sandratien schreef op woensdag 26 juli 2006, 10:43:


Tjáááááá....:) Da's nog maar afwachten he....
Ikzelf zit toch eigenlijk niet meer te wachten op nog een potentiele eczemer, en het is zíjn keus en zíjn veulen!

Ik kan niet alle eczeempaarden van de hele wereld gaan redden.
Maar misschien is er wel niks aan de hand en ontwikkelt Peyo geen eczeem. Het is nu ook weer niet zo dat elk veulen van elke eczeemmerrie ook daadwerkelijk eczeem ontwikkelt, maar als je het mij vraagt is de kans daarop wel érg groot hoor.
We zien wel wat de toekomst ons brengen gaat, toch ?!

Ik kan weinig voor Peyo doen als haar eigenaar haar terug wil.

Groet, Pien

jose schreef op woensdag 26 juli 2006, 11:01:


Echt?
Maar eens over denken dan.
Ik blijf dat een beetje eng vinden en al helemaal in de groep.
Greetz, Pien

HC, ik heb em gekocht he, de Malibaud van Elke.
Holly doet het zo goed met dit zadel.

Hihi, vandaag iemand in de les gehad die er niet van gecharmeerd was; Het zit te glad, niks om je aan vast te houden en een harde zit.

Laat dat nou juist de reden zijn dat ik dit zadel wilde.
Nu móét je wel een goede zit krijgen.

De volgende (voor BD) is de Guichard, heb al contact gehad met Esther Groen van Green Distance.
Ik houd je op de hoogte.

Groet, Pien

Helaas, ik heb zo'n paard gehad.
De mensen die hier al langer op dit forum meelezen kennen haar wel uit mijn verhalen: Mijn zwarte merrie Cherokee.
Ik kocht haar een jaar of 4 geleden als 6 jarige licht ingereden paard, maar van het begin af aan al was ze niet te vertrouwen en was ze vreselijk onberekenbaar. (Gebruik maar eens de zoekfunctie op "Cherokee").
Geen slechte jeugd, altijd op de weide gelopen, altijd soortgenoten om haar heen, nooit iets geks meegemaakt, kwam uit een goede prestatiebloedlijn (springers en dressuurders).
Gekocht van de eerste eigenaar.

Ze ging er altijd tussenuit door de velden, van de groep weg, in zo'n on-uitzitbare bokkende rengalop. Gewoon wég, van alles en iedereen.
Het ene moment poepiebraaf; het andere moment een gevaar voor zichzelf en haar omgeving. Je zag dat nooit aankomen, het was altijd van het ene op het andere moment en je merkte het pas als het weer eens fout ging. Je kreeg ook nooit een waarschuwing, dat maakte het zo frustrerend met haar te werken.

Alles gedaan en onderzocht, van bloedprikken tot osteopaat, met bit, zonder bit, grondwerk, longeren, rust, hard werken, juist níét hard werken, tandarts, helderziende, weet ik al niet wat, maar niemand is er ooit achtergekomen wat haar mankeerde. Het enige wat de osteopaat altijd zei was dat dat paard erge hoofdpijn moest hebben, gezien de stand van haar ogen : Nauwe dichtgeknepen ogen die niet pasten bij zo'n groot paard.

In de laatste dagen van haar leven heeft ze nog een behoorlijk ongeluk veroorzaakt door voor de zoveelste keer op hol te gaan.
Die dagen werd ze steeds meer ontoerekeningsvatbaar, ja, autistisch, sloot zich af, zonderde zich af, leek ons niet meer te herkennen.

Acheraf gezien moet ze óf een zuurstoftekort gehad hebben bij de geboorte, óf inderdaad een hersentumor.
Nu is zed dood en heb ik gek genoeg vrede dat er geen ongelukken meer kunnen gebeuren met haar.
Ik heb heel wat nachten wakker gelegen door haar, ze was niet te helpen.

Nooit eerder in mijn leven meegemaakt, en nu nog wel bij mijn eigen paard.
Groet, Pien

sandratien schreef :

Geen idee of er onderzoek naar gedaan is.
Ik denk dat er meerdere probleempaarden zijn waarmee eigenaren aanmodderen, die nooit zullen meekomen, waarmee je nooit écht meer kunt dan ze op de weide te laten en niks van ze te vragen.

Mensen verwachten wonderen, maar sommige paarden hebben dat niet in huis. Ik heb ook wel eens paarden geweigerd op te nemen omdat ik er geen heil in zie met ze aan de slag te gaan.

Wat zijn typische gedragingen?! Ik heb al paarden meegemaakt die Echt Niet 'te openenen' waren, waar je geen contact mee kreeg, op geen enkele manier. Eigenaars die met poeders drankjes pilletjes, speeltjes, handopleggingen en trainen er nog wat van willen maken, geld uitgeven aan dure trainers die zo'n paard (en zichzelf) alleen maar frustreren en uiteindelijk tot de conclusie komen dat niks de juiste weg is.
Zo'n paarden krijg ik toch wel regelmatig aangeboden, alsof ik de laatste hoop ben. Vaak ook kan ik niks doen.
Na mijn 'les' met mijn eigen Cherokee heb ik besloten dat ik dát niet meer wil meemaken, dus een stuk selectiever geworden .
Cherokee was overigens bewust door Jack en mij gekocht, we zagen haar staan in een weiland en we vielen voor haar. Gebeurt mij dus ook hoor Helemaal emo waren we; dat we haar éíndelijk gevonden hadden....

Ik heb het niet over relatief 'kleine' gedragsproblemen als bijten en schoppen, 'dominant' gedrag, maar over echt gevaarlijke escapades als van de groep wegrennen, zonder enige aanleiding of waarschuwing, bewust je eraf proberen te bokken en er in volle galop vandoor gaan, niet als dat één keer gebeurt, maar bij herhaaldelijke soortgelijke gebeurtenissen gaan er bij mij toch wel wat lampjes branden.

Dit soort paarden kunnen over het algemeen ook weinig verdragen in de vorm van druk, drukte, nieuwe dingen en gebeurtenissen, maar willen dat alles geregeld en vertrouwd blijft. Kom je aan met nieuwe dingen dan is dat zeer moeilijk te verteren en te accepteren voor ze. Het maakt ze onzeker, ze sluiten zich af of worden ontoerekeningsvatbaar.
Met name dat laatste is eng.

Het paardehoofd vertelt ook veel.
Ik kijk heel erg naar ogen : Een groot rustig oog of een dichtgekepen oog, maakt het paard contact of niet, klinkt heel stom, maar waar de kruin zich op het voorhoofd bevindt zegt ook iets.
Het is wat ik leerde van een oude cowboy : Zit de kruin in het midden tussen de ogen dan heb je een 'good trainable paard' bijvoorbeeld.
Ik geloof dat Emiel Voest een interessant paardenboek geschreven heeft over karakters en vormen van paardenhoofden, ik weet bijna zeker dat Peet daar meer over kan vertellen.

Groet, Pien

.

sandratien schreef :


Nee, niet dat ik weet, maar ik ben geen expert op het gebied van erfelijkheid.

Wat ik wél weet is dat Cherokee uit een bloedlijn kwam die als 'niet makkelijk' te boek staat, maar dat heb ik van horen zeggen.
Als het zo is zal het zeker hebben meegespeeld.

Is wel een interessant onderwerp ja.

Groet, Pien