Michiel schreef op donderdag 16 februari 2006, 23:07:


Voor de duidelijkheid, samen met Tessel gaan we met de fiets en in het zadel. En als ik zonder mijn dochter weg ga, dan loop ik.

Nick Altena schreef op vrijdag 17 februari 2006, 1:05:

http://www.dierenbescherming.nl/nieuws.php?gid=12&pid=11&sid=1&id=1255

De oplossing is toch zo simpel, waarom niet de zwakste dieren (die anders zouden sterven) appart zetten, bijvoeren en herplaatsen buiten de oostvaardersplassen. Dan blijft de natuurlijke selectie precies hetzelfde en hoeven de dieren niet te lijden. Iedereen blij toch.

Michiel

Tekst achter de link:

Dierenbescherming daagt minister voor rechter over Oostvaardersplassen
14-02-2006

De Dierenbescherming spant een kort geding aan tegen minister Veerman (LNV) en Staatsbosbeheer. De zaak dient op vrijdag 3 maart voor de Rechtbank ’s-Gravenhage. Inzet is het beheer van de grote grazers in de Oostvaardersplassen gedurende deze winter.

De Dierenbescherming eist van Staatsbosbeheer dat de edelherten, runderen en paarden worden bijgevoerd tijdens extreme weersomstandigheden om onacceptabel lijden te voorkomen. Vorig jaar stierven honderden dieren de hongerdood als gevolg van zware sneeuwval en koude in maart. Minister Veerman is eindverantwoordelijk voor het door Staatsbosbeheer gevoerde beleid.

De Dierenbescherming ziet de dieren in de Oostvaardersplassen als gehouden dieren. De grote grazers zijn door de mens in het afgerasterde gebied geplaatst en kunnen het niet verlaten om bijvoorbeeld voedselrijkere gebieden te zoeken. “Voor onze organisatie staat vast dat Staatsbosbeheer daarom een wettelijk voorgeschreven zorgplicht heeft”, aldus Thomas Posthumus Meyjes, directeur Dierenbescherming. Pogingen om Staatsbosbeheer van dit standpunt te overtuigen, zijn helaas mislukt. De organisatie grijpt pas in als 60 procent van de dieren door honger en uitputting is omgekomen. Dat is voor ons onacceptabel.

De kritieke periode voor de dieren in de Oostvaardersplassen is eind februari en maart. Dan zijn de grazers door hun reserves heen.

Nick Altena schreef op vrijdag 17 februari 2006, 12:56:




Een beetje, daarin heb je gelijk, maar dat beetje lastig is verder geen bezwaar als de dierenartsen samen met de beheerders, een dier vrij snel er uit pikken.

Het mooie van vrij snel eruit pikken, is dat de dieren zo min mogelijk lijden en de nagebootste natuurlijke selectie strenger is dan in de natuur. Helemaal iedereen bij toch!

Het is alleen wat meer werk dan de kadavers opruimen, of laten ze die ook liggen? Voor de niet aanwezige gieren en wolven.
Weet je, dat spierballen gedoe, dat vechten tegen elkaar, is alleen maar goed om publieke aandacht voor zo'n probleem te krijgen.
Ik hoop dat een rechter mijn oplossing oplegt.

De natuurlijke selectie is zeer zekers in het belang van de dieren, al die rassen zouden verzwakken, als ze bij gevoerd worden. Bijvoeren prima, maar dan niet meer terug in die natuur.

Michiel

C Klapwijk-Hoffmann schreef op zondag 19 februari 2006, 17:52:


Simpel, gezonde hoeven worden niet aangevreten door bacterieën.
Lees de info op de home page daar staat het uitgebreid verwoord.

Michiel

Ans Jondral schreef op zondag 19 februari 2006, 21:46:



Humor, het enige wat je een paard goed kunt leren met angst voor pijn is weglopen van de bron. Of dat nu schrikdraad is, of een mens dat maakt niet uit.

Het wennen aan een de trein, vanuit de wei, is weer een andere vorm van leren. Niet er voor weg lopen en het onder ogen zien, het verduren.
Waardoor het uitdooft of herkend wordt als ongevaarlijk. Om deze reden wandel ik veel door de stad met Jur, het wandelen is heel veilig voor hem, dus de stad went goed op deze manier.

