Michiel schreef op dinsdag 10 november 2009, 20:53:

Ik jog niet met mijn paard, maar ik zou het verkiezen boven naast de fiets laten rennen! Fietsen met je paard vind ik wel zo'n gevaarlijke onderneming!
Conditie wordt opgedaan in het bos, op het fietspad, in de rijbaan, in de paddock. Onder het zadel en ernaast. Buiten kun je prima dressuren. Zijgangen kunnen ook op het bospad en bomen zijn om tussen te slalommen. Werken aan de hand doe ik bij voorkeur op mijn fietspad, waar je ook nog eens goed hoort of de takt klopt en waar je rechte lijn onmiskenbaar is.
Enne een half uurtje langeteugelen met accent op de verzameling en buiging doet meer voor de conditie dan een half uurtje door het bos draven hoor.

> Volgens mij vergeet je zolangzamerhand iemand in dit rijtje te

Ik denk dat er inderdaad een aantal personen zitten op dit forum, die niet luidkeels maar stilzwijgend de belangrijkste kennis verder beoefenen.

De stille communicatie is dan het grootste antwoord. En die kan je mits de gepastte begeleiding, al zeer jong ervaren,

Esther, ik heb zin om eens binnentevallen bij Christel ,

Groeten

Jasmijn Wauters schreef :

Misschien een tip voor jou om daar eens mee te beginnen dan :)*
want zo heel zinvol vind ik jouw bijdrages tot nu toe hier niet.

Groet, Pien

Michiel schreef op dinsdag 10 november 2009, 21:34:


Dat is mooi Michiel, maar verdraait is het zoo gevaarlijk.

Ik oordeel niet graag omdat dat altijd de waarheid zo vervormt, maar och ... soms kan je gewoon niet anders als er zo een reeks 'feiten' worden vermeld. Ik voel niet mijn imaturiteit bij de paarden, ik voel hem in deze dingen, dat voelt zo onnatuurlijk om zulke openbare 'feiten' zo jong mee te maken. Dat doet wel gek, daar krijg je een onaangenaam gevoel van in je buik, moet ik eerlijk toegeven.

Mijn paard vormt hierin een brug: een manier om in die 'andere' wereld te komen. Een wereld die noch oordeelt noch in het verleden kijkt maar zich in het 'nu' afspeelt, eerlijk en oprecht. Zo heerlijk!
Die stilte, die kleine details van de oortjes, neus, ogen, ... die zeggen zoo veel! Weten dat je paard op een glimps, een fractie van een spierbeweging voluit gaat! In pure stilte ... ervaar je de grootst mogelijke energie, kan niet anders: in de leegte zit alles.

Zo leuk!

karin doggen schreef op dinsdag 10 november 2009, 13:39:


Ik was zondag ochtend ook bij Jaime Jackson, die had het er ook over.
En als ik goed kijk naar mijn Pony, dan zie ik hem ook vaak eerst de gele/hooiachtige stengels van het gras eten.
Nou is er wel een verschil in kuilgras. Je hebt dat van enkel raigrassen en van een meervoudige grasmengeling. (wat ook voor koeien steeds vaker gezaait- en gemaaid word)

Volgens Jaime zou je een "track" in je wei moeten maken.
Een pad langs de buitenkant, van +- 1.5m breed.
In dat pad leg je verdeeld, het hooi- water- rustplaats- enz.
Als je wei grensd aan een bos of houtwal is dat al voldoende om de wind te breken. Een dak/stal hebben ze alleen (zeker) s'zomers nodig tegen lastige vliegen- dazen en de zon. Regen- sneeuw en koude is een gezond paard, met voldoende hooi, goed bestand.

Op de wei, die nu in het midden ligt, kan je ze afentoe laten grazen, maar liever niet voor lang. Door de "track" moeten ze bewegen en leggen ze meer meters af, als het lopen op de wei. Beter voor de hoeven en het hele wel bevinden.

Nils en Olly

Jasmijn Wauters schreef op dinsdag 10 november 2009, 21:39:

Wat is hogeschoolwerk? Hogeschool is het maximale wat een paard met zijn specifieke bouw, temperament en talent aankan. Bepaalde rassen kunnen zware oefeningen gemakkelijker produceren, maar ik zie bij wijze van spreken net zo lief een fjord in een fiere zelfhouding, los van de hand, als een piafferende lusitano.

Ik heb zelf twee niet super getalenteerde paarden, papierloos, zonder geweldige gangen. Het gaat mij erom een paard zodanig te motiveren dat hij graag zijn best voor me doet en het beperkte lichaam tot grotere prestaties weet te verleiden. Ik wil dat hij trots is.
Toen ik mij tot de klassieke dressuur 'bekeerde', bleek er veel meer mogelijk met mijn eigen simpele paardjes dan ik voor mogelijk had gehouden.
(Kernwoord van klassieke dressuur is RESPECT en kernwoord van moderne sportdressuur is CONTROLE, alles ligt hierin al besloten).

Het respecteren van de eigen balans van het paard is de basis van alles. Ook een wat voorover gebouwd paard als Buck (de valk op de foto, hij heeft waarschijnlijk quarterbloed) kan zichzelf inmiddels dragen zonder mijn hand te gebruiken, mits ik hem zodanig activeer dat zijn achterhand die balans ook daadwerkelijk aankan. Dat betekent tijd investeren, veel aanspanning vragen in allerlei situaties, op allerlei bodems, zodat het niet vervelend wordt en het paard zich spelenderwijs traint en met name achter draagkracht ontwikkelt zodat hij zijn voorhand minder nodig heeft. Ik heb daar een soort methode voor ontwikkeld die ons goed bevalt.
Dat accent op de achterhand-power betaalt zich uiteindelijk terug in een zelfdragend paard met een goede (immers niet verstoorde en goed ontwikkelde) balans, dat weet dat het niet aan de voorkant 'gepakt' wordt en dus vol vertrouwen zijn passen zet, van achteruit, piaffe-achtig klein en weer naar voren zonder op de hand te vallen. Hij is nu 17 en verbetert nog steeds. Voor zijn doen is hij dus met hogeschool bezig. Zijgangen zijn simpeler voor hem, zijn lendenen zijn niet te kort.

Mijn andere paard, Cadiz is een spanjaard die zichzelf van nature draagt en veel meer van achteruit beweegt. Maar wel met een graag strakke rug. En zonder rug is er geen verzameling, dus dit vereist een andere aanpak. Lendenen soepel maken, ik schreef het al eerder, is voor zo'n paard cruciaal. Wanneer hij dus een mooie schouderbinnenwaarts op de moeilijke hand maakt op de AC-lijn, is hij wat mij betreft met een hogeschooloefening bezig. Verzameling is voor een paard met die bouw een eitje, hij galoppeert op de plek. Da's dus niet mijn verdienste en in die zin geen hogeschool. Ik prijs hem ervoor, want ik weet dat hij dan ook in de voor hem zwaaardere oefeningen ook een tandje harder gaat.
Snap je wat ik bedoel?