Anja Seijn
Zullen we iedereen die een chemokuur moet ondergaan ook maar gelijk afknallen?
Hier hoef jij niet bij mij en anderen mee aan komen, met dit soort domme opmerkingen doe je heel veel mensen veel pijn. Denk eerst goed na, voor dat je dit soort voorbeelden geeft.
Een mens kan nog kiezen en ik ken mensen die zichzelf uit hun lijden verlost hebben. Die kozen bewust niet voor de lijdenweg, of wilde de lijdensweg niet meer verder ondergaan.
Een paard en zo alle dieren zijn afhankelijk van de mens, dan komen we weer op de vraag uit hoe veel moeten dieren lijden voor de mens?
Dieren zeggen het wel, maar de mens verstaat en begrijpt ze niet. En lees wat ik heb geschreven, als de lijdensweg er niet tegen op weegt!
Martina
Ja, goed plan, laten we iedereen de rest van een gezond leven ontzeggen omdat het genezingsproces daar naartoe pijn doet.
Helaas hebben ze me in 2003 niet 'humaan uit m'n lijden verlost' toen ik heel dat jaar niet heb kunnen lopen vanwege een knieprobleem. Baal er nog steeds van dat ik nu lekker met m'n paarden rond kan rennen.
Lees en hopelijk begrijp je het dan.
clarissa ruijgrok
2x touché!
Enig idee wat touché is?
Piet
Carlos werd door overvoeding vanuit goeie bedoelingen ( hij was zo mager vond m'n vader) op zijn 43 ste zwaar
hoefbevangen.
8 maanden later liep hij weer te draven over ons grindpad en over straat. Het is dat hij vorig jaar op z'n 45 ste een ongeluk in het schrikdraad kreeg en dat die k** veearts hem afgemaakt heeft zonder dat ik er bij was, anders had ie nog geleefd......
Piet dat is een verschrikkelijk verlies, helemaal als je er niet bent om je paard te helpen. Dat doet extra zeer alsof je jouw paard in de steek hebt gelaten, maar je kan er niks aan doen je was machteloos. Er is niks meer wat je kan doen, dat ongedaan te maken.
Maar je kan zeggen dat jouw Carlos 43 jaar een mooi leven heeft gehad bij jou.
clarissa ruijgrok
Tja, wie bepaalt eigenlijk wanneer een leven afgelopen is? Het individu zelf!
Paarden (en andere dieren) kunnen ook heel erg goed zelfmoord plegen, die keus hebben ze wel degelijk. Niet dat dat zo heel vaak voorkomt, maar ik ken wel verhalen van paarden die nóóit losbraken, maar na een traumatische gebeurtenis ineens de spoorbaan oprennen. De kunst die wij moeten leren verstaan is kijken naar het paard. Mooi voorbeeld het verhaal van Nobody. Dier was eigenlijk opgegeven, maar hij was nog zo blij. En ineens kon hij toch geopereerd worden, omdat eigenaresse de moeite nam om door te vragen. Nou dan. Kijk naar het dier.
Het lijkt net of sommige mensen het niet uit kunnen staan dat ze zelf geen geduld hadden, maar een ander wel die er dan in slaagt om de dingen te overleven. Dingen doorstaan maakt sterk, en daar kan niet iedereen tegen.
Want die paarden leven al niet meer, maar die van jou dus wel en dat doet pijn.
En dat heb jíj m door een lijdensweg laten gaan.....
En wat als er geen trein is om voor te springen? Dat paarden zelfmoord willen begaan dat weet ik helaas uit eigen ervaring.
Ik heb persoonlijk paarden gezien die echt als zombies leefde. Hun karakter, paard, levensvreugde was verdwenen. Als die konden, waren ze als een kudde voor de trein gespronge.
Het is dat ze nog net beetje bij beetje overlevingsdrang terug kregen, ze blijven hun hele leven tegen hun trauma's vechten.
Maar wat als ze hadden aangegeven tot hier en niet verder, wij willen niet meer leven? Zal de mens daar dan naar luisteren? Wat als de lijdensweg er niet tegen op weegt?
Natuurlijk is de mens verplicht een paard de kans te geven, mits dat verantwoordelijk is en er tegen op weegt. Natuurlijk heeft het paard het voor het zeggen, maar dan zal de mens daar ook naar moeten luisteren.
Dieren redden prima, maar niet ten koste van de dieren.
Warboel
