Piet schreef op woensdag, 6 oktober 2004, 18:15:


... en een snoepje geven op zichzelf al een ritueel is dat, wil je geen bedelaar van je paard maken, aan diverse voorwaarden moet (gaan) voldoen. Eindeloos plezier voor een ratiotechneut als ondergetekende... maar ook OC is maar een deel van het plaatje waarin de individualiteiten van zowel mens als paard samenkomen.

Uiteraard zijn wij het denkelijk wel eens dat Ingrid veel meer zou hebben aan het leren van de positieve kanten aan OC, maar daar neem je haar inconsequente gedrag, wat naar mijn indruk de eerste oorzaak was (later volgt in de neerwaartse spiraal dan de ongewenste bijgevolgen van het touwdraai en op neus slaan gedoe), niet mee weg.
Als je inconsequentheid, of dat nou is omdat je in de lach schiet of welke goedbedoelde reden ook, combineert met een uiterst gevoelige en krachtige techniek als klikkeren, veroorzaak je een partij ruis waar je nooit meer uitkomt.
Ik vind Ingrid's aarzeling om daar ongehinderd door kennis ad hoc mee te beginnen echt verstandig! Wat Ingrid nmm nodig heeft is regelmatig goede begeleiding die bij haar past.
Vandaar eigenlijk dat ik aan de bejaarde boer dacht die ze ontmoet had en die zich in tegenstelling tot het gebruikelijk hedendaagse wél weer in NH kan vinden. Ik ken er hier op de streek ook nog een paar bij wie de tijd in hun hoofd 50 jaar is blijven stilstaan, en omgaan met paarden is hun 2e natuur. Zoals ik laatst vertelde loopt de Belgische merrie van een van hun dus net zo min weg als mijn clubje... ik vind het altijd prachtig als ik ze op het zandwegje tegenkom als ze bijv. op weg zijn van de wei naar huis. Ook dan loopt ze gewoon los haar eigen gangetje te gaan.

Groeten, Egon

Jolijn Zegwaard schreef op dinsdag, 5 oktober 2004, 23:01:


Ja, Hempfling's ideeën heb ik jaren geleden, vrij kort nadat zijn boek Mit Pferden tanzen uit kwam, zelf uitgeprobeerd. Lang niet alles overigens, gewoonweg omdat ik het niet nodig heb gehad of niet ambieer....

Het lijkt me geen onzin toe. Evenmin als dat me de joinup van Roberts onzin lijkt, of de cursus van de Parelli's - dit even volkomen los van andere waardeoordelen! Maar als bron heb ik er toch maar in beperkte mate wat aan - alleen anecdotisch dus.
Ik ben al jaren bezig met 1 en ander in te passen in een wél uitgebreid onderzochte context, nl. die van leermethoden. Zo makkelijk en voor de hand liggend blijkt het niet te substitueren... wat er bij komt en waar niet in voorzien wordt is een communicatiemodel tussen twee soorten, waarvan de individuen heel uiteenlopende "persoonlijkheden" kunnen hebben. Met alleen de "paardenkant" (als in: de ontvanger is bepalend) van het verhaal kom je er niet, omdat gedrag zich aan de situatie aanpast, feedback teruggeeft die vervolgens weer geïnterpreteerd wordt (juist, door die ándere soort ) en respons oproept, een hoogst interessante puzzel dus die niet zomaar in een paar dagen of maanden af is.
En dan vraag je me wat ik onzin vind... nou, zo langzamerhand ben ik aardig overtuigd dat de theorien en verhalen die de diverse "paardenguru's" bij hun kunsten hebben bedacht veelal wél onzin zijn. Ik geloof bijv. totaal niet meer in dominantieverhoudingen tussen verschillende soorten, met een klein voorbehoud: wanneer er aantoonbaar zoömorfie bij komt (v. Hooff c.s.). Het zal het merendeel van de lezers, ook hier, misschien geen biet interesseren, zolang het kunstje maar werkt. Echter, je hoeft maar om je heen te kijken om te kunnen concluderen dat al die kunstjes behoorlijk onregelmatig wel of niet werken. Daarom denk ik dat het nuttig kan zijn (en leuk) om te proberen uit te zoeken WAAROM.

"It depends" mag heel waar zijn, maar je schiet er toch nmm weinig mee op

Groeten, Egon