Hallo,

Mijn paard heeft 15 jaar probleemloos zonder ijzers gelopen, waarbij de hoef in principe op natuurlijke manier sleet en ik de hoeven (vnl. voor mijn gevoel) 1 tot 2 keer per jaar liet bekappen (conventioneel) om hem weer 'recht' te zetten (wel regelmatig bijvijlen). Sinds ongeveer 1,5 jaar heb ik het paard echter thuis staan, waarbij ik hem 's ochtends ca. 1,5 km langs de fiets over de harde weg naar de wei breng en 's avonds weer ophaal. Door die 3 km harde weg per dag lijken de hoeven een stuk harder te slijten en zijn inmiddels erg kort geworden. Na een blesure en vervolgens chronische kreupelheid (nu al meer dan een jaar) ben ik in 'de molen' terecht gekomen (tal van onderzoeken en rontgenfoto's) waarbij de uiteindelijk uitkomst was dat de pijn voor het grootste deel in de hoef lijkt te zitten (verdovingsproef), maar dat er verder niets te vinden is, behalve die korte hoefjes. Knijpen met een grote tang in de hoefrand zou normaal geen reaktie moeten leveren (volgens de veearts) maar doet dat bij mijn paard dus wel (voelt echter niet warm aan). Advies van de veearts was daarom: ijzers eronder zodat de hoef wat langer wordt en dus minder gevoelig. Hoewel ik inmiddels het fenomeen 'natuurlijk bekappen' ken en de logica er van inzie vraag ik me daarom af of dit wel echt voor ieder paard/iedere belasting geschikt is. Is het bv. normaal dat een natuurlijk bekapt (of in mijn geval: natuurlijk afgesleten) paard reageert indien er met een tang in de hoefrand wordt geknepen. De hoeven blijken overigens nauwelijks te groeien met ijzers eronder en ook de kreupelheid wordt niet echt minder (is overigens minimaal, maar toch). Ik hoor graag de mening van de experts.