jo schreef op dinsdag, 11 januari 2005, 8:55:


Even een algemene reactie op scheuren: Steeds weer zie je dat mensen de scheur zelf willen aanpakken. Maar een scheur is niet het probleem, het is slechts het symptoom van een probleem.

Met andere woorden: Zoek wat de oorzaak is van de scheur en hef die oorzaak op. De scheur gaat dan vanzelf weg. Als je iets probeert aan de scheur te doen maar je neemt de oorzaak niet weg dan schiet je er uiteindelijk niets mee op.

Een paar mogelijke oorzaken zijn:
1) Uitdroging van de hoef. Geeft meestal een scheur in het midden.
2) Te lange hoefwand & hoge hielen. Geeft vaak een scheur in de kwartieren.
3) Een probleem in de kroonrand. Er groeit op een bepaalde plek geen hoefwand meer en op die plek groeit er dus als het ware een scheur.

De oplossing van 1 is simpel. Zorgen voor veel contact met water (en beslist geen vettigheid op de hoef smeren).
De oplossing van 2 is ook eenvoudig. Wekelijks (!) de hoefwand bijraspen en gelijk houden aan de zool.
Voor probleem 3 heb je de hulp van een DA nodig. Mogelijk zit er een ontsteking of beschadiging die de vorming van hoorn tegenhoudt.

Hoefijzers zijn slechts symptoombestrijders en hebben zoveel bijkomstige nadelen dat we ze niet aanbevelen. Bovendien maken ze hoefonderhoud onmogelijk zodat je onherroepelijk met probleem 2 te maken gaat krijgen.

Groet,
Frans

Isapaardje schreef op dinsdag, 11 januari 2005, 10:11:


Het blijft precies hetzelfde (al zul je bij een zoolbreuk wel moeten zorgen dat eea schoon blijft en niet gaat ontsteken).
Die hoedenrand is natuurlijk niet best maar geen reden om het anders te gaan doen. Ik heb zelfs de indruk dat een hoedenrand weer kan verdwijnen maar dat is slechts mijn eigen indruk.

Groeten,
Frans

Isapaardje schreef op dinsdag, 11 januari 2005, 10:59:


Een gedeelte wel ja. Maar in het boek zelf staat veeeeel meer.

Groet,
Frans

Isapaardje schreef op donderdag, 13 januari 2005, 8:46:


Inderdaad over het hoofd gezien. Ze staan onder het menu "Is natuurlijk bekappen ook voor jou geschikt?" (ook via het tabje onder "Ook voor jou?"). Dat menu wordt niet zo vaak gelezen zie ik maar is toch wel erg de moeite waard.

Groeten,
Frans

Hogan schreef op woensdag, 12 januari 2005, 21:26:


In dit geval heb je gewoon geen aanpassingstijd. Je krijgt direct de voordelen van het natuurlijk bekappen.

Groeten,
Frans

marjolijn schreef op donderdag, 13 januari 2005, 11:58:


Toch zou ik in dit geval de DA erbij halen om te kijken of er op die plek iets mis is waardoor er geen hoornwand meer kan worden aangemaakt. Want als dat zo is dan blijft die scheur permanent.
Ik heb de foto even bekeken, maar waar precies zit die scheur (dat is niet goed te zien)? Is dat de voorkant of de zijkant?


Als de scheur echt open is dan lijkt mij dat afdichten (met een flexibele kit) een goede oplossing is. Flexibel omdat er beweging in zit, als je harde lijm gebruikt kunnen er weer openingen ontstaan.
Ik zou de hoef ook goed vochtig houden zodat hij zacht blijft en dus flexibeler blijft. Dat voorkomt dat krachten die nou eenmaal in de hoef optreden niet per definitie naar de scheur worden overgedragen.

O ja, hou


Vrijdag gaan (als de verpakkingsmaterialen binnen zijn) de boeken op de post, de DVD wordt binnenkort nagestuurd.


