Huertecilla schreef op donderdag, 7 april 2005, 18:45:


Je kunt het een beetje op de foto bij mijn naam zien.
We hebben Dølepaarden.
Altans ik zelf het er èèn, maar er staan er meer.
Een koudbloedpaard.
Je hebt ze als draafpaarden, lichter gebouwd en als werkpaarden, zwaar gebouwd.
Mijn paard is een zwaarder gebouwde merrie.
Mijn dochter reed toen op haar vader....daar moeten we speciaal de zadels en hoofdstellen voor aanpassen.


Ook hier had je de snellere tak dan ik vroeger.
Parijs-Dakkar, is dat niets voor je?
En ja, wij die van het vlakke land af komen moeten altijd eerst de regels van de bergen aan de lijve leren kennen. :)
Want de zwaartekracht en wat kan of anders kan, daar zijn we niet mee opgegroeid.


Ik denk dat jij de slimme paarden hebt en wij de dommekrachten.
Als het pad modderig is en langs de afgrond staat een paar bomen dan gaan de paarden hier vlak langs de afgrond.
Per paard is het wel verschillend....de sukkels, de zelfstandig denkers.


Twee wielen of vier benen, dat is al een wereld van verschil.


Zeker weten en eigenlijk veel leuker..............of heel anders/niet met elkaar te vergelijken eigenlijk.
Motorrijden blijft ook leuk, ookal doe ik het niet meer.

jo schreef op donderdag, 7 april 2005, 19:47:

Wist niet dat die Dolepaarden zó 'lomp' waren. Dacht dat het een soort paarduitvoering van een Fjord was.
Heb je ze al eens opgemeten of op de weegbrug gezet?

Wij hebben aan het eind van ons pad de weg over een graancoöperativo waar we ons veevoer vandaan halen en daar hebben ze een weegbrug. Die mannen vinden het práchtig als wij een paard komen wegen en voor ons is het een supermakkelijk en onverbiddelijk hulpmiddel extra bij het bepalen van conditie en voortgang.
De betere gewichtstabellen zijn overigens heel goed; alleen Arabella is iets lichter dan de tabellen aangeven en Capricho iets zwaarder.

We hebben ze niet voor niets hier locaal in de vallei uitgezocht en daarbíj rijden we ze van het begin van het beleren op de manier waarbij ze zélf moeten kijken waar ze lopen. Wij zijn navigator, zij piloot. Tenslotte is dat een logische rolverdeling; wij bepalen waar we heen gaan en zij zijn de experts in het hoe en wat.
Tis een héél leuk, voorwaards, attent en pro-actief meedenkend setje.

Heb een paar zéér persoonlijke brommers staan; ééntje vanaf een blank vel papier zelf tot raceklaar ding gefröbeld. De noppenfiets voor hier is nu een superlicht ding met een automatische koppeling en twee stuurremmen.
Wíl nog graag rijden, maar kom er gewoon niet aan toe; met vijf paarden is er zát om te doen/rijden, zeker omdat er vier jonkies bij zijn en het oudje her-opgevoed moet worden, wat méér werk is.

... completely different:

Zondag is er een endurance in Austerlitz, waar een kennis van me aan meedoet en ik zat de reglementen eens wat door te nemen.
Die zijn mega-ráár eigenlijk. Een paar voorbeelden.
1. DNA-registratie als alternatief voor chippen mag, maar bij de (elke) start kan een monster genomen worden voor verifiërend onderzoek en de kosten daarvan zijn voor de deelnemer: euh..... ontmoedigingsbeleid?
2. sporen mogen niet, een zweep wel, maar.... die zweep mag niet langer zijn dan 90 centimeter; tuurlijk, sporen zijn wreed en een zweep van 90 cm. niet.
3. je mag met een kind (op eigen paard) van 7 t/m klasse 2, dus zeg 60 kilometer meedoen; jaja.
4. enting tegen influenza is verplicht, tegen tetanus aanbevolen; snap ik ook, influenza wordt een gezond paard een beetje ziek van en da's besmettelijk, tetanus gaat alleen het betreffende paard maar dood aan.
5. je mag pas via een aantal succesvolle klasseringen in een lagere klasse naar de volgende klasse; euh...., waar zijn dan die keuringen voor?? Als een paard het aankan gaat het goed, zo niet ligt de combinatie er toch gelijk uit? Dat is toch het paardvriendelijke van endurance?? Nee, tis klantenbinding!!

