Jacqueline v d Berg schreef op maandag 14 november 2005, 13:41:


Ja graag, wie weet....

Ja en de TIJD.
Iemand die een jong paard heeft wat nog bijna niets kan vraagt hoe ze ernaartoe kan werken. Jij hebt jou pielemans toch ook niet de eerste dag dat je wat met hem ging doen meegenomen in de lange lijnen langs die provinciale weg? Dat heb je hem toch mag ik hopen eerst geleerd? Dáár werd naar gevraagd, niet naar wat je na weet ik veel hoe lang oefenen al kan.
En nogmaals, op die manier gaan wandelen is super, maar je moet daar wel aan toe zijn. En dat leer je in een rustige en veilige en naar mijn persoonlijke voorkeur ook omheinde omgeving, niet door je paard in het verkeer in het diepe te gooien.
Dát was wat ik zei en dat kun je ontbreken van de wil noemen (ja ik voel me door je aangesproken), maar je kunt het ook zorgen voor de veiligheid van je paard noemen.

Groetjes Karin

Ja en de TIJD.
Iemand die een jong paard heeft wat nog bijna niets kan vraagt hoe ze ernaartoe kan werken. Jij hebt jou pielemans toch ook niet de eerste dag dat je wat met hem ging doen meegenomen in de lange lijnen langs die provinciale weg? Dat heb je hem toch mag ik hopen eerst geleerd? Dáár werd naar gevraagd, niet naar wat je na weet ik veel hoe lang oefenen al kan.
En nogmaals, op die manier gaan wandelen is super, maar je moet daar wel aan toe zijn. En dat leer je in een rustige en veilige en naar mijn persoonlijke voorkeur ook omheinde omgeving, niet door je paard in het verkeer in het diepe te gooien.
Dát was wat ik zei en dat kun je ontbreken van de wil noemen (ja ik voel me door je aangesproken), maar je kunt het ook zorgen voor de veiligheid van je paard noemen.

Groetjes Karin

Karin schreef op maandag 14 november 2005, 17:00:


Ónze pielemans gaat al geruime tijd mee fietsen, door het verkeer. Niks dubbele lijnen, niks een kar erachter, gewoon degelijk grondwerk aanleren en meenemen aan de fiets. Goed voor de conditie, goed voor de hoeven, en goed voor het wennen aan het verkeer. Tis maar een idee.

Groeten,
Frans

janna schreef op zondag 13 november 2005, 16:41:


Alles is op een zeer eenvoudige en gemakkelijk begrijpbare manier uitgelegd, waarbij de nadruk ligt op informatie die je helpt te begrijpen waarom en hoe je de hoeven moet bijhouden. Ons doel was om de informatie toegankelijk te maken voor een zo breed mogelijk publiek.
Uiteraard heeft dit zijn beperkingen; we geven niet voor niets aan dat je met dit systeem voornamelijk relatief gezonde hoeven zelf bij kan houden. Krijg je te maken met exotische ziekten e.d. dan raden we je aan om hiervoor een expert in te schakelen.

Wil je diepgaande informatie, precies weten welke onderdelen van onderdelen er in de hoef zitten, compleet met latijnse namen e.d, dan is dit geen boek voor jou. Je kan dan overwegen om het boek van Strasser te kopen, zeer compleet, 1000 pagina's, etc. Hoe je precies moet bekappen kom je dan nog niet te weten, daar kun je een bijpassende cursus voor volgen die (naar ik meen) tegen de 10.000 Euro kost.

Tis maar net wat je wilt, natuurlijk.

Groeten,
Frans

Kingsize schreef op maandag 14 november 2005, 10:58:


Ik weet niet wie jouw natuurlijk bekapper is en wat hij er van vindt, maar ik vind het geen goed teken als het paard twee weken later gevoeliger wordt. Het eerste waar ik aan denk is dat wellicht de hoefwand te lang is gelaten, maar een echte natuurlijk bekapper zal die fout niet maken lijkt me.
Een andere mogelijkheid is een (al dan niet lichte mate van) hoefbevangenheid. De weersomstandigheden geven er aanleiding toe.

Mijn advies zou zijn: neem de leefomstandigheden kritisch onder de loep (voeding, hoeveelheid beweging) en probeer de bekapping zo aan te passen dat het paard beter loopt. De hoefwand inkorten tot aan de zool, voorzien van een mustangroll. Probeer ook uit te zoeken wat de bron van gevoeligheid is. Is dat de zool? Waarom is die nu ineens gevoeliger? Of is het de hoefwand die wat te lang is? Of heeft het paard spierpijn (omdat bijvoorbeeld de hielen fors lager zijn gezet?) Verder veel beweging, liefst over harde ondergrond, zolang de gevoeligheid voortduurt gewoon in stap.

