e m kraak schreef op donderdag, 30 september 2004, 1:34:


Triest he, die foto. Ik heb er heel aandachtig naar zitten kijken. Toch vraag ik me af: ik wist nog niet zo heel lang geleden niet beter dan dat paarden in het najaar van hun derde jaar ingereden konden worden. Zoals ik zijn er volgens mij verschrikkelijk veel mensen. Dus ook verschrikkelijk veel paarden. Toch hebben niet al die paarden zo'n rug. Wat zou het verhaal achter dit paard zijn? Natuurlijk, te jong veel te veel moeten doen, dat geloof ik direct, maar zou er nog meer geweest zijn?
Die rug is wel extreem toch?
Piet

Ingrid den Ouden schreef op donderdag, 30 september 2004, 7:12:


Dat die plekken niet te herkennen zijn, komt dat omdat het gras gewoon verder gegroeid en kortgevreten is? Of staat er helemaal geen gras meer en vallen die plekken daarom niet op?
Piet

richard schreef op donderdag, 30 september 2004, 8:55:


Ik zou iemand meenemen die me kon adviseren
Piet

# 11120 is het nummer van het bericht dat je wat meer vertelt over wat er op 3 juli gebeurd is. Was ik toen nog heel dom van gedachte dat ik het schoftuig een weekje moest laten voor wat het was, inmiddels zijn we bijna 3 maanden verder. Voor de mensen die het nog weten: begin van deze maand was ik zover dat ik met de punt zijn rug kon krabben. Vandaag is het me voor het eerst weer gelukt het ding op zijn rug te leggen........ 4 keer erop en eraf en met de singels aan twee kanten tegen zijn buik bengelen. Let wel, met een los paard he, niet aan een leidtouw, dus hij kon weg als hij de druk te groot vond. Ik heb het idee dat ik nu het ergste gehad heb, maar kan me nog gemakkelijk vergissen natuurlijk, want het aansingelen ben ik nog niet aan begonnen.Maar goed, ik beleef dit als een persoonlijk succes, het heeft me tot nu toe veel kracht gekost om het aan het paard over te laten of hij het tuig wilde accepteren, ja dan nee. Ik ben er dan ook van overtuigd dat het aansingelen uiteindelijk ook wel zal lukken en dan heb ik toch mooi een trauma bij hem uitgewist, zonder enige dwang. Inmiddels heb ik over zulke zaken veel meer gelezen en is het allemaal niet zo onschuldig als dat ik eerst hoopte . Het had kunnen leiden tot nooit een zadel opkrijgen of niet in te spannen voor een kar e.d. Een aardig gezegde in deze : vertrouwen komt te voet maar gaat te paard.
Piet

ebby schreef op donderdag, 30 september 2004, 17:41:


Ja ik ben er ook heel blij mee, want ik heb altijd gedacht als het eerst maar weer eens op zijn rug ligt...
Maar toch gek, ik had nl. helemaal het gevoel niet meer dat hij doodsbang was. Tuurlijk, hij sprong weg toen hij vond dat het genoeg was, maar ik moet zeggen dat dit ook weer eerder was dan de keer ervoor toen jullie er niet bij waren. Ik was al eens iets verder geraakt met het tuig de keer ervoor. Normaal ging ik ook niet zover dat hij de benen nam, maar zag ik aan zijn gedrag wanneer hij zou gaan lopen. Daar blijkt weer uit dat alles anders is wanneer er mensen staan te kijken. De trainer is minder geconcentreerd en het paard is afgeleid. Maar ik ben trots op hem. We gaan verder en doen ons best :)
Piet