Spirit schreef op dinsdag, 27 september 2005, 13:32:


Amen!
Kan ik alleen maar toejuichen, Pien, ik zou willen dat het paardrijden overal op die manier zou aangeleerd worden, maar dat is spijtig genoeg lang niet zo! Maar dit toont toch ook wel aan hoeveel overeenkomsten er zijn tussen 'dressuurmatig' rijden en 'natuurlijk rijden', niet? De basis moet uiteindelijk dezelfde zijn! En ik merk nu aan mjin paard dat hij de 'dressuuroefeningen' makkelijker aankan (omdat zijn lichaam soepeler geworden is). Bijgevolg zal hij steeds minder 'verzet' tonen dan vroeger. Vroeger kreeg het 'stomme paard' de schuld (en de zweep!) als iets niet goed lukte (zo leer je dat toch). Bij mij niet meer: nu weet ik dat ik iets vraag wat hij nog niet kan, en dan doen we iets anders wat hij wèl kan en (ondertussen) wèl leuk vindt. Naarmate hij sterker wordt zal hij die andere oefening ook leren uitvoeren. Desnoods gaan we steeds opnieuw naar die basis, naar het ontspannen rijden en het gymnastiseren (ook voor mij moet het ontspannend blijven), al krijg ik dan dikwijls te horen: 'je vraagt ook niks van 'em' (lees: je dwingt hem niet dit of dat te doen). Maar als je 't mij vraagt, liever de zachte hand dan de dwang. En uiteindelijk heb ik in dit verband heel veel van ADB geleerd: eerst ontspanning, eerst gymnastiseren, nooit overvragen! Deze manier van rijden ('trainen') was helemaal wat anders dan ik gewend was. Maar ik vind het super! En deze inzichten zijn uiteindelijk ook wat jij je ruiters en amazones aanleert. Conclusie: laat bij al je handelingen het welzijn van en het respect voor het paard voorop staan! Dàt kan tellen als uitgangsbasis, niet? Het is al moeilijk genoeg te proberen niet te hervallen in de vroegere 'fouten' of 'methoden'.

Groetjes
Perdida

epona schreef op dinsdag, 27 september 2005, 11:01:


Hoi Epona,

Ik weet niet precies wat jij onder dresseren verstaat, maar ik versta eronder: kunstjes leren.

Dat is niet wat Wim Vonck (van Horsefeelings) doet hoor! Hij communiceert met zijn paard, je ziet het paard ook wel eens even uit de band springen, maar Wim 'praat' hem weer terug en ze vervolgen hun dans. Mooi toch! Het is allemaal geimproviseerd.
Die zweep/stick moet je meer zien als een verlengstuk van zijn arm. Uiteindelijk zal het ook zonder kunnen, maar daarmee ben je wel een tijdje bezig.

Smullen ja!

Groetjes, Marleen

perdida schreef :

Ja hoor, ik vind dat zelfs bij het wat men dan zo leuk noemt 'natuurlijk rijden' (wat dat dan ook moge zijn....) een basis moet zijn omdat je je paard belast met gewicht en hem bewegingen laat maken die hij misschien uit zichzelf niet zou maken, al was het maar 3 kilometer draven op de verharde weg, of met een beginner, dus tegenwerkend ruitergewicht een steile heuvel afgaan, waarbij de ruiter zijn bovenlichaam nog niet onder controle kan houden en op en neer zwiept.

En die basis moet een onafhankelijke zit zijn waarbij je je paard niet hindert, tegenhoudt, klemt, voorover kukelt, achterover aan de teugels hangt, naar één kant helt, etc.
Want een tegenwerkend gewicht is een giga belasting voor een paard.
Dat is in feite mede een oorzaak voor zoveel rug- en hoefproblemen.

Ik vind ook dat de ruiter in staat moet zijn om met losse handen,dus zonder teugels, zijn paard te besturen, zonder zadel of zonder stijgbeugels door te zitten (ook in de bocht en als er een tractor aankomt).
Voeten, knieën, heupen, bovenlichaam, schouders, ellebogen, handen, onderkaak, nek, en ga zo maar door moeten los van elkaar kunnen bewegen, zonder dat de ruiter ergens anders steun zoekt om zijn balans te compenseren!

Groet, Pien
www.spirithorses.be

John Kuypers schreef op dinsdag, 27 september 2005, 14:32:


Hoi John,

Ik ben nog wel een aantal jaartjes verwijderd van de 53, maar wilde je mijn reactie toch niet onthouden.

Ik ben nu ongeveer een half jaar bezig met parelli en ben net begonnen aan level 2. Ik geniet van elk moment! Zoveel interactie had ik van mijn leven nog nooit met paarden gehad en ik heb ook zoveel geleerd over mezelf en wat me stoort in mijn contact met mijn paarden. Over het algemeen ben ik het zelf!
Ik kan nogal zwart/wit zijn. Helaas... een erfenisje van mijn opvoeding. Hierdoor blijkt het dat de problemen die ik eventueel tegenkom temaken hebben met te weinig assertiviteit gebruiken, of juist teveel assertiviteit gebruiken uit angst teweinig te gebruiken. Gelukkig weet ik dit van mezelf en laten mijn paarden het me altijd weten als ik weer eens op een scheve schaats rijd. En het gebeurt gelukkig steeds minder.

Ik hoop dat je net zoveel plezier beleeft aan je paard en de parelli methode als ik, leuk je hier te ontmoeten!

Groetjes, Marleen

Piet schreef op dinsdag, 27 september 2005, 15:03:


Een paard kan heel goed huilen,
alleen wij zien het niet.

Hallo Piet. Die clickertraining zie ik ook wel zitten. Het is een mooie manier om diverse spelletjes te doen met je paard. Ik las op een internetsite in Duitsland dat ze binnenkort al wedstrijdtjes organiseren. Clickeren is al langer bekend in het leren van Honden. Voor paarden was het nieuw voor me. En gelijk heb je met Chiny hij is nog jong en alles op zijn tijd. john