Mijn paarden hadden nooit last van mok. De dierenarts begreep niet hoe ik ze in het natte seizoen mokvrij hield, 8 witte voeten nonstop in de blubberbak. Enkele jaren geleden kwam er een paard logeren, die stond bij mij in de wei en kreeg/had mok. Een dier dat makkelijk infecteerde, want na een klein wondje stond hij met een olifantsbeen. Ik zette Buck toen dit paard weg was later in die wei en prompt kreeg hij het ook. In de zomer, droog seizoen, droog gras! De dierenarts mengde een spulletje tegen schapenrot dat ik tweemaal daags erop smeerde en het was snel over. Daarna heeft Buck er nooit meer last van gehad. Ik vermoed dus dat de door nattigheid ontstane mok een andere is dan deze vorm, die blijkbaar overdraagbaar is via gras. Een bacterie?

Frans Veldman schreef op maandag 14 november 2005, 17:15:


Ik ben helaas niet zo stoer dat ik Finn al de weg mee opneem, het erf is al heel spannend, je moet ook niet vergeten dat ie helemaal niets geleerd heeft, alleen maar paard is geweest.
Werkt trouwens ook weer in mijn voordeel want hij reageert heel puur, maar hij is een enorme brok energie en beresterk.
Als ik hem bij de kudde weghaal is ie zo in paniek dat ie bijna door het hek heenknalt en dan heb ik zeker 10 minuten nodig om zijn aandacht op mij te krijgen!
Verder denk ik eraan om hem als bijpaard mee te gaan nemen met de buitenritten als ie iets verder is, dan heeft ie steun aan Tara, zijn grote vriendin en leert ie de wereld kennen.

Yolanda

Frans Veldman schreef op maandag 14 november 2005, 17:15:

Frans

Frans, waar een wil is, is altijd een weg. Of dat nu een brommer, fiets of wat ook is.
Ik doe het als handpaard, daarna véél vanuit de aanhanger en het beleren het liefste lopend omdat ik dan de meeste aandacht voor het paard heb en van volgen naar leidpositie 4 toe kan werken. Doe dat met alle paarden en ook met pielemans, juíst met pielemans want bij hem is volgen één ding, maar weerstandsloos drijven punt tíg.
Zit dat er ontspannen in, dan kan je vanuit 3 het binnenachterbeen verder onder laten zetten wanneer je dat opportuun is.

Bij de stap naar onder het zadel maken we ook van verchillende manieren gebruikt. Soms alleen, soms met een ander paard, soms achter de motorfiets, soms aan de lange lijn met passagier in het zadel. Telkens in leerblokken in zaagtandgrafiek en met verwerktijd.

Erg amusant vind ik dat er altijd legio argumenten zijn om geen goede voorbereiding en opbouw te kunnen doen, zelfs waarom het beter is van niet. Verderop in het traject is het dan 'logisch' dat men de dingen die wij doen niet kan doen omdat dit 'dus' gevaarlijk is....

Enneh Karin, niets komt uit de lucht vallen en wij nemen héél kleine stapjes en al die stapjes zijn goed voorbereid. Als je daarvoor geen tijd hebt, houdt het op. Houdt weerstandsloos paardrijden op, houdt eigenlijk het hele paardgericht zijn op.
Ook is het 'lange lijn', enkelvoud. Juist die énkele lijn is essentieel en dwingt de begeleider tot handigheid want het paard mag ook geen enkelzijdige druk ervaren. Ik mik de lijn los over de tegengestelde flank; loop ik linksachter, dan hangt het touw links van de hals, rechts op de flank, weer over de croup los in mijn hand. De zelfgemaakte leidstok (géén zweep en de wortelstok is me te zwaar voor dit werk) in mijn andere hand.
Tempo, snelheid en ook stoppen bepaal ik met mijn eigen ritme; echt héél gaaf. Ook als er een brullende trekker met bonkende aanhanger tegen- of achterop komt. Ook bussen, vrachtwagens, brommers, andere paarden... en nee, niet gelijk vanaf de eerste dag nee: vóórbereiding, kleine stapjes en één nieuw ding tegelijk!!!