Ilma Meijer schreef op woensdag 5 augustus 2009, 16:52:


Dat zal nog wel komen dan

eddy DRUPPEL schreef op donderdag 6 augustus 2009, 11:21:


Dat zal ik idd ni vergeten nee Die bergjes zijn zalig! Had mij een tijd geleden gezegd dat ik dat zou doen in volle galop zou ik eens hebben gelachen. Ik zou dat wel zien zitten want zoiets vind ik plezant, maar op Soraya? Ahum! En elk heuveltje daarna dacht ik, yeah! Maar ook Soraya dacht dat (ze begon dat bos heel goe te kennen ) Ondertussen is mijn vertrouwen in haar weer gegroeid maar haar vertrouwen in mij ook, daar ben ik zeker van. Waarom? Omdat ze meer paard mag zijn terwijl ik erop zit, ik vertrouw haar nu goed genoeg om haar volledig te laten gaan en dat merk ik goed genoeg in haar gedrag.

En Jennet, wij komen ook van ver zenne. Ze was met momenten een bokkend monster dat niets liever wou dat dat je eraf ging als ze haar zinnen er had opgezet. Ook ik was weer met grondwerk begonnen uit angst, dat geef ik eerlijk toe. Maar je mag grondwerk doen tot je een ons weegt, dit zal niets bijdragen in rijtechnische problemen (en lichamelijke bij Soraya). In mijn geval dan toch want zoals Soraya een lammetje was naast mij, werd ze een duivel onder mij
Op zo'n moment moet je je afvragen wat je juist wilt met een paard en wees heel eerlijk tegen jezelf. Wil je dan nog niet rijden, ok, geen probleem. Maar is er toch een stemmetje in je hoofd dat zegt dat je de wereld op een paard wilt leren kennen, ga ervoor! Ik ben gevallen, heb veel stress gehad, sliep er soms ni goe van omdat ik wist dat ik de dag erna ging rijden, begon letterlijk te bibberen als ik voelde dat ze zich opspande, ... Maar ik wou rijden, het liefst buiten en ik doe dat graag alleen, lekker genieten samen met mijn paard. De allergrootste struikelblok die ik moest overwinnen was ikzelf want kon ik het wel? Zou ik ooit genoeg vertrouwen hebben? Waren mijn capaciteiten wel goed genoeg om hierdoor heen te gaan? Ik ben een grote twijfelaar en mega kritisch naar mezelf, ik denk dat jij ook wel zo'n kantje hebt Maar eigenlijk hè, als je iets wilt, moet je ervoor gaan en gooi die twijfel overboord (ni simpel, kweet het).
Niet enkel het resultaat geeft uiteindelijk voldoening, ook jullie band met elkaar! Na zoveel samen te hebben doorgemaakt en samen te hebben geklungeld (meestal dan de mens maar de paarden lachen volgens mij dan in hun vuistje) is er een connectie. Ik zou zelfs geen paard meer willen dat alles kan, je mist zoveel als jullie er samen niet naartoe zijn gegaan.
Voor de zoveelste keer dat je dit hoort: doe haar ni weg en investeer veel tijd in haar, je zal een gouden paardje hebben na een tijd!

Unartica schreef op donderdag 6 augustus 2009, 15:50:


Hier ook ne JP-fanaat, hij levert echt goed werk!
Vorig jaar een kopstuk voor Jean laten maken, voor Soraya had ik al een andere gekocht. Maar van dit kopstuk was ik ni echt tevreden, Soraya heeft een heel gevoelig velleke en ze kreeg kale plekken als ik haar regelmatig reed (haar haar ging eraf), eentje door JP laten maken en hij heeft het leer extra zacht gemaakt waardoor ze al haar haartjes blijft houden
JP levert kwaliteit en ja het is wat duurder maar dat is relatief want hij maakt het helemaal zelf met zijn handjes. Trouwens, hoeveel sparen wij ni uit aan bitten, sporen, zwepen, getten, bandages, scheerbeurten,...

