Goh, misschien wat verder van jullie bed. (alhoewel dat relatief is met kerncentrales)
Maar Doel en Tihange zijn ook in niet al te beste staat hoor. Tihange is al meermaals deels gesloten omdat het beton gewoon scheurt en afbrokkelt... Weer opgelapt en het kan weer een ronde mee. Hebben beiden hun beste tijd gehad en worden vrolijk verder open gehouden. Wie weet, wordt dat natuurgebied nog veel groter...!

Ik heb een oudere (23) pony met COPD. En het enige wat haar echt symptoomvrij maakt is geen hooi voeren.
In de zomer is dit niet zo'n probleem, in de winter hervalt ze altijd. En deze periode (eind februari-begin maart) is al jaren de meest kwade periode voor haar.
Ze krijgt dan een fles ventipulmin, en krijgt ander hooi (ingepakte) in de hoop dat ze genoeg verbeterd om het uit te houden tot het begin van het weideseizoen. Maar ze moet dan apart van de andere paarden, dus ik stel dit zolang mogelijk uit.
Het lukt meestal net om haar lang genoeg net wat beter te krijgen zodat ze weer de wei op kan. Cortisone is trouwens geen optie voor haar want ze heeft een HB-verleden.
Wij proberen aan het einde van de zomer ook altijd een weiland achter de hand te houden voor haar zodat ze in de winter zo lang mogelijk gras kan blijven eten. (Dit jaar is dat gelukt tot in januari) Hoe sneller ze op hooi moet overschakelen in de winter, hoe meer het uit de hand loopt tegen het voorjaar.
En genezing is uiteraard niet mogelijk. Momenteel is het weer op het randje. Hoesten doet ze de hele winter wel wat, maar dat is nu erger en er is ook weer een dubbelslag in de ademhaling, haar ogen zijn smerig en ze staat continu met haar neusgaten open gesperd. Ze zou eigenlijk wel weer eens wat ventipulmin kunnen gebruiken.

Ik heb trouwens nog een ander paard die eigenlijk ook COPD heeft, maar die is al jaren symptoomvrij terwijl ze wel gewoon droog hooi eet en s'nachts op stro staat. Merk je niets aan.
Maar als zij een aanval krijgt, (Meestal krijgt ze dat nadat ze een luchtweginfectie heeft gehad, dan blijft ze daarin hangen.) kreeg ik het meestal wel opgelost door haar regime aan te passen. Houtvezel als ondergrond in de stal ipv stro, en hooi weken. Olie op haar voer tegen het stof en extra kruiden geven voor haar luchtwegen.
Voor haar heb ik nog echte medicatie nodig gehad. (En doe ik ook niet zomaar uiteraard want dat is allemaal dikke rotzooi)

Dus veel zal afhangen van de ernst en de schade aan de longen. Mijn ene paard is er gewoon "een beetje gevoelig" aan. Mijn oude pony zal meer schade hebben en bij haar moet het continu gemanaged worden.

Groet
Ans

Spat en HKO zijn typische Quarter-dingetjes.
Door het steile achterbeen, de kleine (vaak ondergeschoven) voorvoeten, het overbouwd zijn en de grote lichaamsmassa tov de smalle beentjes etc...
Hun bouw en manier van bewegen alleen al is een grote factor tot het ontwikkelen van dergelijke problemen.
En bij gereden western-paarden moet je de manier van rijden daar nog bij optellen.

Aangezien je paarden allemaal verwant zijn met elkaar, is de kans groot dat ze een gelijkaardige conformatie hebben. En aangezien het de conformatie is die zulke dingen mee in de hand gaat werken, is het inderdaad niet zo verrassend dat ze dezelfde problemen ontwikkelen.
En daarnaast zijn dingen als hoefkwaliteit en vorm, sterkte van de botten etc... inderdaad wel een stuk erfelijk bepaald. (Maar kan je ook veel aan doen dmv bekappen en correct voeren tijdens, voornamelijk tijdens het opgroeien van de paarden.)
En dan kan je lelijk kijken naar de voormalige eigenaar van je fokmerrie. Maar dat kan je beter doen richting het stamboek. Zij bepalen immers het fokideaal.

Ik heb zelf trouwens een half-Quarter merrie.
Toen ze een jaar of 8 was stond ik eens met haar in een kliniek om foto's te laten maken van een spronggewricht. Dat bleek kapot beyond saving.
En van die dierenarts kreeg ik exact dezelfde commentaar als wat ik net hier schreef.
"Tja, wat wil ja, het is een QH" en hij voegde eraan toe dat hij er nog nooit één op de foto had gezet die op 9 jarige leeftijd nog wél goede sprongen had. Volgens hem gingen ze allemaal wel in min of meer grotere mate kapot.
Dit gezegd zijnde, vind ik zo'n diagnose trouwens niet het einde.
Mijn paard is nu 16 en heeft haar beste jaren als rijpaard gehad nadat die diagnose gesteld is.
Er is namelijk nog wel een verschil tussen wat er op een RX te zien is, en wat een paard klinisch toont.
Ga ermee aan de slag met goed bekappen en correct trainen (en dat houdt in dat je ze niet alleen op de voorhand laat rondkachelen, maar actief dressuurmatig moet onderhouden om ze meer in evenwicht te laten lopen.) En dan heb je er waarschijnlijk nog vele jaren geniet van.

Groet
Ans