Ik denk dat je kinderen daar helemaal niet mee moet confronteren (met foto's hoe het niet moet) Ik ben nu een paar keer gevraagd een dag voor een ponyclub te organiseren.
Voor kinderen van 6 tot 15 jaar. Wat opvallend is is dat de meeste kinderen gewoon bang zijn/gemaakt zijn.....zonder bit? zonder zadel? alleen een halster? geen zweep? Ze krijgen er de kriebels van....
Het lijkt me veel belangrijker om kinderen wat vertrouwen in zichzelf en hun pony (terug) te geven en te laten ervaren dat het gewoon kan! Dat je bv ook je pony kunt leiden zonder bit en zonder je hand bij zijn kin, dat je geen zweep nodig hebt.
En je zult zien dat er veel kinderen LOL met de knol krijgen (en je ziet dat terug in de pony's en o wat zijn ze dan braaf!) waar ze voorheen alleen probeerde uit alle macht en angst, controle te houden. Kinderen die er echt niet op durfden zonder bit hadden (na de voorbereidingen ) na 2 minuten helemaal niet eens meer door dat er geen bit was, die kon ik loslaten en al snel vroegen ze of ze ook mochten galopperen en of ze dan ook onder de poort met slingers door mochten
.
En ze waren trots! Kijk mam! tegen moeder die met bibberende knieen staat te kijken
Wat je wel kunt doen is een fotoboek maken van hoe het ook kan, zonder bit, zonder zweep enz. Mijn ervaring: gewoon neerleggen niet "opdringen" ,ze pakken het wel want nieuwsgierig en dat het "anders" is daar hoef je helemaal geen uitleg aan te geven, dat zien kinderen heel goed zelf en daar krijg je vanzelf vragen over.
Kinderen moeten al zoveel negatiefs verwerken in de (paarden)wereld, al dan niet door ouders aangemoedigde concurrentie, de lesjuf die zegt dat het niet goed is en je de baas moet zijn, geef hem maar een mep, slechte punten op wedstrijd , mensen die zeggen dat je een rotpony hebt , mensen die roddelen dat je er niks van kan enz , die maak je niet blij met hen nog meer onzekerheid te geven dat zij hun pony ook nog eens "slecht" behandelen.
Geef ze alleen iets positiefs mee ipv negatiefs om thuis te kunnen verwerken. En dan nog maakt het voor het grootste deel weer plaats voor hun normale vorm van omgang met paarden, hetgeen hen niet kwalijk te nemen is, maar maak je geen illussies dat je in een week tegen ouders/ vriendinnetjes/lesjufs/dagelijkse omgeving van maneges/ foto's van de Anky's onder ons, "opkunt".
Karin
Warboel