Jolanda, pony aan een halster rijden en met de tijd een kopstuk laten maken? Hoeft toch ni in één keer worden aangekocht?

Piet schreef op donderdag 6 augustus 2009, 8:20:


Het eerste dat in mij opkomt (ons springtalent zal een spreken, sarcastisch bedoeld hè, van de week ben ik nog bijna alleen over de balken gegaan ): een vertrouwenskwestie. Paard is gefokt om te springen en springen zal hij doen dus veel en hard trainen. Als het paard stopte of uitbrak, kwam de zweep boven en vergeet het barreren ni. Hierdoor heeft het paard bang voor de sprong maar hij moet want anders... Resultaat: het paard springt maar zonder plezier en zo snel mogelijk zodat hij ervan af is. Bekijk de lichaamshouding en gezichtsuitdrukking van het paard eens Piet als het zich voordoet. Verandert hij al als er nog maar een balk in de buurt komt?
En ja, alles is ni zwart-wit spijtig genoeg. Als er al wat kan veranderd worden in de grijstinten, mag je al gelukkig zijn.

klaartje schreef op vrijdag 7 augustus 2009, 23:11:


Soraya is al ongeveer 2 weken aan't ruiven, enkel op haar poep en het valt alleen op als je haar roskamt en niet als je er met je hand over gaat. Bij de rest van de paarden nog niks.

Vandaag wandeling nr. 2 en ja zenne, Old Soraya is nog ni helemaal verdwenen
Eerst effe in de piste gereden, geen stressmomenten bij het opstappen maar wel huppelpasjes bij de eerste passen draf, het was wel snel voorbij. Ze was goed vinnig maar braaf.
Toch wel straf hoe goed een paard je kan aanvoelen: op een gegeven moment dacht ik om van hand te veranderen en dan -na weet ik hoeveel tijd- een galopke te doen. Ik dacht er dus aan maar niet om het meteen te doen en toen ik van hand veranderde, sprong ze aan, jawadde.

Na een half uurtje was ze nog steeds lekker pittig maar ik wou naar buiten en ging de brug nog eens trotseren (kpeins dat ik daar meer bang van heb dan Soraya ) want dat was nu toch ook al een tijd geleden en hoe langer het duurt, hoe meer ik erover begin te piekeren dus... hup met de geit.
Khad zo'n voorgevoel dat ik terug testmomenten ging krijgen nu ik terug thuis ben en ik kon best voorspellen dat het vandaag zover zou zijn aangezien haar gedrag: wel braaf maar 'ichy', haar eigen willeke kwam terug wat naar boven. Maar ja, we kunnen blijven uitstellen en uiteindelijk weer in de piste blijven hangen dus doorzetten geblazen.

Het vertrek ging goed, na 5 min onderweg te zijn moest ze een hoopje laten vallen en ze stopte, ach ja, da vind ik ni erg dus ik liet haar maar. 1ste poging tot staken tot gevolg maar dat was snel over. Maar dan moesten we de brug op, ik hoorde het gezoem van de autostrade al dichterbij komen en ik kreeg zelf al kiekeboebels, dit ging al snel op Soraya over en ik moest ze echt aanporren om verder te gaan, ondertussen mezelf moed insprekend. Oef, we waren erover, ik ontspande me direct en was blij dat dit vrij goed achter de rug was. Maar dan! De brug is recht boven de autostrade maar maakt een bocht bij het op- en neergaan. We waren juist achter de bocht en madam begon weer te staken, ze bleef achteruit gaan, ik heb het nog effe geprobeerd om haar verder te krijgen maar op den duur stonden we dwars over de baan en auto's die over de brug kwamen gereden zouden ons ni op tijd hebben zien staan. Gevaarlijke situatie dus afstappen! Ze liep dan wel naast mij maar toch wou ze terug naar huis aangezien ze haar hoofd bleef draaien richting wei. Maar ik had een route gepland en ik zou die doen ook! Ook al wist ik dat het vandaag ni van een leien dakje zou gaan Vlak na de brug een zandweg ingedraaid en daar terug opgestapt, eerst wat protest maar dan ging ze wel verder, wel dik tegen haar goesting en opzij springend van al wat ze maar zag. Iets verderop is een terrein waar grote mannen spelen met kleine vliegtuigjes Zo'n dingen met afstandsbediening. En ja zenne, er stond ene klaar die net zijn helikopter wou laten opstijgen, kheb effe teken gedaan want die dingen maken vrij veel lawaai en 't is ni den eerste keer dat ze daarmee boven mijn hoofd kunstjes mee maken, vandaag wou ik dit er echt ni bij hebben. De man heeft braaf gewacht...tot ik 4m verder was, tja maar buiten wat getrippel extra bleef Soraya braaf.