Groeten en succes,
Frans

Mijn paarden hadden nooit last van mok. De dierenarts begreep niet hoe ik ze in het natte seizoen mokvrij hield, 8 witte voeten nonstop in de blubberbak. Enkele jaren geleden kwam er een paard logeren, die stond bij mij in de wei en kreeg/had mok. Een dier dat makkelijk infecteerde, want na een klein wondje stond hij met een olifantsbeen. Ik zette Buck toen dit paard weg was later in die wei en prompt kreeg hij het ook. In de zomer, droog seizoen, droog gras! De dierenarts mengde een spulletje tegen schapenrot dat ik tweemaal daags erop smeerde en het was snel over. Daarna heeft Buck er nooit meer last van gehad. Ik vermoed dus dat de door nattigheid ontstane mok een andere is dan deze vorm, die blijkbaar overdraagbaar is via gras. Een bacterie?

Frans Veldman schreef op maandag 14 november 2005, 17:15:


Ik ben helaas niet zo stoer dat ik Finn al de weg mee opneem, het erf is al heel spannend, je moet ook niet vergeten dat ie helemaal niets geleerd heeft, alleen maar paard is geweest.
Werkt trouwens ook weer in mijn voordeel want hij reageert heel puur, maar hij is een enorme brok energie en beresterk.
Als ik hem bij de kudde weghaal is ie zo in paniek dat ie bijna door het hek heenknalt en dan heb ik zeker 10 minuten nodig om zijn aandacht op mij te krijgen!
Verder denk ik eraan om hem als bijpaard mee te gaan nemen met de buitenritten als ie iets verder is, dan heeft ie steun aan Tara, zijn grote vriendin en leert ie de wereld kennen.

Yolanda

Frans Veldman schreef op maandag 14 november 2005, 17:15:

Frans

Frans, waar een wil is, is altijd een weg. Of dat nu een brommer, fiets of wat ook is.
Ik doe het als handpaard, daarna véél vanuit de aanhanger en het beleren het liefste lopend omdat ik dan de meeste aandacht voor het paard heb en van volgen naar leidpositie 4 toe kan werken. Doe dat met alle paarden en ook met pielemans, juíst met pielemans want bij hem is volgen één ding, maar weerstandsloos drijven punt tíg.
Zit dat er ontspannen in, dan kan je vanuit 3 het binnenachterbeen verder onder laten zetten wanneer je dat opportuun is.

Bij de stap naar onder het zadel maken we ook van verchillende manieren gebruikt. Soms alleen, soms met een ander paard, soms achter de motorfiets, soms aan de lange lijn met passagier in het zadel. Telkens in leerblokken in zaagtandgrafiek en met verwerktijd.

Erg amusant vind ik dat er altijd legio argumenten zijn om geen goede voorbereiding en opbouw te kunnen doen, zelfs waarom het beter is van niet. Verderop in het traject is het dan 'logisch' dat men de dingen die wij doen niet kan doen omdat dit 'dus' gevaarlijk is....

Enneh Karin, niets komt uit de lucht vallen en wij nemen héél kleine stapjes en al die stapjes zijn goed voorbereid. Als je daarvoor geen tijd hebt, houdt het op. Houdt weerstandsloos paardrijden op, houdt eigenlijk het hele paardgericht zijn op.
Ook is het 'lange lijn', enkelvoud. Juist die énkele lijn is essentieel en dwingt de begeleider tot handigheid want het paard mag ook geen enkelzijdige druk ervaren. Ik mik de lijn los over de tegengestelde flank; loop ik linksachter, dan hangt het touw links van de hals, rechts op de flank, weer over de croup los in mijn hand. De zelfgemaakte leidstok (géén zweep en de wortelstok is me te zwaar voor dit werk) in mijn andere hand.
Tempo, snelheid en ook stoppen bepaal ik met mijn eigen ritme; echt héél gaaf. Ook als er een brullende trekker met bonkende aanhanger tegen- of achterop komt. Ook bussen, vrachtwagens, brommers, andere paarden... en nee, niet gelijk vanaf de eerste dag nee: vóórbereiding, kleine stapjes en één nieuw ding tegelijk!!!