Hallo,

Mijn paard heeft 15 jaar probleemloos zonder ijzers gelopen, waarbij de hoef in principe op natuurlijke manier sleet en ik de hoeven (vnl. voor mijn gevoel) 1 tot 2 keer per jaar liet bekappen (conventioneel) om hem weer 'recht' te zetten (wel regelmatig bijvijlen). Sinds ongeveer 1,5 jaar heb ik het paard echter thuis staan, waarbij ik hem 's ochtends ca. 1,5 km langs de fiets over de harde weg naar de wei breng en 's avonds weer ophaal. Door die 3 km harde weg per dag lijken de hoeven een stuk harder te slijten en zijn inmiddels erg kort geworden. Na een blesure en vervolgens chronische kreupelheid (nu al meer dan een jaar) ben ik in 'de molen' terecht gekomen (tal van onderzoeken en rontgenfoto's) waarbij de uiteindelijk uitkomst was dat de pijn voor het grootste deel in de hoef lijkt te zitten (verdovingsproef), maar dat er verder niets te vinden is, behalve die korte hoefjes. Knijpen met een grote tang in de hoefrand zou normaal geen reaktie moeten leveren (volgens de veearts) maar doet dat bij mijn paard dus wel (voelt echter niet warm aan). Advies van de veearts was daarom: ijzers eronder zodat de hoef wat langer wordt en dus minder gevoelig. Hoewel ik inmiddels het fenomeen 'natuurlijk bekappen' ken en de logica er van inzie vraag ik me daarom af of dit wel echt voor ieder paard/iedere belasting geschikt is. Is het bv. normaal dat een natuurlijk bekapt (of in mijn geval: natuurlijk afgesleten) paard reageert indien er met een tang in de hoefrand wordt geknepen. De hoeven blijken overigens nauwelijks te groeien met ijzers eronder en ook de kreupelheid wordt niet echt minder (is overigens minimaal, maar toch). Ik hoor graag de mening van de experts.

amar schreef op zondag 9 maart 2008, 10:52:

Als ik met mijn 2 hondjes naar het bos rijd moet ik eerst een stuk door het dorp en dat doe ik aangelijnd, gewoon aan een doorsnee hondenlijn. Gaat prima, zolang je een aantal dingen in acht neemt:
1. zorg dat je de honden ten alle tijden direct los kunt laten, bv. als het paard schrikt of als de hond onverhoopt toch verstrikt mocht raken met het paard (is mij overigens nog nooit overkomen). Dit betekent dus dat je moet kunnen rijden met 1 hand en in de andere hand de hond vasthouden.
2. zorg dat je hond luistert en bv. kan volgen naast het paard (en commando's van je aanneemt vanaf het paard). Dit kun je prima oefenen met een uitrolriem.

Zodra ik op de zandpad naar het bos zit stap ik dan gewoon af en laat de honden los. Een bijzonder handig commando dat ik de honden verder geleerd heb (naast 'kom hier' en 'volgen') is 'rechts', waarbij ze aan de rechterkant van de weg moeten blijven. Handig bij tegemoetkomend verkeer, bv. mountainbikers of zo. Veel plezier!

Je schrijft dat te korte hoeven zelden voorkomen, echter sinds eergisteren is ze erg gevoelig en af en toe kreupel op haar linker achterbeen. Zoals ik eerder schreef gaat ze dagelijks 2x1,5 km over verharde weg heen en weer naar de wei en haar onbeslagen achterhoeven zijn inmiddels aardig kort geworden. Rechts lijkt veel op de ideale hoef zoals ik die op jullie website zie, maar links heeft ze door een tijd lang te 'sloffen' de tip van de hoefrand afgesleten tot in de witte rand, die overigens links ook een stuk breder lijkt dan rechts. Ik zag zelfs een puntje bloed, dus de conclusie dat de hoeven inmiddels te kort zijn afgesleten lijkt me niet ongegrond. Als je wilt kan ik je foto's mailen. Op stal stal laten rusten tot de hoef is aangegroeid of ijzer eronder druist tegen mijn gevoel in, maar wat dan wel?

