Wil schreef op dinsdag 18 oktober 2005, 12:35:


Hallo, Wil
Kan me voorstellen dat je hele erge woede hebt. Zo iemand heeft gewoon het RECHT niet aan je paard of andere dieren te zitten. En je paard opsluiten? Heeft de politie mij ook geadviseerd, maar ik heb haar gewoon lekker buiten gelaten. Buiten kan ze wijken, wegrennen e.d., in de stal (3 x 3 m) heeft ze geen schijn van kans! Bij ons in de buurt zijn meerdere paarden in hun stal omgebracht dmv een lans.....
Het hek en de stal (het gedeelte toegankelijk buiten het hek en in gebruik als hooi/stro opslag) zijn standaard op slot, (in eerste instantie wegens een aantal ontzettend brutale kinderen bij ons in de buurt), een bewegingsmelder verlicht ons erf bij elke kleine beweging, mijn paard is gelukkig wantrouwend tov vreemden, maar toch, welk paard kan een emmer met appels weerstaan.....
Wij hebben het voordeel (in dit geval wel, maar anders knap iritant) van een erg nieuwsgierige buurman, die voortdurend achter de gordijnen zit te gluren. Toont iemand overmatig interesse in ons huis, of stopt er een auto, zie je gelijk de gordijnen bewegen en dan komt hij er ook al aan om te vragen wat die persoon daar te zoeken heeft.
Monique

Wil schreef op dinsdag 18 oktober 2005, 14:26:


Hallo, Wil
Inderdaad, dan komt de kick er nog bij dat ze het bij wijze van spreken onder de neus van de politie kunnen doen en zich belangrijk voelen omdat het zoveel aandacht krijgt.
In Duitsland kwam er nog een heel ander probleem bij: "Trittbrettfahrer".
Dit zijn mensen die de "Pferderipper" na gingen doen! Echt gestoord......
Monique

epona schreef op woensdag 19 oktober 2005, 13:40:


Heel vervelend dat soort dingen! Toen mijn paard nog niet bij mij thuis stond, ben ik (om in de winter toch wat met haar te kunnen doen, in het land rijden/longeren was onmogelijk) lid geworden van de plaatselijke manege. Wat een gedonder........
-Westernzadel mocht niet
-Bosal (zonder bit dus) was gevaarlijk
-Ik moest meedoen aan de les (springen!)
-Ik moest anderen op mijn (groen) paard laten rijden
-Ik moest elke keer weer laten zien dat mijn paard ingeent is
-Ik moest beslist een ruiterbewijs halen maar dat mocht dan niet met mijn paard, we moesten de paarden wisselen, een springruiter moest op mijn paardje, ik op een enorm hoge ruin...... Dat nooit dus.
Meerdere malen heb ik hooglopende ruzie gehad met een bestuurslid die mij verbood in de bak te rijden omdat hij mijn paard een gevaarlijk rotbeest vond die vast een besmettelijke ziekte had. Ik mocht niet zonder bit rijden, mijn paard dreigde hem aan te vallen volgens hem. Ik behinderde zijn dochter, die alleen in de bak moest rijden, ik moest maar wachten tot ze klaar was. Dat zijn eigen dochter huilend op haar paard zat, absoluut niet kon rijden en doodsbang voor haar eigen paard was interesseerde hem niet.
Ik ben toen naar de voorzitter gestapt en heb mijn problemen voorgelegd. Hij vond dat ik mijn paard beter onder controle had dan menig ander, en vooral de dochter van het bestuurslid. Hij heeft enkele machtwoorden gesproken en heb vanaf die dag geen rare opmerkingen en discussies meer gehad.
Monique

Shirley Catsburg schreef op woensdag 19 oktober 2005, 12:53:


Hallo,
Toen ik mijn paard nog bij een boer/pensionstalling had staan, mocht ze in de winter ook niet op het weiland. Dag en nacht op stal, overdag al naar gelang het weer 3-4 uur buiten met wat hooi om te knabbelen. Mijn paard (Quarterhorse merrie) heeft nooit een deken opgehad en had toen wel gewoon een aardige wintervacht, ondanks de weinige uren dat ze naar buiten mocht.
Monique

Cili schreef op donderdag 20 oktober 2005, 13:41:


Oh Cili, wat erg. Wat moeilijk om een besluit te nemen.........
Ik denk dat niemand je daarin een raad kan geven, dat moet je samen met je veulen doen. Ik denk dat jullie beiden op een gegeven moment wel aanvoelen wat er moet gebeuren.......

Maar toch nog even over jouw therapeut. Een therapeut moet toch kunnen voelen of het aan een wervel ligt? Ik vind het eigenlijk best wel eng dat een therapeut eerst een foto wil zien....... Ik heb tot dusver twee totaal verschillende therapeuten bij mijn paard gehad en beide hebben nooit om een foto gevraagd, hoe slecht mijn paard ook liep (of helemaal niet meer liep). De eerste heeft een kliniek met veel luxe apparatuur, de tweede is onze dorpstherapeut, die alleen zijn handen en een fles "Schnaps" gebruikt. (Niet als "opkikker" voor zichzelf, maar om de plek te masseren waar het probleem ligt).
Vooral onze dorpstherapeut hoef ik niet eens te vertellen waar ze last heeft. Volgens hem vertelt het dier dat zelf wel aan hem dmv. houding, oren, blik in de ogen en kleine veranderingen in spanning/trillingen/warmte.

