ziet door de manier van rijden/omgang/training dat die paarden vaak op rare plekken spanning opbouwen, gaan compenseren dus andere delen belasten, dan worden paarden ook vaak overtraint (aangedane spieren krijgen geen rust, micro schade kan niet herstellen etc etc), alles te veel, te vaak, te eenzijdig ,geen warming up, geen cooling down you name it!!!!

1+1=2 en je hebt een goed recept voor peesblessures en dan is zo'n gekke bui al snel te veel..

heel jammer natuurlijk, paard gelijk afgeschreven want ik kan niet meer op niveaurijden (mss na lange periode van rust en gedegen training wel...) dus het is dan ook als wezen weinig waard... vreselijk!!