Overigens gaat het met de kreupelheid aan de voorkant inmiddels een stuk beter. Het lijkt erop dat mijn beestje scheef is gaan lopen na de eerste blesure en daar later last van heeft gekregen. Sinds ik haar heel bewust 'recht'probeer te rijden (n.a.v. van tips van dit forum, waarvoor dank) lijkt ze plots flink vooruit te gaan. Nu nog een oplossing voor de achterkant.

Ik lees regelmatig op dit forum dat het zo belangrijk is om de hoefjes met grote regelmaat bij te werken, maar vraag me af hoe natuurlijk dat nu echt is. Mijn paard heeft 16 jaar ijzerloos rondgelopen en liet ik zo 1 of 2 keer jaar (conventioneel) bekappen om de stand iets te corrigeren, maar eigenlijk hoefde er nooit echt iets af (sterker nog, de bekapper klaagde vaak dat hij er nauwelijks iets af kon halen omdat de hoeven anders te kort werden). Hoewel mijn paardje het jarenlang met een paar uur weidegang per dag heeft moeten doen (wel regelmatig buitenritten, maar nauwelijks over verharding) was dit kennelijk voldoende om de hoeven op de juiste lengte te houden. Niks natuurlijk bekappen dus maar natuurlijke slijtage! Er lijkt me weinig natuurlijks aan het kunstmatig kort houden en corrigeren van de stand van de hoeven, kennelijk is moeder natuur tot meer in staat dan velen denken en is deze 'hulp' lang niet altijd nodig!

Toch wel geinig om te zien wat voor reakties zo'n 'bommetje' teweegbrengt. Natuurlijk is het onzin dat alles 'natuurlijk' moet zijn voordat het goed kan worden genoemd (ik ken nog wel wat natuurlijke kruiden waar paarden hartstikke dood van neervallen, om maar eens iets te noemen...). Wat ik bedoelde te zeggen: ondanks het feit dat mijn paard lange tijd een 'traditioneel'stalpaard was met hooguit een paar uur weidegang per dag en een paar uur bereden in de week werden de hoeven eigenlijk nauwelijks/niet langer waardoor bekappen nauwelijks nodig was (ik veilde overigens wel iets bij). Wellicht heeft de stand/vorm van de hoef er ook iets mee te maken: sommige paarden waarmee ze nu in de wei staat (en die net zo veel beweging krijgen) moeten wel degelijk bekapt worden omdat ze anders te lange hoeven krijgen. De mijne staat vrij recht waardoor ze mischien wat makkelijker slijten. Wellicht dat paarden in het wild hier wat meer op geselecteerd worden. En dan zou het inderdaad onzin zijn om zo'n paard met te lange hoeven er maar mee rond te laten lopen omdat dat 'natuurlijk' is. Zo, het hoge woord is eruit. Kan iedereen weer gerust gaan slapen...

Toch wel geinig om te zien wat voor reakties zo'n 'bommetje' teweegbrengt. Natuurlijk is het onzin dat alles 'natuurlijk' moet zijn voordat het goed kan worden genoemd (ik ken nog wel wat natuurlijke kruiden waar paarden hartstikke dood van neervallen, om maar eens iets te noemen...). Wat ik bedoelde te zeggen: ondanks het feit dat mijn paard lange tijd een 'traditioneel'stalpaard was met hooguit een paar uur weidegang per dag en een paar uur bereden in de week werden de hoeven eigenlijk nauwelijks/niet langer waardoor bekappen nauwelijks nodig was (ik veilde overigens wel iets bij). Wellicht heeft de stand/vorm van de hoef er ook iets mee te maken: sommige paarden waarmee ze nu in de wei staat (en die net zo veel beweging krijgen) moeten wel degelijk bekapt worden omdat ze anders te lange hoeven krijgen. De mijne staat vrij recht waardoor ze mischien wat makkelijker slijten. Wellicht dat paarden in het wild hier wat meer op geselecteerd worden. En dan zou het inderdaad onzin zijn om zo'n paard met te lange hoeven er maar mee rond te laten lopen omdat dat 'natuurlijk' is. Zo, het hoge woord is eruit. Kan iedereen weer gerust gaan slapen...