Dan kwamen we op een splitsing, ik wou naar rechts maar links was richting huis en dat wist Soraya ook Daar hebben we dan 10min gestaan. Ze wou ni en maar achteruit lopen en met haar hoofd schudden. Maar het ergste wat daar kon gebeuren was dat ik een paar boompjes van de boomkwekerij zou vertrappelen dus ja. Kmoet zeggen dat ik daar best kalm bleef, voor mij part hadden we daar een halve dag gestaan, raar maar daar dacht ik er ni aan dat dit zou kunnen escaleren in bokken hoewel ze één brok was onder mij. Op een gegeven moment waren we terug zover dat ik achter de bocht kon zien, kwam daar toch wel een ander paard aan zeker en hup, paard terug weg want ze deed weer een spurt naar achter. Allé, nog een keer en dan ging ze vooruit, de curiositeit naar het ander paard heeft mss geholpen maar ze kruiste hem wel netjes en wou hem ni volgen. Dan kwamen we weiden met andere paarden tegen, kzat weer terug op mijnen toeter, hinniken dat ze deed en traag beginnen stappen, man man

Terug wat verder ging ze weer op de rem, een vrij rustige straat zonder voetpad met diepe grachten aan weerskanten. Terug geprobeerd om de eerste vitesse te vinden maar der kwamen toch wel auto's aan van alle kanten en nen tractor zeker. Zucht, maar afgestapt. de auto's gingen wel echt goed opzij en ze bleven staan tot ik voorbij was! Hihi, khad mijn paard natuurlijk ook ni onder controle hè Dan kwam ik ook nog ne fietser tegen die al lachend riep: Wa is't, is ze te moe? Nee meneer, was't maar waar

Terugweg ging beter maar 't is dan ook terug naar huis hè. Dan die akelige brug weer over, geen staken meer, wel getrippel en dan op de brug, das ni goe voor mijnen tikker zenne!

Thuis gekomen was ons zangtalent weer bezig, zou een paard hees kunnen worden

Allé, 't was goe en 't was slecht.
Slecht: ikke veel te nerveus voor die stomme brug maar das zo hoog , weer staakmomenten en kpeins dat er nog wel wat gaan komen, waarschijnlijk al bij het vertrek op de wei.
Goed: ik heb doorgezet en de wandeling gedaan die ik wou doen hoewel ik een kortere route had kunnen nemen, 1 staakmoment heb ik overwonnen (die op de straat zelf vind ik te gevaarlijk, nu hopen dat ze die link ni gaat leggen) en er waren uiteraard ook ontspannen momenten.

Kben eens benieuwd hoe het verder gaat verlopen, met haar is het altijd een verrassing...

Piet schreef op zondag 9 augustus 2009, 14:02:


Ach Piet, ik kan me best inbeelden hoe moeilijk het is want ik hecht me ook meteen aan elk beest en zou er ni aan moeten denken om er eentje weg te doen. Na een paar maanden is ze toch een beetje 'van jou' hè. Das het nadeel van een paard intern te trainen maar je hebt haar geholpen en door jou zal ze nu vast en zeker een leuker leven hebben en daar draait het toch om hè!