Nog een vorm van leren, is vermijden. Inplaats van aandacht aan een probleem te geven met belonen, zijn al veel problemen opgelost door het gewoon te vermijden en wat anders gaan doen, op een goede manier. Kom je dan later terug bij het oude probleem, blijkt het geen probleem meer te zijn. Zo beschrijft Rashid een paard dat zich altijd los trok, (of het hek kapot, of het halster, of het leidtouw stuk ... ja zulke extremen bestaan). In dit voorbeeld werd dit paard altijd aan een slokke lijn mee genomen, nooit meer vast gebonden, nooit meer met kracht aan de teugels getrokken. Waardoor zijn vertrouwen in mensen dusdanig toenam, dat hij de strakke lijn, die per ongeluk wel eens kwam, geen paniek meer gaf. En na een aantal maanden van vermijden werd hij door een stagiaire per ongeluk vast gebonden. Na 1 uur kwamen ze erachter dat hij nu vast gebonden kon staan zonder dat hij trekte.

Michiel

Jean Mclean schreef op dinsdag 21 februari 2006, 10:19:


Ik zou eerst eens gaan kijken op een beginles parelli.
Ik ben me kapot geschrokken van het weg jagen met hoge druk, wat sommige paarden nodig hadden volgens de trainer. Voor mij dus nooit meer.

Michiel

Misschien eens kijken op dit nieuwe forum;
Voor trektochten en andere tochten te paard!
http://opstapmet.harlie.nl

Als iemand/Nikki nerveus is dan speelt dat natuurlijk mee.
Het grootste deel zie ik echter komen door het gemis aan gewenning.
We kunnen nog zo veel met ons paard doen er naast lopend, als we er op gaan zitten, en helemaal als we buitenritten gaan maken, dan begint het leren weer helemaal opnieuw. Paarden hebben dan plotseling geen toegang meer tot het geleerde. Snel er bij gezegd natuurlijk, dat al dat grondwerk niet voor niets geweest is. Al die ervaringen zijn wel aanwezig in het paard, de toegang er toe is echter zoek geraakt. En met het opdoen van nieuwe ervaringen onder zadel, komt dit allemaal weer tot zijn beschikking. Geduld dus met paarden die door deze oorzaak het (buiten)rijden spannend vinden.

Zelfs super getrainde demo paarden, kunnen veel moeite hebben met een eenvoudige buitenrit, als ze dit niet goed gewend zijn. Dat zegt al veel over het wel of niet toegang kunnen krijgen tot al dit geleerde. Hoe kalmeren we en kunnen we dit vertrouwen in de ruiter vergroten in plaats van verpesten? ik denk met veel geduld en veel oefenen en rekening houden met hoe het paard zich voelt. We kunnen alleen vertrekken waar het paard zich nog veilig voelt, elke dag weer iets anders, en daar op verder bouwen. Het lijkt me heel goed om opgezadeld er naast te wandelen, of met bepakking goed vast gebonden. Of als je paard oud genoeg is een persoon er op, en voor het veilige gevoel iemand die mee loopt, of mee fietst, of achter de wagen aan, en met andere paarden mee en dan weer eens alleen. zo bouw je dit langzaam op, waarbij het paard vanuit veiligheid het tempo ervan bepaald.

Nikki het lijkt dat je net als ik, liever geen speelse oefeningen doet die geen logisch zinvol verband hebben, met verzorg taken en rijden. En dan is er nog genoeg te oefenen hoor. Ik loop bijvoorbeeld wel eens naast ons hek, waarbij ik Jur "terug" vraag. En hij dan zijwaarts overstapt waarbij we het hek meenemen. Vanuit het zadel gaat het precies zo, en daar wennen we nu al aan zo. Ons opstappen bij bankjes, paaltjes en muurtjes kan ook nog wel meer oefening gebruiken. Wat is je doel? De mijne is lekkere lange ritten kunnen maken, waarbij we overal zonder problemen kunnen komen. En het grensgebied van wat wel en nog niet lukt, is onze oefening.