Stel dat je zelf een scheur in een nagel hebt. Wat doe je dan? Waarschijnlijk zo kort mogelijk afknippen want als de nagel uitsteekt doet het steeds zeer als je ergens tegenaan komt en kan het bovendien makkelijker verder scheuren. Hetzelfde geldt voor de hoefwand. Met de mustangroll rond je de hoefwand af zodat er geen scherpe rand overblijft: scherpe randen zijn kwetsbaarder dan ronde randen. De afronding zorgt er ook voor dat als je paard met de hoefwand op een uitstekend stukje steen of zo stapt dat de kracht binnenwaarts gericht wordt in plaats van buitenwaarts: de hoefwand wordt dan aangeduwd in plaats van losgetrokken.


Nee, dat is iets anders. Zo'n v-tje is naar mijn mening zinloos want het is erop gebaseerd dat plaatselijke krachten de scheur veroorzaken, maar zo werkt het niet. Scheuren ontstaan juist door krachten die een heel stuk verder optreden.
Vergelijk het met het buigen van een lineaal. Hij breekt in het midden, door krachten die je aan de uiteinden uitoefent. Zo werkt dat bij hoeven ook.

Groeten,
Frans

Hoi iedereen,

Ik bedacht me dat het toch wel handig is om foto's aan een bericht te kunnen toevoegen, dus heb ik even iets gemaakt.

Je hoeft er niets speciaals voor te doen: je neemt gewoon een link op naar een foto en dan gaat de rest vanzelf. (In veel oude berichten zie je nu ineens een foto omdat het forum de links die mensen erin hadden gezet ontdekt heeft).

Ik tiep nu dus

en als het goed is komt de foto er nu vanzelf naast te staan.

Groeten,
Frans

Hoi iedereen,

Ik bedacht me dat het toch wel handig is om foto's aan een bericht te kunnen toevoegen, dus heb ik even iets gemaakt.

Je hoeft er niets speciaals voor te doen: je neemt gewoon een link op naar een foto en dan gaat de rest vanzelf. (In veel oude berichten zie je nu ineens een foto omdat het forum de links die mensen erin hadden gezet ontdekt heeft).

Ik tiep nu dus

en als het goed is komt de foto er nu vanzelf naast te staan.

Groeten,
Frans

Hoi iedereen,

Ik bedacht me dat het toch wel handig is om foto's aan een bericht te kunnen toevoegen, dus heb ik even iets gemaakt.

Je hoeft er niets speciaals voor te doen: je neemt gewoon een link op naar een foto en dan gaat de rest vanzelf. (In veel oude berichten zie je nu ineens een foto omdat het forum de links die mensen erin hadden gezet ontdekt heeft).

Ik tiep nu dus

en als het goed is komt de foto er nu vanzelf naast te staan.

Groeten,
Frans

Isapaardje schreef op vrijdag, 14 januari 2005, 11:04:


Op ijs kun je ook met schoenen+kalkoenen onderuit. De vraag is eerder hoe groot de kans is dat je onderuitgaat en waarom dat gebeurt. Een paard dat een greppel niet ziet gaat onderuit, met of zonder kalkoenen. Kalkoenen bieden wat meer grip, en dan ook nog eens alleen op bepaalde ondergronden (en niet op ijs, asfalt, etc). Het voordeel van kalkoenen zit dan ook voornamelijk tussen de oren.


Ook hier weer blijkt dat de man nog niet voldoende rijp is voor een natuurlijke aanpak. Ik herinner me dat ik vroeger wel eens een steentje ergens in de hoef had zitten, maar dat was in het ijzertijdperk. Ik kan me niet herinneren dat ik (of Ilona) ooit nog een steentje of iets anders in de hoef heb gehad, dat is echt jaren geleden. En dan rijden wij veel, over ondergronden met heel veel stenen (Drenthe is beroemd om zijn stenen; van hunebed-formaat tot gruis). Ik kan veel redenen verzinnen voor schoenen maar deze vind ik echt een beetje vergezocht.


