Hallo,
Vanavond ben ik verbaasd en goedgezind van de proclamatie op onze school naar huis gekomen.
Ik geef les in het eerste jaar en ja, mijn studenten weten dat ik paarden heb. En geregeld heb ik dus ook studenten met paarden en daar wordt al eens over gepraat in een ontspanningsmoment.
Na 3 jaar studeren deze studenten (als alles goed gaat) af en volgt de plechtige proclamatie én de receptie en zie ik ze nog eens een keertje.
Vanavond was het dus weer eens zo ver.
Ineens stapt één van die studenten op me toe, eentje met een hele kudde paarden... samen met haar echtgenoot.
"En dit is nu dié leerkracht sé!", zei te tegen haar man.
De man schudde me dadelijk enthousiast de hand, terwijl ik me afvroeg waar het in hemelsnaam over ging. (Ik onthoud dus niet alles wat ik ooit gezegd of gedaan heb in de klas
.).
"Ja, mevrouw, ik kan hier niet weg voor ik nog eens met je gesproken had, want ik moet je echt iets vertellen".
Ik had geen flauw idee wat er zo belangrijk was.
"Mevrouw," zei ze, "het is door u dat wij nu al onze paarden altijd
bitloos rijden. Want gij had in de klas gezegd dat dat geen verschil maakt en dat veel paarden daar goed op reageren en al die andere uitleg. Dat zijn we eens gaan testen en intussen zijn wij heel overtuigd. En ook de kinderen (3 stuks geloof ik) vinden het nu niet meer dan normaal!"
Ze was duidelijk fier dat ze die stap gezet had en ik ben er zeker van dat ze ook een heel goede promotor voor het
bitloos rijden zal zijn.
"En weet je wat mevrouw?", ging ze verder, "Eigenlijk hé, eigenlijk zou geen enkele beginnende ruiter een paard met een bit mogen rijden, want een beginner kan nooit zijn handen stil houden en zal altijd het paard storen
".
Uiteraard kon ik dat alleen maar beamen en we waren vertrokken voor een geanimeerd paardengesprek.
En dus naar huis gegaan met het gevoel dat ik toch een verschil kan maken, ook al was het uit een totaal onverwachte hoek.
Groetjes, Lena,
(dus toch grandioos
bitloos 
)
Warboel