Zo was Jur gisteren een stuk nerveuzer en gaf aan niet verder te kunnen. We zijn toen na enkele stops terug gegaan. Prima voor het vertrouwen dacht ik. Hij had die dag veel bij een nerveus paard gestaan, die vaak weg gestuurd werd door de anderen. Deze Fries staat er niet dagelijks bij. en met die nerveusiteit had Jur ook erg veel gegeten merkte ik. Dit alles kan iets verklaren. Misschien ook omdat ik de vorige keer te veel van hem gevraagd heb, (tot in het winkel centrum), waardoor hij nu nerveus was zoiets opnieuw mee te maken. Misschien ook gewoon z'n dag niet gehad. Zo is het elke keer weer een avontuur.

Michiel

Nick Altena schreef op woensdag 22 februari 2006, 14:47:


Nick
Als ik ergens een eigen voorkeur voor uitspreek,
dan betekend dat nooit dat ik het anders doen van anderen afkeur.
Michiel

Wil schreef op woensdag 22 februari 2006, 15:15:


En terecht ik kom nog wel eens langs een mestplek van mijn overleden paard Shadow, nu drie maanden geleden op de stoep gelegd. Nu heb ik een rol pedaalemmer zakjes bij me, stap af en schuif het erin en mik het in de dichtsbijzijnde container. Soms fiets ik er achteraf langs om dit te doen, op het wandelpad in het bos schuif ik het in de berm met een tak. Kijk zo hou ik wel de buurt tot vriend, die zien me immers schuiven

Mijn hond heb ik ook geleerd op commando te ontlasten, inderdaad door gewoon het commando herhalen tijdens ontlasten. En na korte tijd deed ze het op stem. Soms is het inderdaad gemakkelijk, al gebruik ik het zelden, vergeten doet ze het commando niet.

Nu we zo vaak in de stad rijden, kan ik het Jur ook wel gaan leren.

Michiel

Nick Altena schreef op woensdag 22 februari 2006, 22:37:


Natuurlijk goed als je daar een vraagteken bij zet.
Dat houd ons scherp.

In de praktijk betekend het altijd minieme verschillen, je ziet gelijk rampbeelden van paarden die niet meer vrij mogen poepen. Jur ontlast bijvoorbeeld vaak op dezelfde plek, bij het binnen rijden van de wijk. 20 meter eerder, met uitzicht op diezelfde wijk, had het ook mooi in de berm naast het fietspad gekunt. Daar kan ik het laten liggen. Zo kan ik me HC voorstellen dat hij zijn paard best zijn natuurlijke gedrag toestaat, waarbij een klein verschil in plek net heel veel uit kan maken. Meer is het niet.

Michiel

Nick Altena schreef op woensdag 22 februari 2006, 22:54:


Je hebt het over een verschil tussen het woord "lijken" en "zijn".
Jouw woord keuze "lijken" is meer correct.
Dat is alles. Je interpretatie dat ik oefeningen, welke dan ook, niet zinvol zou vinden, is onjuist. Laat iedereen doen wat hij doet, is mijn motto.

Mijn voorkeur voor oefeningen die zo natural zijn dat niemand ze herkent als oefeningen, dat is veel interessanter.
Zoals Nikke schrijft, je kan wijken doen als oefening op zich, maar ook gewoon als je paard opzij moet tijdens bekappen of als je een hek door moet. Je kan je paard over een zeil laten stappen, maar ook een toevallig zeil tegen komen onderweg.

Michiel

klaas.feuth schreef op donderdag 23 februari 2006, 12:56:


Het valt me nog mee!
Er is zelf kritiek naar hoefsmeden die hun werk niet goed genoeg doen, bijvoorbeeld. En het natuurlijke blijft nog steeds staan als ideaal. Voor een hoefsmeden stuk, ben ik blij met dit verhaal. Ik zie het als een prille toenadering. Het heeft tijd nodig natuurlijk, natuurlijk.

En ja vanuit ons perspectief moeten die ijzers natuurlijk weg.
Dat spreekt vanzelf.

Michiel