Het lijkt mij dat door gebruik van kalkoenen de krachten zo hoog worden dat dit andere problemen oproept. Of de schoen gaat aan flarden of de huid raakt ernstig beschadigd. We hebben het toch over een situatie waarbij de kalkoenen het verschil moeten bepalen tussen een wegglijdend paard en een paard dat door de kalkoenen overeind moet worden gehouden, dus dat de kalkoenen een paar honderd kilo paard in de bocht moeten opvangen.

De oplossing moet niet (weer) gezocht worden in mechanische middelen.

Groeten,
Frans

Isapaardje schreef op vrijdag, 14 januari 2005, 10:42:


Nee, dat ze een dreigende zoolperforatie had. Dus niet ver er vanaf.


Weet ik niet meer. Ik kwam er pas later bij.


Bot-vergroeiing ontstaat door de druk. De druk komt nu niet meer van onderen maar vanaf de voorkant. Je krijgt nu dus als het ware een vergroeiing terug, de andere kant op.


Het was niet gebroken, het is vergroeid. Botten kunnen wel degelijk aanpassen. Die vergroeiing was immers ook een aanpassing aan de hoefbevangenheid.

Groeten,
Frans

Isapaardje schreef op vrijdag, 14 januari 2005, 13:41:


Ja, zo ken ik er nog meer. Het gaat niet om recreatief rijden maar om top-dressuur, of springsport, of western, of weet ik wat nog meer. Allemaal excuses om er ijzers onder te slaan of andere nare dingen.


Bij mij ook. Maar dat was ook in de ijzertijd. Nu onze paarden normale hoeven hebben is zoiets nooit meer gebeurd. Afgezien daarvan denk ik dat onze paarden er niet eens kreupel of zo van zouden worden. Een denneappel...pfft. terwijl ze in galop over bouwpuin rennen (hier in de buurt is een weg verhard met dat spul).


Anders met je paarden omgaan? Western-mensen vinden het belangrijk om sliding-stops te kunnen maken, en da's ook weer zo lastig zonder ijzers. Zodra je buiten de normale gebruikstoepassingen van dieren terecht komt heb je inderdaad toeters en bellen nodig om de grenzen te verleggen. Maar daar is deze website niet voor.

Overigens vraag ik me af of de bedoeling was om alle paarden kalkoenen in te draaien? Het lijkt me dat als je dat bij de voorste paarden ook doet dat die dan ook weer harder door de bocht kunnen, zodat de achterste met kalkoenen alsnog in de problemen komen. De grenzen komen voor allemaal hoger te liggen, en het blijft nog steeds de zwakste die onderuit gaat maar dan op een nog hogere snelheid.
Als wij samen gaan rennen over het ijs, met een touw aan elkaar vast, best kans dat als jij omvalt dat ik jou gewoon meesleur. Nu krijg je ineens schoenen met spikes aan. Hiep hiep hoera, dan denk je, laat hem maar rennen, ik ga toch niet meer onderuit! Maar als jij ziet dat ik dan ook spikes aankrijg dan is je blijheid snel over. Waar blijft dan je voordeel?
Met andere woorden, ik begrijp de redenatie van dat gedoe met die kalkoenen niet helemaal. Als je maar hard genoeg gaat is er altijd wel een die onderuit gaat, ook met kalkoenen, en dan heb je hetzelfde probleem. Het enige waar je (maar niet de paarden) wat aan hebt is dat je de grens kan verleggen, dat je harder kan gaan. Maar ook daar kom je weer een grens tegen...
En dan vraag ik me af, gaat het nou om de paarden of om de wedstrijd?

Groeten,
Frans

antheman schreef op vrijdag, 14 januari 2005, 23:30:


Dat schrijft toch niemand? Het gaat hier niet om de schoenen maar om het feit dat iemand er kalkoenen in wil draaien. Slecht idee vinden een aantal mensen hier. Als je dan op iets hards trapt worden de kalkoenen naar binnen gedrukt, dus er moet eerst een staalplaat in (een hoefijzer voldoet prima). Die schoen blijft natuurlijk niet meer goed zitten als het paard die kalkoenen gebruikt om door de bocht te rausen, en dan? Die schoen, met staalplaat en al, met hoefnagels vastzetten? Gaat ook, maar dan zijn we weer terug bij af.