Piet schreef op donderdag 12 juni 2008, 10:25:



Dat is dus precies wat ik het ervaren! Omdat mijn paard last had van een chronische (lichte) kreupelheid die door de dierenarts naar de hoef was herleid (middels verdovingsproeven) werd geadviseerd om (na 16 jaar ijzerloos) toch maar ijzers te monteren. De hoeven waren immers erg kort en sleten harder dan voorheen omdat ze sinds recentelijk dagelijks 3 km over harde weg moest. Het duurde een eeuwigheid voordat enige hoefgroei kon worden vastgesteld en toen ik uiteindelijk besloot om de ijzers er af te halen omdat ze 's zomers toch geen harde weg zag (dag en nacht op de wei) was de gewonnen hoeflengte in no time weggesleten en zat ik met een paard met brokkelhoeven. Ze is nu weer ongeveer een jaar ijzerloos (en dagelijks 3 km harde weg) en heeft weer de kei-harde hoeven van vroeger en groei en slijtage lijken redelijk met elkaar in evenwicht.

Herman schreef op dinsdag 24 juni 2008, 19:45:

Ik wil Herman even bijvallen. Ik heb eens een documantaire gezien over een Fransman die paarden trainde voor films. Liet ze in kisten kruipen, vanuit volle gallop in een wachtende roeiboot springen, door ruiten springen en hij kreeg het zelfs voor elkaar om een paard in spaanse pas door een piste te laten lopen met een brandende deken op zijn rug (vlammen van zeker 1,5 meter hoog). En dit allemaal volstrekt gecontroleerd, zonder paniek en veelal bitloos (gewoon met een touwtje rond de nek). Hoe dit mogelijk was? Het volstrekte en blinde vertrouwen in de baas. De paarden kwamen na afloop rustig kroelen met die man en van dwang was absoluut geen sprake. Indien de oefening rustig wordt opgebouwd en tijger/leeuw en paard bv. van jongsaf met elkaar hebben opgetrokken zal van angst van het paard geen sprake zijn. Ik weet trouwens niet of iemand ooit een angstig paard heeft meegemaakt, maar die zijn met geen touw of zweep of wat dan ook tegen te houden; als ie weg wil GAAAAAT ie. De leeuw lijkt me in dit geval zieliger dan het paard.

De kogel is door de kerk: na ca. 13 jaar veel plezier aan haar te hebben beleefd is het tijd geworden dat een ander baasje voor onze 17-jarige KWPN merrie gaat zorgen. Door de ziekte van mijn vrouw begint de combinatie van een druk gezin en de omslachtige manier waarop we haar houden (iedere dag langs de fiets 1,5 km van en naar de wei voor en na het werk) me op te breken en van rijden komt al helemaal niets meer.

Simpelweg verkopen zal echter niet eenvoudig zijn omdat ze last heeft van regelmatig terugkerende kreupelheid zonder direct aanwijsbare reden. Ik heb hier rond december 2007 al eens een topic gestart in dit forum (onder titel "kreupelheid hoefprobleem of iets anders?") en toen leek er consensus onder een aantal lieden dat e.e.a. met 'rechtrichten' wel op te lossen zou zijn. Toen ik hier eerst zelf mee aan de gang ging leek er inderdaad sprake van verbetering, maar wegens tijdgebrek heb ik dit niet door kunnen zetten en momenteel ben ik weer terug bij af.

Blijft dus de vraag wat te doen met ons beestje. Voor een enkele reis naar de slager vind ik haar nog te goed (en kan ik trouwens ook niet over mijn hart verkrijgen), maar voor de sport is ze nu niet geschikt (en dus verkoopbaar) en garanties dat het met rechtrichten wel goedkomt kan ik niet geven. Daarom sta ik open voor alle suggesties die jullie kunnen geven. Momenteel zie ik eigenlijk 2 opties: 1. iemand vinden die haar wil houden als gezelschapspaard en verder geen sportprestaties verwacht, 2. iemand zoeken die de tijd en kunde heeft om haar van haar terugkerende kreupelheid af te helpen (en daarna evt. zelf houdt of verkoopt en de winst in eigen zak steekt). In beide gevallen hoef ik niets aan haar te verdienen, het belangrijkste is dat ze goed terechtkomt. Ik wil in ieder geval voorkomen dat ze bij een handelaar, en daarna de slager terechtkomt. Dus: wie durft het aan of wie heeft nog goede suggeties?