Hoi,

Mocht onlangs op een fjord rijden bij mensen aan huis toen iemand die haar fjord daar gestald had hoorde dat ik niet meer op de manege reed en een rijpaardje zocht. Deze fjord werd niet vaak bereden, dus ik mocht wel eens een keertje langskomen.

Afijn wij naar de wei, beestje werd voor mij gepakt, vervolgens het zadel en borstels e.d. Al borstelend wel wat met het dier staan te praten, maar meer met die ander omdat we zoveel te vertellen hadden. Voor ik het wist zat ik erop en bedacht mij dat ik geeneens kennis had gemaakt met dit paardje.

He verdorie, hoe kon ik dat nou vergeten. Ik geloof dat die ander mij een beetje raar aan keek. Ze begreep het probleem niet. Ik ben blijven zitten hoor, al rijdend maak je ook wel kennis, maar ik doe dit normaal niet zo. Ik vraag Isabella ook altijd of ze mee gaat rijden (wacht geen antwoord af overigens, meestal komt ze toch wel gelopen en blijft braaf naast het tuigenrekje staan).

Maar toen bedacht ik mij dat het eigenlijk op de manege vroeger ook altijd zo was. Jij rijdt vandaag op die of die. Je ging naar de stal, pakte daar het gezadelde paard uit en steeg op. Of nog erger, je nam het paard over van je voorganger en je steeg op. Bij thuiskomst steeg je af en gaf het paard aan degene na je. Hoe kun je in zo'n geval nou leren om met een paard om te gaan?? Hoort kennismaken er niet gewoon bij?

Je plukt zelf toch ook niet een wildvreemd iemand van de straat om mee te gaan winkelen (gearmd)? En een paard in het wild gaat ook niet direct aan een vreemd paard staan te kroelen. Toch ook eerst even kijken wie wie is?

Heeft me aan het denken gezet hoor na die fjord. Vandaar ook dat ik dinsdag wat eerder naar de cursus ga om eerst even met Iwan kennis te maken voordat ik met hem aan een halster aan die cursus deel ga nemen.

Groeten,
Ingrid

Isabella moet zelf maar zien waar ze gaat staan. Nabij bomen ontkomt ze bijna niet aan, maar meestal gaat ze echt onder de dennen staan. Ze kan ook in de stal staan. Maar doet ze meestal niet, zeker niet bij onweer.
Wel zet ik, als het even kan, de stroom af. Heb ooit bij de buren de bliksem op de draad zien slaan en die rolde als een vuurbal over de draad heen. Was niet leuk om te zien.

Groeten,
Ingrid

e m kraak schreef op dinsdag, 24 augustus 2004, 21:29:

Ja, vroeger aten wij veel konijn. In een klein hokje die dingen vetmesten en dan opeten. Totdat mijn broertje en ik vonden dat die 2 die toen in het hok zaten (we werden wat ouder) een naam moesten krijgen. Eentje van hem en eentje van mij. En toen waren ze op een dag weg ... in de pan. Wij waren echt zo boos dat we (de familie) daarna werkelijk nooit meer konijn hebben gegeten.
En de volgende konijnen; die kregen een ruime buitenren met verdieping en mogelijkheid voor ons om erbij te gaan zitten en te knuffelen. Maar opeten? Nee dat niet meer. Dus dat van die naam dat klopt.

Weet nog dat een collega van mij een paar jaar geleden eens een koe hadden. Berta hadden ze haar genoemd. Was voor de slacht. Maar toen pa Berta wilde gaan slachten gingen de kinderen (al dik in de 20/30) er voor staan; niet ons Berta pap; neem maar een andere !!!

Groeten,
Ingrid