Hoi,


Egon reageerde:

Ik stelde inderdaad een erg open vraag en je schrijft - begrijpelijk - een erg algemeen antwoord. Euhm tsja, ik heb hier niet iets aan toe te voegen op dit moment, ben het eens met je woorden.
Terwijl ik dit typ schiet me een toevoeging te binnen, naast eerlijkheid en consequent zijn vind ik 'je (zo goed mogelijk) kunnen verplaatsen in de beleefwereld van je paard' ook een primaire voorwaarde om goed met een paard te kunnen communiceren en een goede relatie op te bouwen. Geen 'terechtwijzing' op wat jij schrijft, maar een aanvulling waarin jij je denk ik ook wel kunt vinden (?).

(Karen)


(Egon :)

Dankjewel voor dat aanbod, maar eigenlijk heb ik geen behoefte om het te bewijzen. Voor mijzelf heb ik geen bewijs meer nodig; ik heb jarenlang aan mijn eigen kunnen in dat opzicht getwijfeld maar inmiddels ben ik door tal van ervaringen ervan overtuigd dát ik dat kan. Het bewijzen in het belang van anderen? Voor wie dan, en vooral : met welk doel en met welk te verwachten resultaat?

Los van dat ik geen behoefte voel bewjzen te leveren, betwijfel ik ook of me dat überhaupt zou lukken, in een wetenschappelijk te verantwoorden setting. Ik heb alleen met dieren die ik ken, en dan ook niet met allemaal, zo'n soort contact. Ik heb een heel klein beetje ervaring met het telepathisch communiceren met dieren die ik NIET ken, maar ben op dat punt nog lang niet overtuigd van mijn eigen kunnen.

Als één van mijn eigen dieren iets doorgeeft aan mij, dan zijn dat meestal 'praktische' dingen, er is iets aan de hand en het dier 'roept' mij (zonder geluid, zijn 'roep' komt in mijn gedachten). Bijvoorbeeld vandaag nog, ik zat buiten het zicht van de paarden; Fálki vroeg (in mijn gedachten) om aandacht en toen ik vroeg (in gedachten) wat er was, zei hij "ik heb dorst / ik wil water". Dat verbaasde mij, want ik wist dat Gert (mijn partner) een uurtje daarvoor juist de grote waterteil gevuld had.
Toch ga ik dan kijken, want inmiddels weet ik uit ervaring dat Fálk mij niet voor niets roept, en toen zag ik dus dat de waterteil omver was gevallen (zal onze jongste ezel waarschijnlijk op haar geweten hebben, die wil nog wel eens een voorbeen in de teil zetten en met het water gaan spelen. Zo'n spelletje resulteert soms in een omgegooide teil). Zo kan ik tientallen voorbeelden geven, maar ja, hoe ensceneer je zoiets in het kader van onderzoek?
Ik heb hier vorig jaar voor 2 weken een paard te logeren gehad, met wie ik direct een bijzondere band voelde. Dat paard heeft mij heel emotionele dingen laten zien uit zijn verleden, ondermeer een ongeluk met de trailer. Via via ben ik er later achter gekomen dat dit ongeluk inderdaad gebeurd is met dit paard, precies zo als hij het mij liet zien. Maar zet een willekeurig paard hier neer en het is maar de vraag of ik telepathisch contact kan krijgen met dat dier. En áls dat lukt, dan is het de vraag wat dit dier wel en niet aan mij wil vertellen. Fálki bijvoorbeeld, vertelt mij tot nu toe niets over zijn verleden. Als ik daar naar vraag, dan is zijn antwoord "het gaat om het NU". Wijs paard! -- maar in het kader van onderzoek heeft niemand daar wat aan

Als ik aan een dier iets vraag wat direct met gedrag te maken heeft, dan zie je daarvan soms meteen resultaat en soms niet. Een voorbeeld, één van de honden van mijn buurvrouw (ik ken haar honden goed) ontwikkelde de gewoonte om 's nachts langdurig 'als een wolf' te 'huilen'. Ik wist dat niet, totdat de buurvrouw me dat vertelde. Haar hond deed dat, op moment van het aan mij vertellen door zijn eigenaar, al zo'n maand of 4 - 5, en iedere nacht. Nog diezelfde avond heb ik (telepathisch) contact gezocht met deze hond, en dat lukte heel gemakkelijk. Op mijn vraag waarom hij zo huilde, vertelde de hond dat hij het zo mooi vond klinken. [teveel tekst, zie mail 2]

[vervolg op bericht # 6334 )
Op mijn vraag waarom hij zo huilde, vertelde de hond dat hij het zo mooi vond klinken. Helemaal enthousiast was hij, over zijn geweldige 'zangkunst'. Ik heb zo tactisch mogelijk uitgelegd dat wij (zijn eigenaar en ik) dat ook heel knap vinden, maar dat zijn eigenaar er niet van kon slapen en daarom liever zou willen dat hij dat dan op een ander tijdstip oefent. De hond schrok hiervan, hij wilde zijn 'vrouwtje' zeker geen last bezorgen. Vanaf die avond van dat 'gesprek' tot en met heden, een paar maanden lang inmiddels, heeft deze hond nooit meer gehuild 's nachts. Een enkele keer doet hij dat nu overdag.

Dezelfde hond heb ik op verzoek van m'n buurvrouw uitgelegd dat het gevaarlijk is als hij van het erf af de weg oploopt (en waarom). Ook hier heeft dit probleem zich op deze manier perfect opgelost; voorheen liep de hond meermalen per dag het erf af, na ons "gesprek" heeft hij het nooit meer gedaan. MAAR, deze hond gaat tijdens wandelingen er nog al eens vandoor, achter een konijn of vogel aan. En toen ik dat in een volgend "gesprek" ter sprake bracht maakte de hond mij meteen duidelijk dat hij niet van plan was om dat gedrag op te geven. Dat kan dus óók; ik kan een dier wel vragen om iets te doen of te laten, maar als het dier denkt "bekijk 't maar" dan verandert er dus niets aan zijn gedrag! (en gelijk heeft zo'n dier, soms lastig voor de eigenaar maar het dier heeft heel terecht ook zijn eigen mening, behoeftes en wensen!)

Als ik aan een dier iets vraag waar hij/zij het nut niet van inziet, dan krijg ik meestal geen antwoord. Bijvoorbeeld, als ik nu aan Fálki vraag of hij in zijn stal staat of buiten (beide is een mogelijkheid), dan krijg ik een vraagteken/"hoezo?!"/onbegrip als reactie. En ook in zo'n geval denk ik, gelijk heeft-ie! Want waarom antwoord geven op een vraag als je die vraag als niet relevant beschouwt?

Zijn er andere mensen hier die dit soort ervaringen hebben, dus die soms of vaak op deze manier met dieren kunnen communiceren? Ik zou het heel leuk en interssant vinden om te lezen of die ervaringen dan vergelijkbaar zijn met wat ik hier heb beschreven, of misschien juist heel anders?

Egon, bedankt voor je reactie op mijn (vorige) mail, en je aanbod!
groet,
Karen