Veel paarden worden jong ingereden, zogenaamd omdat ie al stevig
lijkt en er alleen maar gedacht wordt aan het kunnen dragen van
gewicht, puur op dat wat de mens aan de buitenkant kan zien.
Maar niemand vraagt zich af hoe het paard dit mentaal ervaart.
Een paard, wiens lijf er nog niet klaar voor is om ingereden te
worden, kan geen plezier beleven aan te moeten werken. En al
helemaal niet wanneer er prestatiedrang in het spel komt. Een
jong paard kan niet zoveel druk aan als een ouder paard met meer
levenservaring.
Omdat paarden nou eenmaal verschrikkelijk vergevingsgezind zijn
en de meesten hun baasje graag een plezier doen, zal het paard
zijn uiterste best doen om zo goed mogelijk te presteren. Ook
als dit ten koste van zijn lijf (spieren enzo) gaat. Helaas
is het ook nog zo dat er velen zijn die een jong paard met een
zweep inrijden ( "jaja, lopen moet - ie, hij is nu al 4....")
Tikje, links, tikje rechts.... hoofd in de krul ("meteen mee
beginnen he") , stevig bitje....
Die "nu-moet-het-want-hij-is-al-4" mentaliteit maakt dat paarden
onnodig en te vroeg belast worden, zowel geestelijk als
lichamelijk. Hierdoor zie je veel burn-outs bij nog relatief
jonge paarden. Paarden van 8-9 jaar, die in de bloei van hun
leven zouden moeten zijn, nu volledig afgestompt en zich hebben
afgesloten voor hun omgeving.
Een jong paard spelenderwijs laten leren, daar geduld en tijd in
steken is iets wat volgens mij alleen in NH kringen gedaan
wordt.
Wat zo triest is , is dat veel paarden op die manier jaren mee
gaan en op de automatische piloot gaan, en dat plots de kont
tegen de krib lijken te gooien. Eigenaar snapt niet dattie
altijd zo leuk presteerde en ineens niet meer wil...... "
Misschien toch te lief met hem geweest, we gaan maar eens wat
harder zijn...".
Dat is wat je niet ziet als je begint met een jong paard. In
eerste instantie wordt hij overbluft met veel informatie in een
korte tijd, hij krijgt geen tijd om te verwerken door te spelen
in de wei met zijn soortgenoten, nee, hij moet 'in training' en
wordt daarvoor zielsalleen in een stal opgesloten.
De overgang van spelen met zijn vriendjes in de wei is dan wel
heel erg groot.
Beter is hem van jongs af aan bij zaken te betrekken, hem een
beetje op te voeden, volgen, stoppen, voetjes geven, los
stilstaan, niet voorbij rennen, sociaal zijn...etc...
Spelenderwijs grondwerk, maar zo dat hij het als spel kan
blijven zien, niet als training. Geen lichamelijke en
geestelijke belasting. Wandelen, handpaard, en altijd met z'n
vriendjes op de wei. Korte oefenmomenten, paar minuutjes,
zodra de aandacht verslapt had je al moeten stoppen, hij neemt
het toch niet meer op.
Ik pleit er dan ook voor een paard geleidelijk aan mee te nemen
in het hele proces, en niet te spreken van een echte training.
Als je rustig aan doet komt dat vanzelf en geeft het geen stress
bij het paard. Dan, opeens , komt er een dag waarop het tijd
is om je been over zijn rug te leggen. Dat kan alleen in rust
wanneer er die band is tussen mens en paard. Het inrijden komt
pas wanneer het paard het gewicht van de ruiter kan ontvangen.
Tussendoor het hoofd laten vrijmaken door hem rust te gunnen en
niet te laten werken doet naar mijn mening het beste. Zo kan de
informatie op de wei bezinken.
Ik heb me om deze reden voorgenomen geen paarden meer in te
rijden als het niet op deze manier kan....Groet, Pien
Warboel