Heel veel sterkte toegewenst,
Monique

Cili schreef op donderdag 20 oktober 2005, 15:20:


Je paardje is inderdaad niet te vervangen..... Mensen denken vaak niet na als ze zeggen dat ze nog wel een ander leuk paardje voor je hebben. Ze weten vaak niet hoe diep de band met je paard kan zijn en hoeveel pijn ze je doen met hun goedbedoelde uitspraken.
Houd je veel met haar bezig, ze geeft zelf aan wat ze kan en wil. En kan ze op een gegeven moment niet meer, dan merk je dat. Je ziet het gewoon, je voelt het. En dan kan je met een gerust hard de beslissing nemen, hoe erg het ook is.......
Vreselijk, ik zit hier met tranen in mijn ogen. Zoals ik al eens geschreven heb, ik heb ook voor die beslissing gestaan. Mijn paardje gaf het ooh zo duidelijk aan dat ze niet meer kon en ik haar moest helpen. Maar zij had dan ook verschrikkelijk veel pijn. De gebelde dierenarts wilde echter nog niet en gaf haar een pijnstiller. Die bracht haar op andere gedachten en ze begon te vechten en herstelde wonder boven wonder.
Heel veel sterkte toegewenst, misschien is er nog hoop. En waarom rijden? Wandelen is ook leuk! Ik had me daar in eerste instantie ook op gericht. En mank? Ach, wat geeft dat, dat ben ik ook een beetje. Als je paardje er maar zin in heeft.
Monique

Nu ik veel met mijn paard buiten rij, heb ik in korte tijd al veel idiote gedragingen van vooral automobilisten gezien (al kunnen fietsers, scooters, ed. er ook wat van), die zich plotseling geconfronteerd zien met ruiters.

Variant 1 heeft haast, rijdt hard en agressief, soms overmoedig en meent dat een paard sowieso niets op de weg te zoeken heeft. De weg wordt dan ook geheel benut, dat de ruiter in het gedrang komt, registreert hij niet eens. De automobilist scheurt voorbij, tot overmaat van ramp soms ook nog met een kapotte uitlaat, keiharde house of een hossende, rammelende aanhanger met waaiend dekzeil. De ruiter van achteren naderend mindert hij geen kilometer snelheid, vlak achter de ruiter wordt een slinger aan het stuur gegeven en voorbijgescheurd.

Variant 2 is overdreven voorzichtig, de "heer" / "dame" in het verkeer die onmiddelijk afremt en het liefst een kilometer van te voren in een inham zijn auto parkeert. Ben je er bijna langs en bedank je die erg vriendelijke persoon, dan doen zij graag het raamje open en steken plotseling hun hoofd naar buiten en brullen hard "moin!" of beantwoorden je groet met een flinke druk op de claxon. Dat je paard hiervan schrikt leidt tot een verbaasd gezicht, oh, dat wilde ik niet.....

Variant 3 remt af als hij/zij je nadert, wijkt niet overdreven uit en rijdt rustig langs, terwijl opgelet wordt wat het paard of ruiter doet.

Gelukkig is variant 3 in de meerderheid, maar ik kan mij behoorlijk aan variant 1 en 2 ergeren. Met een paard wat nog niet 100% verkeersmak is, leidt dat nog al eens tot avontuurlijke, zo niet gevaarlijke situaties. Ik probeer als ruiter zo min mogelijk mensen tot last te zijn, ik neem zo min mogelijk ruimte in beslag, ik wijk uit waar ik kan en heb zelfs een schepje in mij zadeltas zou mijn paard op een minder geschikte plek mesten. Ik wil immers ook geen mest voor mijn voordeur, dus....
Notabene "die Polizei, dein Freund und Helfer" is laatst mijn collega en ik als een gek voorbijgescheurd. We hadden nauwelijks tijd onze paarden de berm in te sturen. Niet te geloven.

Volgens mij is het niet verkeerd automobilisten standaard een cursus omgaan met paarden in het verkeer te geven. Veel automobilisten hebben immers geen flauw idee hoe een paard reageert en nog minder hoe zij zich het beste kunnen gedragen. Jullie hebben vast soortgelijke ervaringen?

Monique

Huertecilla schreef op maandag 24 oktober 2005, 16:04:


Nou, mijn plek eis ik dus mooi niet op, enkele jaren geleden is mijn paard door een man van achteren aangereden en van de weg gedrukt. Gelukkig maar een flinke duw tegen de kont, paard helemaal in paniek, hij brullen dat ik niets op de weg te zoeken had. Gelukkig niets gebeurd, maar toch.... Mijn plek opeisen, nou nee, dank je feestelijk.
Enne, RDW, ik woon in Duitsland......
Monique

iss schreef op maandag 24 oktober 2005, 16:42:


Natuurlijk kan een automobilist dat niet ruiken, maar kinderen daar scheur je toch ook niet langs? Hoe ik zou willen dat ze langsrijden? Graag op een normale manier, niet overdreven voorzichtig en niet als een losgeslagen coureur. Gewoon rekening houden met elkaar zoals een normaal mens doet. En signalen geven werkt bij heel wat mensen jammer genoeg absoluut niet. Mijn collega gaat met haar haflinger gewoon dwars op de weg staan als zo'n idioot langs komt en dwingt haar rechten af. Mij eerlijk gezegd te gevaarlijk, stel dat zo iemand toch doorrijdt?
Monique