Toen ik leerde paardrijden op de manège had ik ook eens gezegd dat het toch erg is dat de paarden daar quasi nooit buitenkwamen (inclusief mijn ruin die daar 2 jaar gestaan heeft).
Er werd me gezegd dat heel wat paarden dat echt niet nodig hebben. Dat er paarden zijn die niet buiten willen staan. Onze Nexor zou er zo eentje zijn. Ik heb dat zelfs een tijd geloofd hoewel ik het niet echt snapte. Maar het leek inderdaad zo te zijn.
Wist ik veel dat mijn beestje gewoon compleet depressief was
't Is één van de beste daden in mijn leven geweest (zoniet de beste
) om hem buiten te zetten en hem op te schepen
met een vriendelijke merrie.
Ik verwijt het mezelf nog steeds dat ik zo'n oogkleppen heb opgehad. 'k Heb wel de indruk dat hij het me vergeven heeft