Overigens is die wedstrijd in Austerlitz 26 of 52 km, over bospad met minimaal 9 km/h. Práchtig, maar om je daarvoor te laten koeieneren?
Gewoon zelf een mooie rit maken. Hoef je geen verplichte, dure, dubbele lidmaatschappen aan te gaan, je niet aan vage en bemoeizuchtige regels te onderwerpen en kom je gelijk niet in de verleiding je paard te laat uit de strijd te laten halen. Als de keuringsarts namelijk iets kan constateren ís er namelijk al wat aan de hand, want te constateren....
Verder vind ik de eigen claim van 'diervriendelijkste' tak van sport gewoon niet kunnen. Zéker niet na het genante WK-debacle in Dubai.
De páárdvriendelijkste is TREC en de diervriendlijkste is zoiets als Jack Russel-rennen of naar de koelkast rennen

alline schreef op donderdag, 7 april 2005, 12:45:


Ik heb nu ontdekt hoe de foto bij mijn naam krijg: alleen jammer, dattie een beetje vervormt.... Je zou haast denken, da'k bij het bekappen ook een stuk uit de rug van mijn paard gesneden heb )

Sorry voor deze onzinklets op dit toch wel serieuze forum, maar ik wilde graag laten zien hoe relaxed we samen zijn!

Even terugkomend op het geëvolueerd zijn voor lopen op harde ondergrond: in het trainingsprogramma zitten sessies waarin ik verschillende dagen in de kar achter de LandRover onze hengst aan een touw leid.
De serie waar we nu mee bezig zijn is een route van 18 km. over split en keien op betonharde ondergrond, inclusief 300 meter hoogteverschil, een handvol rivier doorsteken, stuk olijboomgaard etc.
Geen makkelijke route en uit-en-thuis doen we met >12 km./uur dus niet langzaam ook. Hij zit gem. onder de 110 bpm en is binnen 2 minuten na thuiskomst al onder de 50. Niets te zwaar voor hem dus.

Dit was de inleiding, nu de crux:
Ik zit er vlak voor en - naast met alle tijd om aandachtig op hem te letten. Hij loopt aan de doorhangende lijn en we passen de snelheid aan hem aan, dus wat ik zie is zoals en waar hij zelf wil lopen in zijn eigen evenwicht. Wat ik zie is:
- Hij is niet erg kieskeurig wat de ondergrond betreft.
- Hij loopt op scherpe steenslag met een kortere pas en op wat begroeider bodem met minder stenen met langere pas.
- Gróóte keien of kuilen ontwijkt hij niet, hij verlengt of verkort in hetzelfde tempo doorlopend gewoon zijn paslengte.
- Heuvelop of -af zet hij alleen meer of minder af waardoor hij met name heuvelop hárder gaat.
- Stenen of richels tot ruwweg vuistgrootte negeert hij; daar stapt hij gewoon geheel of gedeeltelijk op zoals het uitkomt en als die steen wegschiet gebeurt er niets.
- Al staat hij alleen met een paar cm. hoefrand op een steen of richel, dan staat hij op die hoef alsof die vol op vlakke bodem staat.
- De héél enkele keer dat hij in een door begroeïng ongezien gat stapt vangt hij dat met een halsbeweging op zonder tempoverandering.
- Bij dit dagelijkse ritueel wil ik nog vermelden dat zijn hoeven nagenoeg geen onderhoud behoeven.

Moraal van dit verhaal: ook een goed voorbereid en -getraind normaal gezond modern gedomesticeerd paard kan even probleemloos als zijn wilde voorouders blootsvoets over zo'n beetje elke ondergrond denderen.

Huertecilla schreef :


Leuk Huertecilla, interessant ook, zoals je dit beschrijft.
Ook al is de ondergrond bij jullie heel wat heftiger dan bij ons, ik herken er toch wel het een en ander in. Ook hier is het voor Nederlandse (pardon, Belgische) begrippen vrij stenerig, vooral die kleine scherpe vuursteenachtige flinterdingen die zo lekker in de witte lijn kruipen, als je met een paard erover gaat dat nog niet helemaal gehard is.

Gisteren zijn Jack en ik een bus-laadruimte vol vuurstenen gaan scheppen, iemand had dat klandestien gedumpt en het komt ons goed van pas tegen de modder en voor het afharden van de hoeven.

Onbelast lopen ze erover als op het gras. Belast wat korter, maar het levert niet echt een probleem op. De meesten van mijn paarden denderen nu over elke ondergrond, hier heb je veel paden met gestort vuursteen, niet echt ideaal voor nog wat gevoelige paarden.
Deze week heeft J a c k de hoeven van de hele klup weer eens onder handen genomen, en vandaag een rustige buitenrit gemaakt en dan zie je wel dat sommigen aanvankelijk een beetje 'kort' beginnen maar naarmate de rit vordert gooien ze de boel toch wel weer los.

Dat van het verlengen of verkorten van de paslengte herken ik ook bij mijn paarden. Het tempo gaat door, soms echter ook maken ze een paar kortere, snellere passen, maar ze stoppen niet.

Hoe is dat met je paarden als je er op zit? Lopen ze dan hetzelfde?
En ik zou je willen vragen hoe de stand van het hoofd van je paard is,
-die waarover je het nu hebt-, want je beschrijft hoe hij aan een doorhangend touw meeloopt en zichzelf moet dragen.

Groet, Pien