Een schoen wel, maar een verprutste schoen niet.

Groeten,
Frans

Jan Straver-hoef schreef op zaterdag, 15 januari 2005, 10:23:


Inderdaad. Vooral dat beton zou ik zelf nog graag willen hebben.


Ja, met een beetje geluk hoef je bijna niets meer te doen. Alleen de steunsels moet je bijhouden, want die slijten op een plat oppervlak verkeerd af.


Als het goed is gaat de hoefgroei automatisch mee omhoog. Als ik ineens minder op het toetsenbord zit te tikken maar straten ga aanleggen dan zullen mijn handen in eerste instantie te veel slijten, maar na een tijdje hoop ik toch echt op een gezonde portie eelt. De zool van een paard is evolutionair gezien eigenlijk huidweefsel en past zich op dezelfde manier aan.
Vraag maar eens aan Huertecilla (zit ook op de lijst dacht ik), die wonen tussen de bergen en ik denk dat hun paarden betonbodem een eitje zouden vinden in vergelijking met waarover ze nu rennen.


Beide is een goed teken.


Hier kan ik met een gerust hart "nonsens" op zeggen. Wat is het verschil tussen "kort" en "lang"? Niet zoveel dat het voor pezen wat uitmaakt. Daarbij zijn het vooral de spieren die standveranderingen opvangen: Verander je wat aan de stand dan zullen de spieren binnen zeer korte tijd zorgen dat de rustspanning (tonus) weer gelijk wordt aan wat ie daarvoor was.
Wat het al dan niet getrained zijn uitmaakt is me ook een raadsel: De lengte van de pezen is niet afhankelijk van de mate van training. Wel de spiertonus maar die blijft in beide gevallen (hoge hielen/lage hielen) even groot.

Hoe dan ook, de zool is maatgevend. Een stuk hoefwand dat buiten de zool uitsteekt is te lang (ook als dat bij de hielen zo is) en staat de zool parallel met de grond dan staat het hoefbeen (uitzonderingen daargelaten) ook horizontaal, zoals de natuur het heeft bedoeld.


Inderdaad. Mensen-voeten en paarden hoeven zijn in geen enkel opzicht te vergelijken, voornamelijk omdat paarden een ander gedeelte van hun benen gebruiken om op te lopen. Als je perse wilt vergelijken dan lopen paarden sowieso op vreselijk hoge hakken, want hun hak (spronggewricht) zit een enorm eind boven de grond, terwijl wij daar notabene op lopen.

Zolang de paarden het goed doen en niet gevoelig worden is er niets om je ongerust over te maken.

Groeten,
Frans

Piet schreef op zondag, 16 januari 2005, 9:21:


Ook dat ligt eraan. Als je paard veelvuldig over grindpaden/bouwpuin banjert dan hoef je echt niets meer te doen. Het probleem met beton of asfalt is dat het zo plat is als een pannekoek, en dat dieper gelegen structuren (steunsels) dan geen slijtage ondervinden. Tegen de tijd dat de steunsels zo lang zijn geworden dat ze de grond raken slijten ze dan niet alsnog af, omdat ze dan ombuigen. Na een tijdje zie je dan dat de zool en omgebogen steunsels samengroeien en er een verdikking op die plek ontstaat die voor het paard pijnlijk is. Die gaat dan de achterkant van de hoef ontlasten, waardoor... enzovoorts. Steunsels regelmatig controleren voorkomt een hoop narigheid. Daarbij is het wel zo dat het ene paard er van nature meer problemen mee heeft dan het andere. Bij Jack hoef ik er eigenlijk nauwelijks iets aan te doen, maar Harisha heeft enorm dikke steunsels die erg schuin staan en voortdurend de neiging hebben, om als ze eenmaal te lang zijn geworden, over de zool weg te groeien.

Groeten,
Frans