e m kraak schreef op zaterdag, 2 oktober 2004, 20:45:


N.a.v. mijn nogal terloopse opmerking naar Martien een paar posten eerder Nr:12994 : "Niet zo erg op glad ijs als je veronderstelt. Je kent de situatie hier niet. Mijn ponies kúnnen zo weg als ze dat willen. Geen schrikdraad om ze binnen te houden. Ik heb ook wel leuke fotoos van tussen de nog overgebleven hekken doorklimmen enzo. Dat mijn clubje hier niet weg wil lijkt me behaviouralistisch (dus op grond van wat waar te nemen is) verdedigbaar. Waarom zou het vervolgens op grond daarvan ongeldig zijn te concluderen dat ze voldoende tevreden zijn? Zelfs de volkomen vrije geit springt de sloot niet over naar het gras van de buren.", en de opvolgende reakties heb ik me toch zitten afvragen of het nou eigenlijk wel zo bijzonder is....

Frans in Nr:12241 :
"Ja, als ik op mijn paard ga rijden dan gaat dat ook om het genot van de mens. Als ik onderweg afstap en alles van mijn paard haal dan gaat ie vanzelf terug naar huis en niet verder het bos in, dus ik neem aan dat het paard net zo lief thuis blijft."

Ook Spirithorses heeft het uitgebreid over haar paard gehad dat vooral het liefst naar huis wil....

Het doet me ook weer denken aan de dierentuin, waar de hekken en hokken vaak eerder een functie hebben het publiek buiten te houden i.p.v. de dieren er in.

Redenen waarom paarden naar huis zouden willen zijn er binnen het kader van wat als belangrijk voor paarden wordt aangenomen wel te bedenken, m.n.:
-VEILIGHEID en
-RUST
in een bekende, als stabiel ervaren situatie.
Blijkbaar veroorzaakt dat in een rondtrekkend dier als het paard toch ook een mentale heroverweging van "beste strategie". Het valt nog maar te bezien of al mijn paarden zo graag bij MIJ zijn (van 2 er van denk ik van wel ), maar dat ze graag THUIS zijn lijkt me evident. Waar we wonen kun je zo zien als een soort zeer luxe kooi, waar ik de buitenwereld vooral BUITEN hou.

Mensen zelf zijn natuurlijk ook niet op een gegeven moment zich op een vaste plaats gaan vestigen. Ik zal eens proberen na te zoeken of daar in de archeologie ideeën over zijn.

Ik vind dit vooral zo interessant omdat het een verandering in de ecologie van het paard door domesticatie aantoont. Binnen dit kader heb ik het nog niet beschreven gezien. Logische implicatie lijkt mij dat wanneer je een paard zich in tevredenheid doet thuisvoelen opsluiten niet nodig is :) Een andere is dat de gedomesticeerde situatie bij uitstek NIET vergelijkbaar is met een wilde of verwilderde, hetgeen onderzoeksmodellen wezenlijk verandert.
Aan de andere kant gaat dat "thuisvoelen" blijkbaar niet op voor een willekeurige wei.
Nou mijn vraagje:

HEEFT IEMAND NOG ANDERE VOORBEELDEN VAN ZO EEN GEDRAGSVERANDERING?

Groeten, Egon

e m kraak schreef op maandag, 4 oktober 2004, 15:10:


Gedrags verandering?
Hier op het forum hebben we het regelmatig zien passeren....het paard als prooidier, de mens als roofdier.....
Das al een hele aanpassing.....maar omdat wij 2 beners zijn, zijn we misschien voor een paard niet als zodanig herkenbaar....ook al omdat we ze van dat veilige plekje, rust , voer en water voorzien en daarnaast nog met ze communiceren....
Wat dacht je echter van de andere dieren dan de mensen...
Neem bijvoorbeeld een hond...die staan toch een stuk dichter bij de in het wild levende roofdieren die het paard kent uit het wild...ook daaraan heeft het zich dan dus blijkbaar uitstekend weten aan te passen hoewel er nog steeds paarden zijn natuurlijk die wel vluchtgedrag vertonen bij het zien van een hond....maar ik denk dat dat misschien komt door een nare ervaring....
Of zit ik er nu helemaal naast?

Groeten
Nick Altena